1. Παιδί μου, αμάρτησες; Μην αμαρτήσεις πάλι, και για τις περασμένες σου αμαρτίες προσευχήσου.
2. Απόφευγε την αμαρτία όπως φεύγεις μπροστά από το φίδι, γιατί θα σε δαγκώσει άμα την πλησιάσεις· τα δόντια της είναι σαν δόντια λιονταριού, που τη ζωή αφαιρούνε των ανθρώπων.
3. Κάθε ανομία είναι σαν σπάθα δίκοπη· μένει αθεράπευτη η πληγή που ανοίγει.
4. Ο τρόμος κι η βία τα πλούτη τα ρημάζουνε· έτσι θ’ αφανιστεί το σπίτι του υπερόπτη.
5. Η δέηση του φτωχού πάει απ’ το στόμα του ως του Θεού τ’ αυτί, κι εκείνου η απόκριση αμέσως φτάνει.
6. Όποιος τον έλεγχο μισεί, ακολουθεί του αμαρτωλού τ’ αχνάρια· μα όποιος τον Κύριο σέβεται, θα νιώθει τη μετάνοια στην καρδιά.
7. Αυτός που ξέρει ωραία να μιλάει, είναι γνωστός παντού· μα ο μυαλωμένος άνθρωπος βρίσκει τα λάθη του.
8. Εκείνος που χτίζει το σπίτι του με ξένα χρήματα, είναι σαν να μαζεύει πέτρες για τον τάφο του.
9. Η σύναξη των παρανόμων είν’ ένα μάτσο από στουπιά, που μες στη φλόγα της φωτιάς θα καταλήξει.
10. Ο δρόμος των αμαρτωλών είναι ομαλός και λιθαροστρωμένος, αλλά του άδη ο λάκκος βρίσκεται στο τέρμα του.
11. Όποιος τηρεί το νόμο, κυριαρχεί στη σκέψη του, κι ο σεβασμός στον Κύριο έχει τελείωσή του τη σοφία.
12. Δε θα μπορέσει τίποτα να μάθει αυτός που δεν είν’ έξυπνος· υπάρχει όμως κι εξυπνάδα που πίκρα περισσή γεννάει.
13. Η γνώση του σοφού καθώς νερά κατακλυσμού θ’ αυξαίνει κι η συμβουλή του σαν πηγή που δίνει τη ζωή.
14. Ο νους του ανόητου ανθρώπου είναι λαγήνι ραγισμένο· δεν μπορεί να συγκρατήσει γνώση καμιά.
15. Αν ένας άνθρωπος με μάθηση ακούσει μια σοφή κουβέντα, θα την παινέψει και θα προσθέσει πάνω σ’ αυτήν· την ακούει κι ο άσωτος μα δεν του αρέσει και την πετάει πίσω του.
16. Του ανόητου τα λόγια είναι βαριά καθώς φορτίο σε οδοιπορία, ενώ τα λόγια ενός ανθρώπου συνετού είναι γεμάτα χάρη.
17. Σε μια συνάθροιση όλοι ζητούν ν’ ακούσουν εκείνον που έχει φρόνηση, κι αυτά που λέει θα τα σκέφτεται καθένας μέσα στην καρδιά του.
18. Σαν γκρεμισμένο σπίτι η σοφία του ανόητου και λόγια ασυνάρτητα του άφρονα η γνώση.
19. Δεσμά στα πόδια του είναι η παιδαγωγία για τον ανόητο και χειροπέδες στο δεξί του χέρι.
20. Ο ανόητος στο γέλιο του υψώνει τη φωνή του, μα ο γνωστικός μόλις που σκάει ένα χαμόγελο, κι εκείνο διακριτικό.
21. Για κείνον που έχει φρόνηση, η παιδαγωγία είναι ένα κόσμημα χρυσό και σαν βραχιόλι στο δεξί του χέρι.
22. Ο ανόητος μπαίνει βιαστικά μέσα στο ξένο σπίτι, μα ο έμπειρος ο άνθρωπος παρουσιάζεται σεμνά.
23. Ο ανάγωγος σκύβει απ’ την πόρτα και βλέπει μες στο σπίτι εξεταστικά· ο άνθρωπος που ’χει αγωγή, απ’ έξω περιμένει.
24. Δείχνει έλλειψη ανατροφής να κρυφακούει κανείς στην πόρτα, κι εκείνος που ’χει φρόνηση θα το θεωρούσε για ντροπή.
25. Των φλύαρων τα χείλη λένε και ξαναλέν’ των άλλων τις κουβέντες, μα καλοζυγισμένα είναι τα λόγια των σοφών.
26. Οι ανόητοι μιλάνε πριν σκεφτούν, ενώ οι σοφοί σκέφτονται πρώτα κι ύστερα μιλάνε.
27. Σαν καταριέται ο ασεβής το σατανά, τον εαυτό του καταριέται.
28. Όποιος κακολογεί, σπιλώνει την υπόληψή του· όλοι στο περιβάλλον του τον μισούν.