บท

  1. 1
  2. 2
  3. 3
  4. 4
  5. 5
  6. 6
  7. 7
  8. 8
  9. 9
  10. 10
  11. 11
  12. 12
  13. 13
  14. 14
  15. 15
  16. 16
  17. 17
  18. 18
  19. 19
  20. 20
  21. 21
  22. 22
  23. 23
  24. 24
  25. 25
  26. 26
  27. 27
  28. 28
  29. 29
  30. 30
  31. 31
  32. 32
  33. 33
  34. 34
  35. 35
  36. 36
  37. 37
  38. 38
  39. 39
  40. 40
  41. 41
  42. 42

พันธสัญญาเดิม

พันธสัญญาใหม่

โยบ 30 พระคริสตธรรมคัมภีร์ไทย ฉบับอมตธรรมร่วมสมัย (TNCV)

1. “แต่เดี๋ยวนี้ผู้ที่อ่อนอาวุโสกว่าข้า เย้ยหยันข้าซึ่งบิดาของเขาเหล่านั้นข้ายังรังเกียจไม่ให้มาอยู่กับสุนัขเลี้ยงแกะของข้า

2. มืออันเปี่ยมพลังของพวกเขามีประโยชน์อันใดสำหรับข้าในเมื่อกำลังวังชาเสื่อมถอยจากพวกเขาแล้ว

3. พวกเขาผอมโซเพราะหิวโหยและขาดอาหารซัดเซพเนจรไปในถิ่นกันดารยามค่ำคืน

4. พวกเขาเก็บผักตามพุ่มไม้และเก็บรากไม้เป็นอาหาร

5. พวกเขาถูกขับไล่ไสส่งจากเพื่อนพ้องผู้คนตะโกนไล่หลังราวกับว่าเขาเป็นขโมย

6. พวกเขาถูกบังคับให้อาศัยอยู่ในพื้นลำธารซึ่งแห้งขอดตามโพรงหรือตามซอกหิน

7. พวกเขาส่งเสียงร้องอยู่กลางพุ่มไม้และซุกตัวกันใต้พุ่มหนาม

8. พวกเขาเป็นคนถ่อยด้อยสกุลถูกขับไล่จากแผ่นดิน

9. “และบัดนี้ลูกๆ ของพวกเขาร้องเพลงเย้ยข้าข้าตกเป็นขี้ปากของพวกเขา

10. พวกเขารังเกียจข้าและไม่ยอมเข้ามาใกล้ข้าพวกเขาถ่มน้ำลายรดหน้าข้าอย่างไม่ลังเล

11. ในเมื่อพระเจ้าทรงปลดธนูของข้าและทำให้ข้าทุกข์ยากพวกเขาไม่มีความยับยั้งชั่งใจต่อหน้าข้า

12. ข้าถูกพวกเขาจู่โจมเข้ามาด้านขวามือพวกเขาวางกับดักหลุมพรางไว้และโอบล้อมเข้ามาต่อสู้กับข้า

13. พวกเขาปิดกั้นทางหนีของข้าและทำลายล้างข้าพวกเขากล่าวว่า ‘ไม่มีใครช่วยเขาได้เลย’

14. พวกเขาตรงรี่เข้ามาหาตามรอยแยกทะลักเข้ามาท่ามกลางซากปรักหักพัง

15. ความอกสั่นขวัญแขวนจู่โจมข้าศักดิ์ศรีของข้าสูญสิ้นเหมือนถูกลมพัดไปสวัสดิภาพของข้าลอยลับไปดั่งเมฆ

16. “บัดนี้ชีวิตของข้าตกต่ำไปวันคืนอันทุกข์ทรมานยึดข้าไว้

17. ค่ำคืนทิ่มแทงกระดูกของข้าความเจ็บปวดกัดกินข้าไม่หยุดหย่อน

18. โดยฤทธิ์อำนาจอันยิ่งใหญ่ เสื้อผ้าของข้าถูกกระชากออกข้าถูกคว้าที่คอเสื้อ

19. พระองค์ทรงเหวี่ยงข้าลงในโคลนข้ากลายเป็นเหมือนฝุ่นและขี้เถ้า

20. “ข้าแต่พระเจ้า ข้าพระองค์ร้องทูลพระองค์ แต่พระองค์ไม่ทรงตอบข้าพระองค์ยืนขึ้น พระองค์ก็เพียงแต่ทอดพระเนตร

21. พระองค์กลับโหดร้ายต่อข้าพระองค์และทรงเล่นงานข้าพระองค์ด้วยพระหัตถ์อันทรงฤทธิ์

22. พระองค์ทรงฉวยข้าพระองค์ขึ้นและให้ลมพัดพาข้าพระองค์ไปและทรงเหวี่ยงข้าพระองค์ไปมาในพายุ

23. ข้าพระองค์ทราบว่าพระองค์จะนำข้าพระองค์ไปสู่ความตายไปยังที่ซึ่งกำหนดไว้สำหรับทุกชีวิต

24. “แน่ทีเดียว ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยคนที่แตกสลายเมื่อเขาทุกข์ยากและร้องขอให้ช่วย

25. ข้าไม่ได้ร่ำไห้เพื่อผู้ตกทุกข์ได้ยากหรือ?จิตวิญญาณของข้าไม่ได้เศร้าเสียใจเพื่อผู้ยากไร้หรือ?

26. ถึงกระนั้นเมื่อข้ามุ่งหวังสิ่งที่ดีกลับได้สิ่งที่เลวร้ายเมื่อข้ามองหาความสว่างกลับได้ความมืดมน

27. จิตใจของข้าทุกข์ร้อนไม่หยุดหย่อนพานพบแต่วันคืนอันทุกข์ทรมาน

28. ผิวข้าหมองคล้ำแต่ไม่ใช่เพราะกรำแดดข้ายืนขึ้นร้องขอความช่วยเหลือต่อชุมชน

29. ข้าถูกมองว่าเป็นพี่น้องกับหมาป่าและเป็นเพื่อนกับนกเค้าแมว

30. ผิวของข้าดำและตกสะเก็ดกายข้าร้อนรุ่มด้วยพิษไข้