1. “นี่แน่ะ ตาของข้าได้เห็นสิ่งทั้งหมดนี้แล้วหูของข้าได้ยินและเข้าใจเรื่องนี้แล้ว
2. อะไรที่ท่านทั้งหลายรู้ ข้าก็รู้ด้วยข้าไม่ด้อยกว่าท่าน
3. แต่ข้าจะใคร่ทูลต่อองค์ผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์และปรารถนาจะสู้คดีของข้ากับพระเจ้า
4. ส่วนท่าน ท่านฉาบเสียด้วยการมุสาท่านทั้งปวงเป็นแพทย์ที่ใช้ไม่ได้
5. โอ ท่านน่าจะนิ่งเสียและความนิ่งนั้นจะเป็นสติปัญญาของท่าน
6. บัดนี้ขอฟังการหาเหตุผลของข้าและขอฟังคำวิงวอนแห่งริมฝีปากของข้า
7. ท่านทั้งหลายจะพูดเท็จเพื่อพระเจ้าหรือและพูดลวงเพื่อพระองค์หรือ
8. ท่านทั้งหลายจะแสดงความลำเอียงเข้าข้างพระองค์หรือท่านจะว่าความฝ่ายพระเจ้าหรือ
9. เมื่อพระองค์ทรงค้นท่านพบ จะดีแก่ท่านไหมหรือท่านจะลวงพระองค์ได้ อย่างผู้หนึ่งผู้ใดลวงมนุษย์หรือ
10. พระองค์จะทรงตำหนิท่านทั้งหลายแน่ถ้าท่านแสดงความลำเอียงอย่างลับๆ
11. ความโอ่อ่าตระการของพระองค์จะไม่กระทำ ให้ท่านคร้ามกลัวและความครั่นคร้ามต่อพระองค์จะไม่ตกเหนือท่านหรือ
12. คำเป็นคติของท่านเป็นทุพภาษิตเครื่องกันตัวของท่านเป็นเครื่องดิน
13. “ขอนิ่งเถอะ และข้าจะพูดและอะไรจะเกิดแก่ข้า ก็ขอให้เกิดเถิด
14. ทำไมน่ะหรือ ข้าจะงับเนื้อของข้าไว้และเสี่ยงชีวิตของข้า
15. ดูเถิด พระองค์จะทรงประหารข้าเสีย ข้าไม่มีความหวังใจ6แต่ข้ายังจะแก้ตัวของข้าจำเพาะพระพักตร์พระองค์
16. ข้อนี้จะเป็นความรอดของข้าด้วยคือคนที่ไม่นับถือพระเจ้าจะไม่ได้เข้ามาต่อเบื้อง พระพักตร์พระองค์
17. ขอฟังถ้อยคำของข้าอย่างระมัดระวังและให้คำกล่าวของข้าอยู่ในหูของท่าน
18. ดูเถิด ข้าเตรียมคดีของข้าแล้วข้าทราบว่า จะปรากฏว่าข้าบริสุทธิ์
19. ใครนะจะสู้คดีกับข้าถ้าอย่างนั้นข้าจะนิ่งเสียและตาย
20. ขอทรงประสาทสองสิ่งแก่ข้าพระองค์แล้วข้าพระองค์จะไม่ซ่อนตัวจากพระพักตร์พระองค์
21. ขอทรงหดพระหัตถ์ให้ไกลจากข้าพระองค์และขออย่าให้ความครั่นคร้ามพระองค์ทำให้ ข้าพระองค์คร้ามกลัว
22. ขอพระองค์ทรงเรียกเถิด แล้วข้าพระองค์จะทูลตอบหรือขอให้ข้าพระองค์ทูล และขอพระองค์ทรงตอบแก่ข้าพระองค์
23. บรรดาความบาปผิดของข้าพระองค์มีเท่าใดขอทรงโปรดให้ข้าพระองค์ทราบถึงการทรยศและบาป ของข้าพระองค์
24. ทำไมพระองค์ทรงเมินพระพักตร์เสียและทรงนับว่าข้าพระองค์เป็นศัตรูของพระองค์
25. พระองค์จะทรงให้ใบไม้ที่ถูกลมพัดตกใจหรือและจะทรงไล่ติดตามฟางแห้งหรือ
26. เพราะพระองค์ทรงจารึกสิ่งขมขื่น ต่อสู้ข้าพระองค์และทรงกระทำให้ข้าพระองค์รับโทษความบาปผิด ที่ข้าพระองค์กระทำเมื่อยังรุ่นๆอยู่
27. พระองค์ทรงใส่เท้าของข้าพระองค์ไว้ในคาและทรงเฝ้าดูทางทั้งสิ้นของข้าพระองค์พระองค์ทรงจำกัดเขตให้แก่ฝ่าเท้าของข้าพระองค์
28. มนุษย์ก็ทรุดโทรมไปเหมือนของเน่าเหมือนเครื่องแต่งกายที่ตัวแมลงกิน