1. Herrens ord kom til meg, og det lydde så:
2. Du menneske skal seia: Så seier Herren Gud til Israels land: Enden kjem! Enden kjem for landet, heilt til dei ytste grensene.
3. No kjem enden for deg, når eg lèt min vreide gå ut over deg. Eg dømer deg for di ferd og gjev deg att for all din styggedom.
4. Eg vil ikkje ha medkjensle med deg og ikkje spara deg. Du skal få att for di ferd, og styggedomen din skal koma over deg sjølv. Då skal de sanna at eg er Herren.
5. Så seier Herren Gud: Sjå, ulukke fylgjer på ulukke.
6. Enden kjem, ja han kjem. Sjå, enden kjem for deg!
7. No er det din tur, du som bur i landet. Tida er komen, dagen er nær! Redsle og rådløyse rår, og ikkje eit glederop lyder over fjell.
8. No, om ei lita stund, lèt eg harmen min gå ut over deg og fullfører vreidedomen over deg. Eg dømer deg for di ferd og gjev deg att for all din styggedom.
9. Eg vil ikkje ha medkjensle med deg og ikkje spara deg. Du skal få att for di ferd, og styggedomen din skal koma over deg sjølv. Då skal de sanna at det er eg, Herren, som slår.
10. Sjå, dagen er komen! No er turen komen til deg. Riset blømer, skamløysa gror.
11. Valdsferd reiser seg og vert til eit ris for dei gudlause. Det vert ingen ting att av dei, ingen ting av den ståkande hopen og ingen ting av rikdomen deira. Det er ingen herlegdom hjå dei.
12. Tida er komen, dagen er nær! Den som kjøper, skal ikkje vera glad, og den som sel, skal ikkje syrgja. For harmen går ut over heile den ståkande hopen i byen.
13. Seljaren får ikkje venda attende til det han har selt, endå om han bergar livet. For spådomen om heile flokken skal ikkje takast att. På grunn av si synd kan ingen tryggja sitt liv.
14. Dei blæs i horn og gjer alt klart; men ingen dreg ut i strid. For harmen min går ut over heile flokken.
15. Ute herjar sverdet, inne rår sjukdom og svolt. Den som er ute på marka, skal døy for sverd, og den som er i byen, han skal sjukdom og svolt tyna.
16. Om nokon slepp unna og kjem seg til fjells, som duer i dalane, skal dei alle døy, kvar for si eiga synd.
17. Alle hender vert slappe, og alle kne vert som vatn.
18. Dei bind syrgjeplagg om seg, dei skjelv over heile kroppen. Alle andlet raudnar av skam, og alle hovud vert raka snaue.
19. Dei kastar sølvet sitt i gatene, og gullet reknar dei for skrap. Korkje sølvet eller gullet bergar dei på Herrens vreidedag. Med det kan dei ikkje stilla sin svolt og ikkje fylla sin mage. Men det har fått dei til å falla i synd.
20. Dei vart stolte av sine staselege smykke, og dei laga seg avskyelege gudebilete av dei. Difor gjer eg alt til skrap for dei.
21. Eg lèt framande hender rana det og dei gudlause på jorda gjera det til hærfang; og dei skal vanæra det.
22. Eg vender andletet bort frå dei. Då skal heilagdomen min verta vanhelga. Røvarar skal bryta seg inn og vanhelga han.
23. Gjer lekkjene ferdige! For landet er fullt av drapssaker, og byen er full av valdsverk.
24. Eg lèt dei verste folkeslag koma og ta husa dykkar i eige. Eg gjer ende på hovmodet åt dei sterke, og heilagdomen deira skal vanærast.
25. Redsla kjem, dei søkjer berging, men finn ikkje det.
26. Ulukke fylgjer på ulukke, rykte på rykte kjem opp. Dei skal prøva å få syner hjå profeten; det vert slutt på rettleiing frå presten og på råd frå dei eldste.
27. Då skal kongen syrgja, hovdingen skal kle seg i skrekk, og vanleg folk skal skjelva på handa av redsle. Eg vil fara fram mot dei som dei sjølve har fare fram, og døma dei som dei sjølve har dømt. Då skal dei sanna at eg er Herren.