1. โยบกล่าวต่อไปว่า
2. “ข้าใฝ่หาปีเดือนที่ผ่านไปยิ่งนักคิดถึงเมื่อครั้งที่พระเจ้าทรงดูแลข้า
3. ยามที่ดวงประทีปของพระองค์ส่องเหนือศีรษะของข้าความสว่างของพระองค์นำให้ข้าเดินฝ่าความมืดได้!
4. คิดถึงวัยฉกรรจ์เมื่อมิตรภาพแน่นแฟ้นของพระเจ้าเป็นพรแก่บ้านของข้า
5. เมื่อองค์ทรงฤทธิ์ยังสถิตกับข้าและลูกๆ ของข้าห้อมล้อมข้า
6. เมื่อกิจการของข้าเจริญรุ่งเรืองแม้แต่หินผายังหลั่งน้ำมันมะกอกให้
7. “เมื่อข้าไปที่ประตูเมืองและนั่งประจำตำแหน่งที่ลานชุมชน
8. พวกหนุ่มๆ เห็นข้าก็หลีกทางให้และผู้สูงอายุก็ลุกขึ้นยืนต้อนรับข้า
9. คนระดับผู้นำสงบนิ่งและเอามือปิดปากไว้
10. เจ้านายสงบเสียงลิ้นแตะเพดานปาก
11. ทุกคนที่ฟังข้าก็ชมข้าทุกคนที่เห็นข้าก็ยกย่องข้า
12. เพราะข้าช่วยเหลือผู้ยากไร้ซึ่งร้องขอความช่วยเหลือและช่วยลูกกำพร้าพ่อซึ่งไม่มีใครช่วย
13. คนใกล้ตายให้พรข้าข้าทำให้หัวใจของหญิงม่ายร้องเพลง
14. ข้าสวมความชอบธรรมเป็นอาภรณ์ความยุติธรรมเป็นเสื้อคลุมและผ้าโพกศีรษะของข้า
15. ข้าเป็นดวงตาให้คนตาบอดเป็นเท้าให้คนง่อย
16. ข้าเป็นบิดาให้คนยากไร้และเป็นธุระในคดีของคนแปลกหน้า
17. ข้าหักเขี้ยวเล็บของคนชั่วและช่วยเหยื่อออกมาจากปากของพวกเขา
18. “ข้าคิดว่า ‘ข้าจะตายในบ้านของข้าวันคืนของข้าคงมากมายดั่งเม็ดทราย
19. รากของข้าจะหยั่งถึงน้ำและน้ำค้างจะพรมกิ่งก้านของข้าตลอดคืน
20. ศักดิ์ศรีของข้าจะคงอยู่เสมอลูกธนูในมือของข้าจะใหม่อยู่เสมอ’
21. “ผู้คนฟังข้าอย่างจดจ่อสงบรอคอยคำแนะนำของข้า
22. และหลังจากที่ข้าพูดแล้ว พวกเขาก็ไม่พูดอะไรอีกเพราะเขาพึงพอใจคำแนะนำของข้า
23. เขารอฟังข้าเหมือนคอยสายฝนและดื่มด่ำถ้อยคำของข้าเหมือนฝนในฤดูใบไม้ผลิ
24. เมื่อข้ายิ้มให้ พวกเขาแทบไม่เชื่อสายตาใบหน้ายิ้มแย้มของข้ามีคุณค่าแก่เขา