1. Herrens ord kom til meg, og det lydde så:
2. Menneske, tal til landsmennene dine og sei: Når eg sender sverd mot eit land, vil folket der velja ut ein av sine eigne og gjera han til sin vaktmann.
3. Når så mannen ser sverdet koma mot landet, blæs han i horn og åtvarar folket.
4. Om nokon som høyrer hornljomen, ikkje bryr seg om åtvaringa, så sverdet kjem og riv han bort, då er han sjølv skuld i sin død.
5. Han høyrde hornljomen, men brydde seg ikkje om åtvaringa. Difor må han sjølv ta skulda for sin død. Hadde han late seg åtvara, hadde han berga livet.
6. No kan det henda at vaktmannen ser sverdet koma, men ikkje blæs i hornet og ikkje åtvarar folket. Når sverdet kjem og riv bort einkvan av dei, då hender det fordi han har synda. Men vaktmannen krev eg til rekneskap for hans død.
7. Du menneske, eg har sett deg til vaktmann for Israels ætt. Når du høyrer eit ord frå min munn, skal du åtvara dei frå meg.
8. Når eg seier til ein gudlaus mann: «Du skal sanneleg døy», og du ikkje åtvarar han mot det livet han fører, då skal han døy fordi han har synda. Men deg krev eg til rekneskap for hans død.
9. Men åtvarar du han mot hans gudlause liv for at han skal venda om, og han likevel ikkje vender om, då skal han døy fordi han har synda. Men du har berga livet.
10. Du menneske, sei til Israels-ætta: De tenkjer som så: «Fordi vår synd og skuld ligg tungt på oss, visnar vi bort. Korleis kan vi då leva?»
11. Sei til dei: Så sant eg lever, seier Herren Gud: Eg vil ikkje at den gudlause skal døy, men at han skal venda om frå si vonde ferd og leva. Vend om, vend om frå dykkar vonde ferd! Kvifor vil de døy, de israelittar?
12. Du menneske, sei til landsmennene dine: Når den rettferdige syndar, kan hans rettferd ikkje berga han. Og når den gudlause vender om frå sin vondskap, skal hans vondskap ikkje fella han. Den rettferdige kan ikkje leva ved si rettferd når han syndar.
13. Om den rettferdige seier eg: «Han skal leva.» Men lit han på si rettferd og gjer urett, då skal alle hans velgjerningar vera gløymde. Han skal døy på grunn av den uretten han har gjort.
14. Om den gudlause seier eg: «Han skal døy.» Men så vender han kanskje om frå si synd og gjer rett og rettferd.
15. Han gjev att det pant han har teke, gjev vederlag for det han har røva, og fylgjer dei føreskrifter som gjeld for livet, så han ikkje gjer urett. Då skal han ikkje døy, men leva.
16. Ikkje ei av dei syndene han har gjort, skal leggjast han til last. Når han gjer rett og rettferd, skal han leva.
17. No vil vel landsmennene dine seia: «Herren går ikkje fram på rett vis.» Men det er deira eiga åtferd som ikkje er rett.
18. Når den rettferdige gjev opp si rettferd og gjer urett, då skal han døy.
19. Og når den gudlause vender om frå sin vondskap og gjer rett og rettferd, då skal han leva.
20. Og endå seier de at Herren ikkje går fram på rett vis. Eg vil døma dykk, israelittar, etter det kvar og ein har gjort.
21. I det tolvte året etter at vi vart bortførte, den femte dagen i den tiande månaden, kom det ein flyktning frå Jerusalem til meg og sa: «Byen er teken.»
22. Kvelden før flyktningen kom, hadde Herrens hand kome over meg. Og før han kom til meg om morgonen, opna Herren munnen min. Då munnen vart opna, var eg ikkje mållaus lenger.
23. Herrens ord kom til meg, og det lydde så:
24. Menneske, dei som bur mellom ruinane der borte i Israels-landet, dei seier: «Abraham var berre ein, og endå tok han landet i eige. Vi er mange, og vi har fått det til eigedom.»
25. Difor skal du seia til dei: Så seier Herren Gud: De et kjøt med blodet i, lyfter augo til avgudane og lèt det renna blod. Og så skulle de få eiga landet!
26. De set dykkar lit til sverdet, gjer stygge ting og krenkjer konene åt kvarandre. Og de skulle få eiga landet!
27. Du skal seia til dei: Så seier Herren Gud: Så sant eg lever: Dei som bur mellom ruinane, skal falla for sverd; den som er ute på marka, gjev eg til føde for villdyra, og dei som held til i fjellborgene og holene, skal døy i pest.
28. Eg gjer landet audt og øyde, og det vert slutt på den stolte makta. Fjella i Israel skal liggja aude; ingen skal ferdast der.
29. Og dei skal sanna at eg er Herren, når eg gjer landet audt og øyde fordi dei har fare med så mykje styggedom.
30. Men du menneske, landsmennene dine som talar saman om deg frammed murane og i husdørene, dei seier til kvarandre: «Kom, så skal de få høyra kva det er for eit ord som kjem frå Herren.»
31. Så går folket mitt til deg i flokk og fylgje, set seg framfor deg og høyrer på orda dine; men dei lever ikkje etter dei. Det er lygn i deira munn, og dei trår etter urett vinning.
32. Ja, du er for dei lik ein mann som syng kjærleikssongar med fager røyst til fin musikk. Dei høyrer orda dine, men lever ikkje etter dei.
33. Men når det kjem – og koma skal det, då skal dei sanna at ein profet har vore midt imellom dei.