บท

  1. 1
  2. 2
  3. 3
  4. 4
  5. 5
  6. 6
  7. 7
  8. 8
  9. 9
  10. 10
  11. 11
  12. 12
  13. 13
  14. 14
  15. 15
  16. 16
  17. 17
  18. 18
  19. 19
  20. 20
  21. 21
  22. 22
  23. 23
  24. 24
  25. 25
  26. 26
  27. 27
  28. 28
  29. 29
  30. 30
  31. 31
  32. 32
  33. 33
  34. 34
  35. 35
  36. 36
  37. 37
  38. 38
  39. 39
  40. 40
  41. 41
  42. 42

พันธสัญญาเดิม

พันธสัญญาใหม่

โยบ 30 ฉบับ1971 (TH1971)

โยบ​โอด‍ครวญ​ถึง​ความ​น่า‍ทุเรศ​ของ​เขา​ใน​ปัจ‌จุ‌บัน

1. “แต่​เดี๋ยว‍นี้​เขา​เยาะ​ข้า คือ​คน​ที่​อ่อน​กว่า​ข้า​น่ะคน​ที่​ข้า​จะ​เหยียด‍หยาม​พ่อ​ของ​เขาถึง​กับ​ไม่​ยอม​ให้​อยู่​กับ​สุนัข​ที่​เฝ้า​ฝูง​แพะ​แกะ​ของ​ข้า

2. ข้า​จะ​ได้​อะไร​จาก​กำ‌ลัง​มือ​ของ​เขา​ทั้ง‍หลายคือ​ของ​คน​ที่​เรี่ยว‍แรง​เขา​หมด​ไป​แล้ว

3. โดย​ที่​ขาด‍แคลน​และ​หิว‍โหยเขา​แทะ​ดิน​ที่​แห้ง​และ​ทิ้ง​ร้าง

4. เขา​เก็บ​ผัก‍ชะคราม​และ​ใบ‍ไม้และ​เอา​ราก​ต้น‍ซาก​มา​เป็น​อา‌หาร

5. เขา​ถูก​ขับ‍ไล่​ออก​ไป​จาก​ท่าม‍กลาง​คนมี​คน​ตะ‌โกน​ตาม​เขา​ไป​อย่าง​ตาม​โจร

6. ฉะนั้น เขา​ต้อง​พัก​อยู่​ที่​ลำ‍ละหานใน​โพรง‍ดิน​และ​ซอก‍หิน

7. เขา​ร้อง​อยู่​ท่าม‍กลาง​พุ่ม‍ไม้เขา​เบียด​กัน​อยู่​ภาย‍ใต้​ต้น‍เหงือก‍หนาม

8. เป็น​พวก​คน​ถ่อย เออ เป็น​พวก​คน​เสีย‍ชื่อเขา​ถูก​กวาด​ออก​ไป​เสีย​จาก​แผ่น‍ดิน

9. “และ​บัด‍นี้​ข้า​กลาย​เป็น​เพลง​เยาะ‍เย้ย​ของ​เขาเออ ข้า​เป็น​ขี้‍ปาก​ของ​เขา

10. เขา​ทั้ง‍หลาย​สะอิด‍สะเอียน​ข้า และ​เหิน‍ห่าง​จาก​ข้าเขา​ไม่​รั้ง‍รอ​ที่​จะ​ถ่ม​น้ำ‍ลาย​ลง​พอ​เขา​เห็น​ข้า

11. เพราะ​พระ‍เจ้า​ทรง​หย่อน​สาย‍ธนู​ของ​ข้า และ​ให้​ข้า​ตก​ต่ำเขา​ทั้ง‍หลาย​ก็​เหวี่ยง​ความ​ยั้ง‍คิด​เสีย​ต่อ‍หน้า​ข้า

12. คน​พาล​ลุก‍ขึ้น​ข้าง‍ขวา​มือ​ของ​ข้าเขา​ผลัก​ดัน​ข้า​ออก​ไปเขา​เหวี่ยง​ทาง​แห่ง​ความ​พินาศ​ไว้​ต่อ‍สู้​ข้า

13. เขา​พัง​ทาง‍เดิน​ของ​ข้าเขา​เสริม​ภัย‍พิบัติ​ให้​ข้าไม่‍มี​ผู้‍ใด​ช่วย​ไว้​เลย

14. เขา​มา​อย่าง​กับ​มา​ทาง​ช่อง‍โหว่เขา​กลิ้ง​เข้า​มา​ท่าม‍กลาง​สิ่ง​ปรัก‍หัก‍พัง

