1. “มนุษย์ไม่ต้องดิ้นรนตรากตรำในโลกเหมือนทหารที่ถูกเกณฑ์หรอกหรือ?ชีวิตของเขาไม่เหมือนชีวิตลูกจ้างหรอกหรือ?
2. เหมือนทาสที่ใฝ่หายามเย็นหลังเลิกงานเหมือนลูกจ้างตั้งตารอเวลารับค่าจ้าง
3. ข้าก็เช่นกัน ได้รับส่วนปีเดือนอันไร้ผลได้รับคืนวันอันทุกข์ลำเค็ญ
4. เมื่อข้านอนลงข้าก็คิดว่า ‘อีกนานไหมกว่าจะได้ตื่น?’ค่ำคืนช่างยืดยาวจริงๆ ข้านอนกระสับกระส่ายจนรุ่งสาง
5. ร่างของข้าเต็มไปด้วยหนอนและแผลตกสะเก็ดผิวหนังของข้าปริแตกและกลัดหนอง
6. “ชีวิตของข้าผ่านไปเร็วกว่ากระสวยของช่างทอแล่นไปสู่จุดจบอย่างสิ้นหวัง
7. ข้าแต่พระเจ้า โปรดระลึกว่าชีวิตของข้าพระองค์นั้นเพียงอึดใจเดียวตาของข้าพระองค์จะไม่เห็นความสุขอีก
8. ตาของผู้ที่เห็นข้าพระองค์ตอนนี้ ต่อไปก็จะไม่เห็นอีกแล้วพระองค์จะทอดพระเนตรหาข้าพระองค์ แต่ข้าพระองค์ไม่อยู่เสียแล้ว
9. เหมือนเมฆสลายตัวและลับหายไปคนที่ลงไปยังหลุมฝังศพก็ไม่หวนคืนมาอีก
10. เขาจะไม่มีวันได้กลับบ้านอีกเลยเขาจะไม่เป็นที่รู้จักในแถบนั้นอีก
11. “ฉะนั้นข้าพระองค์จะไม่นิ่งอยู่ข้าพระองค์จะพูดออกมาด้วยความทุกข์ระทมใจข้าพระองค์จะพร่ำบ่นด้วยความขมขื่นในดวงวิญญาณ
12. ข้าพระองค์เป็นทะเลหรือสัตว์ร้ายแห่งห้วงลึกกระนั้นหรือพระองค์จึงทรงวางยามเฝ้าข้าพระองค์ไว้?
13. เมื่อข้าพระองค์คิดว่าการนอนหลับจะช่วยปลอบใจและฟูกนุ่มๆ จะทำให้ข้าพระองค์คลายทุกข์ที่พร่ำบ่นถึงอยู่
14. ถึงกระนั้นพระองค์ก็ยังเขย่าขวัญข้าพระองค์ด้วยความฝันทำให้ข้าพระองค์หวาดหวั่นด้วยนิมิตต่างๆ
15. ดังนั้นให้ข้าพระองค์อึดอัดใจและตายไปยังดีกว่าอยู่ในร่างกายอย่างนี้ต่อไป
16. ข้าพระองค์เบื่อหน่ายชีวิต ข้าพระองค์ไม่ขออยู่ค้ำฟ้าโปรดทิ้งข้าพระองค์ไว้ตามลำพังเพราะวันเวลาของข้าพระองค์ไม่มีความหมาย
17. “มนุษย์นั้นสำคัญไฉนหนอพระองค์จึงเอาพระทัยใส่เขาขนาดนั้น?
18. ที่พระองค์จะต้องตรวจตราเขาอยู่ทุกเช้าและทดสอบเขาอยู่ทุกขณะ
19. พระองค์จะทรงหันไปทางอื่นหรือปล่อยข้าพระองค์ไว้ตามลำพังแม้สักครู่เดียวไม่ได้เลยหรือ?
20. ข้าแต่พระเจ้าผู้ทรงเฝ้าดูมนุษยชาติหากข้าพระองค์ได้ทำบาป ข้าพระองค์ได้ทำอะไรต่อพระองค์เล่า?เหตุใดทรงกระทำให้ข้าพระองค์ตกเป็นเป้าของพระองค์?และทำให้ชีวิตข้าพระองค์เป็นภาระแก่พระองค์?
21. ทำไมหนอพระองค์จึงไม่อภัยความผิดพลั้งและยกโทษบาปของข้าพระองค์?ในเมื่ออีกไม่นานข้าพระองค์ก็จะนอนลงกลางธุลีดินพระองค์จะทรงเสาะหาข้าพระองค์ แต่ข้าพระองค์ไม่อยู่เสียแล้ว”