1-3. Mae’r sawl sy’n byw yn llochesYr Hollalluog DduwYn dwedyd am yr Arglwydd,“Fy nghaer a’m noddfa yw;Mi ymddiriedaf ynddo”.Cans dy waredu a wnaO fagl gudd yr heliwr,Rhag dinistr a rhag pla.
4-6. Bydd cysgod ei adenyddI ti yn nodded dlos.Cei darian ei wirionedd.Nid ofni ddychryn nos,Na’r saeth sydd yn ehedegLiw dydd, na’r heintiau syddYn cerdded drwy’r tywyllwch,Na dinistr ganol dydd.
7-10. Pe syrthiai mil wrth d’ochor,Deng mil ar dy law dde,Diogel fyddi, a gweliRoi’r anfad yn eu lle.Bydd Duw i ti yn noddfa,Yn amddiffynfa gref.Ni ddigwydd niwed iti,Ac ni ddaw pla i’th dref.
11-13. Gorchmynna i’w angylionDy gadw yn dy ffyrdd.Rhag taro o’th droed wrth garreg,A rhag trallodion fyrdd,Fe’th godant ar eu dwylo;A throedio a wnei yn lewAr lewod ac ar nadroedd,Y sarff a chenau’r llew.
14-16. “Am iddo lynu wrthyf,Gwaredaf ef,” medd Duw.“Am iddo fy adnabod,Fe’i cadwaf tra bo byw.Dof ato mewn cyfyngder,Ac fe’i digonaf efAg einioes hir i flasuFy iachawdwriaeth gref.”