1. “มนุษย์ไม่มีการเข้าประจำการบนแผ่นดินโลกหรือและชีวิตของเขาไม่เหมือนของลูกจ้างดอกหรือ
2. เหมือนอย่างทาสที่คิดถึงเวลาเย็นและเหมือนอย่างลูกจ้างผู้มองหาค่าจ้าง
3. เช่นเดียวกัน ข้าต้องได้รับส่วนความอนิจจังเป็นเดือนๆและเขาแบ่งคืนแห่งความน่าสังเวชแก่ข้า
4. เมื่อข้านอนลง ข้าว่า ‘เมื่อไรหนอข้าจะลุกขึ้น’แต่กลางคืนก็ยาวและข้าก็พลิกไปพลิกมาจนรุ่งเช้า
5. เนื้อของข้าห่มหนอนและฝุ่นหนังของข้าแข็งขึ้น แล้วก็แยะออกใหม่
6. วันคืนของข้าเร็วกว่ากระสวยของช่างทอและสิ้นสุดลงด้วยไร้ความหวัง
7. “ขอทรงจำไว้ว่า ชีวิตของข้าพระองค์เป็นแต่ลมหายใจตาของข้าพระองค์จะไม่เห็นสิ่งใดอีกเลย
8. ตาของผู้ที่เห็นข้าพระองค์จะไม่ได้ดูข้าพระองค์อีกต่อไปฝ่ายพระเนตรของพระองค์มองหาข้าพระองค์ ข้าพระองค์ก็ไปเสียแล้ว
9. เมฆจางและหายไปฉันใดบุคคลที่ลงไปยังแดนคนตายก็มิได้กลับมาฉันนั้น
10. เขาไม่กลับไปเรือนของเขาอีกหรือที่อยู่ของเขาก็ไม่รู้จักเขาอีกเลย
11. “เพราะฉะนั้น ข้าพระองค์จึงไม่ยับยั้งปากของข้าพระองค์ข้าพระองค์จะพูดด้วยความแสนระทมแห่งจิตใจของข้าพระองค์ข้าพระองค์จะบ่นด้วยความขมขื่นแห่งจิตใจของข้าพระองค์
12. ข้าพระองค์เป็นทะเล หรือเป็นมังกรหรือพระองค์จึงทรงวางยามเฝ้าข้าพระองค์
13. เมื่อข้าพระองค์พูดว่า ‘เตียงของข้าจะเล้าโลมข้าที่นอนของข้าจะบรรเทาการร้องทุกข์ของข้า’
14. แล้วพระองค์ก็ทำให้ข้าพระองค์กลัวด้วยความฝันและทำให้ข้าพระองค์หวาดเสียวด้วยนิมิต
15. จิตใจข้าพระองค์จึงเลือกที่จะอึดอัดตายยิ่งกว่าเหลือแต่กระดูกอย่างนี้
16. ข้าพระองค์เบื่อชีวิต ข้าพระองค์จะไม่อยู่ค้ำฟ้าปล่อยข้าพระองค์แต่ลำพังเถิดเพราะวันคืนของ ข้าพระองค์เป็นแต่เพียงลมหายใจ
17. มนุษย์เป็นอะไร พระองค์จึงทรงถือว่าเขาสำคัญนักและที่พระองค์ใส่พระทัยเขา
18. ทรงเยี่ยมเขาทุกเช้าทรงลองดูเขาทุกขณะ
19. อีกนานเท่าใดพระองค์จึงจะไม่ทรงมองข้าพระองค์หรือปล่อยข้าพระองค์แต่ลำพัง จนข้าพระองค์จะกลืนน้ำลายของตนได้
20. ข้าแต่พระองค์ผู้เฝ้ามนุษย์ ถ้าข้าพระองค์ทำบาป ข้าพระองค์ทำอะไรแก่พระองค์เล่าทำไมพระองค์จึงทรงทำให้ข้าพระองค์เป็น เป้าหมายของพระองค์ทำไมข้าพระองค์จึงเป็นภาระของพระองค์
21. ทำไมพระองค์ไม่ทรงประทานอภัยแก่การทรยศของข้าพระองค์และนำเอาบาปของข้าพระองค์ไปเสียเพราะบัดนี้ข้าพระองค์จะนอนลงในผงคลีดินพระองค์จะทรงเสาะหาข้าพระองค์แต่ข้าพระองค์จะไม่อยู่แล้ว”