1. ต่อมาโยบอ้าปากของท่านแช่งวันกำเนิดของ ท่าน
2. และโยบว่า
3. “ขอให้วันซึ่งข้าเกิดนั้นพินาศทั้งคืนที่พูดว่า‘ตั้งครรภ์เด็กชายคนหนึ่งแล้ว’ นั้นด้วย
4. ขอให้วันนั้นเป็นความมืดขอพระเจ้าจากเบื้องบน อย่าแสวงหาวันนั้นหรืออย่าให้แสงสว่างส่องในวันนั้น
5. ขอความมืดทึบยึดเอาวันนั้นไว้ขอให้เมฆคลุมมันไว้ขอให้สิ่งที่ทำให้วันดำทะมึน ทำให้มันหวาดกลัว
6. คืนนั้นน่ะ ขอให้ความมืดทึบฉวยมันไว้อย่าให้มันเข้าส่วนท่ามกลางบรรดาวันของปีอย่าให้นับมันเข้าเป็นส่วนของเดือนต่อไปเลย
7. เออ ขอให้คืนนั้นเป็นหมันขออย่าให้เสียงร้องอันชื่นบาน ได้ยินในคืนนั้น
8. ขอให้บรรดาผู้ที่สาปวัน ได้สาปคืนนั้นด้วยผู้มีฝีมือที่จะปลุกเลวีอาธานขึ้นมา
9. ขอให้ดาวเวลารุ่งสางของมันมืดขอให้มันหวังความสว่าง แต่ไม่พบอย่าให้เห็นแสงอรุณรุ่งเช้า
10. เพราะว่ามันมิได้ปิดประตูแห่งครรภ์มารดาของข้าหรือซ่อนความยากลำบากจากตาของข้า
11. “ทำไมข้าไม่ตายเสียแต่กำเนิด ทำไมข้าไม่ขาดใจเสียเมื่อข้าออกมาจากครรภ์แล้วก็สิ้นไป
12. ทำไมหัวเข่าจึงรับข้าไว้หรือทำไมหัวนมมีให้ข้าดูด
13. ถ้าหาไม่แล้ว ข้าจะนอนเงียบสงบอยู่ข้าจะหลับ แล้วข้าจะได้หยุดพักอยู่
14. กับบรรดาพระราชาและที่ปรึกษาของแผ่นดินโลกผู้ได้สร้างที่ปรักหักพังขึ้นใหม่สำหรับตัวเอง
15. หรือกับเจ้านายผู้มีทองคำผู้บรรจุเงินไว้เต็มบ้าน
16. หรือทำไมข้าไม่เป็นอย่างลูกที่แท้ง ซึ่งซ่อนไว้อย่างทารกซึ่งไม่เคยเห็นแสงสว่าง
17. ที่นั่นคนชั่วร้ายหยุดดิ้นรนและที่นั่นผู้ที่เหนื่อยอ่อนได้หยุดพัก
18. ที่นั่นผู้ถูกจำจองก็สบายด้วยกันเขาทั้งหลายไม่ได้ยินเสียงของนายงาน
19. ผู้น้อยและผู้ใหญ่ก็อยู่ที่นั่นและทาสก็เป็นอิสระพ้นจากนายของเขา
20. “ไฉนหนอผู้ที่ทนทุกข์เวทนาอย่างนี้ ยังได้รับแสงสว่างและผู้ที่มีใจระทมทุกข์ได้รับชีวิต
21. ผู้คอยความตาย แต่มันก็ไม่มาและขุดหามันมากกว่าหาทรัพย์ที่ซ่อนอยู่
22. ผู้ซึ่งเปรมปรีดิ์อย่างยิ่งและยินดี เมื่อเขาพบหลุมฝังศพ
23. ไฉนจึงประทานความสว่างแก่ผู้ที่ทางของเขาซ่อนอยู่ผู้ซึ่งพระเจ้าทรงล้อมรั้วกั้นไว้
24. เพราะการถอนหายใจของข้ามีมาก่อนอาหารของข้าและการครวญครางของข้าก็เทออกมาเหนือข้า
25. เพราะสิ่งที่ข้ากลัวก็มาเหนือข้าและสิ่งที่ข้าครั่นคร้ามก็ตกแก่ข้า
26. ข้าไม่สบายใจเลย ทั้งข้าก็ไม่สงบข้าไม่ได้หยุดพัก แต่ความทรมานก็มาหา”