15. ความ​สยด‍สยอง​ต่างๆ​หัน​มา​ใส่​ข้าเกียรติ​ของ​ข้า​ถูก​เขา​ติด‍ตาม​อย่าง​ลม​ตามและ​ความ​เจริญ​รุ่ง‍เรือง​ของ​ข้า​ศูนย์​ไป​เสีย​อย่าง​เมฆ

16. “บัด‍นี้​จิต‍ใจ​ของ​ข้า​ก็​ละลาย​ไป​ด้วย​ความ​เศร้า​สลดวัน​แห่ง​ความ​ทุกข์​ใจ​ยึด​ตัว​ข้า​ไว้

17. กลาง‍คืน​กระ‌ดูก​ข้า​ผุ​ไปและ​ความ​เจ็บ‍ปวด​ที่​แทะ​ข้า​นั้น​ไม่​หยุด​พัก​เลย

18. เครื่อง​แต่ง‍กาย​ของ​ข้า​เสีย​รูป​ไป​ด้วย​ความ​รุน‍แรงมัน​มัด​ข้า​อย่าง​ผ้า‍คอ‍เสื้อ​รัด​ข้า

19. พระ‍เจ้า​ทรง​เหวี่ยง​ข้า​ลง​ใน​ปลักและ​ข้า​ก็​กลาย​เป็น​เหมือน​ผง‍คลี​และ​ขี้เถ้า

20. ข้า‍พระ‍องค์​ร้อง‍ทูล​พระ‍องค์ และ​พระ‍องค์​หา​ทรง​ตอบ​ข้า‍พระ‍องค์​ไม่ข้า‍พระ‍องค์​ยืน​ขึ้น และ​พระ‍องค์​หา​ทรง​มอง​ไม่

21. พระ‍องค์​กลับ​ทรง​ดุร้าย​ต่อ​ข้า‍พระ‍องค์พระ‍องค์​ทรง​ข่ม‍เหง​ข้า‍พระ‍องค์​ด้วย​พระ‍หัตถ์​ทรง​ฤทธิ์​ของ​พระ‍องค์

22. พระ‍องค์​ทรง​ชู​ข้า‍พระ‍องค์​ขึ้น​เหนือ​ลมและ​ทรง​ให้​ข้า‍พระ‍องค์​ขี่​ลมและ​ทรง​ให้​ข้า‍พระ‍องค์​ละลาย​ไป​ใน​พายุ

23. ข้า‍พระ‍องค์​ทราบ​แล้ว​ว่า​พระ‍องค์​จะ​ทรง ให้​ข้า‍พระ‍องค์​ตาย​เสียและ​ให้​ไป​สู่​ที่​กำ‌หนด​ของ​คน‍เป็น​ทั้ง‍ปวง

24. “ถึง​กระ‌นั้น​คน​ใน​กอง​ปรัก‍หัก‍พัง​ไม่​ยื่น​มือ​ของ​เขา​ออกร้อง​ขอ​ความ​ช่วย‍เหลือ​ใน​ท่าม‍กลาง​ภัย‍พิบัติ​ของ​เขา​หรือ

25. ข้า​มิ‍ได้​ร้อง‍ไห้​เพื่อ​ผู้​ที่​วัน​เวลา​ของ​เขา​ยาก‍เย็น​หรือจิต‍ใจ​ของ​ข้า​มิ‍ได้​โศก‍สลด​เพื่อ​คน​ขัด‍สน​หรือ

26. แต่​เมื่อ​ข้า​มอง‍หา​ของ​ดี ของ​ร้าย​ก็​มา​ถึงและ​เมื่อ​ข้า​คอย​ความ​สว่าง ความ​มืด​ก็​มา​ถึง

27. จิต‍ใจ​ของ​ข้า​สับ‍สน​ไม่​เคย​สงบ​เลยวัน​แห่ง​ความ​ทุกข์​ใจ​มา​พบ​ข้า

28. ข้า​หมอง‍คล้ำ​ไป มิ‍ใช่​ด้วย​แดดข้า​ยืน​ขึ้น​ใน​ที่​ชุม‌นุม‍ชน และ​ร้อง​ขอ​ความ​ช่วย‍เหลือ

29. ข้า​เป็น​พี่‍น้อง​กับ​หมา‍ป่าและ​เป็น​เพื่อน​กับ​นก‍กระ‌จอก‍เทศ

30. ผิว‍หนัง​ของ​ข้า​ดำ​และ​ร่วง​ไป​จาก​ข้ากระ‌ดูก​ของ​ข้า​ร้อน​อย่าง​ไฟ​ไหม้

31. เพราะ​ฉะนั้น​เสียง​พิณ‍เขา‍คู่​ของ​ข้า กลาย​เป็น​เสียง​โหย‍ไห้และ​เสียง​ปี่​ของ​ข้า กลาย​เป็น​เสียง​ของ​ผู้​ที่​ร้อง‍ไห้