บท

  1. 1
  2. 2
  3. 3
  4. 4
  5. 5
  6. 6
  7. 7
  8. 8
  9. 9
  10. 10
  11. 11
  12. 12
  13. 13
  14. 14
  15. 15
  16. 16
  17. 17
  18. 18
  19. 19
  20. 20
  21. 21
  22. 22
  23. 23
  24. 24
  25. 25
  26. 26
  27. 27
  28. 28
  29. 29
  30. 30
  31. 31
  32. 32
  33. 33
  34. 34
  35. 35
  36. 36
  37. 37
  38. 38
  39. 39
  40. 40
  41. 41
  42. 42
  43. 43
  44. 44
  45. 45
  46. 46
  47. 47
  48. 48
  49. 49
  50. 50
  51. 51
  52. 52
  53. 53
  54. 54
  55. 55
  56. 56
  57. 57
  58. 58
  59. 59
  60. 60
  61. 61
  62. 62
  63. 63
  64. 64
  65. 65
  66. 66
  67. 67
  68. 68
  69. 69
  70. 70
  71. 71
  72. 72
  73. 73
  74. 74
  75. 75
  76. 76
  77. 77
  78. 78
  79. 79
  80. 80
  81. 81
  82. 82
  83. 83
  84. 84
  85. 85
  86. 86
  87. 87
  88. 88
  89. 89
  90. 90
  91. 91
  92. 92
  93. 93
  94. 94
  95. 95
  96. 96
  97. 97
  98. 98
  99. 99
  100. 100
  101. 101
  102. 102
  103. 103
  104. 104
  105. 105
  106. 106
  107. 107
  108. 108
  109. 109
  110. 110
  111. 111
  112. 112
  113. 113
  114. 114
  115. 115
  116. 116
  117. 117
  118. 118
  119. 119
  120. 120
  121. 121
  122. 122
  123. 123
  124. 124
  125. 125
  126. 126
  127. 127
  128. 128
  129. 129
  130. 130
  131. 131
  132. 132
  133. 133
  134. 134
  135. 135
  136. 136
  137. 137
  138. 138
  139. 139
  140. 140
  141. 141
  142. 142
  143. 143
  144. 144
  145. 145
  146. 146
  147. 147
  148. 148
  149. 149
  150. 150

พันธสัญญาเดิม

พันธสัญญาใหม่

สดุดี 74 พระคริสตธรรมคัมภีร์ไทย ฉบับอมตธรรมร่วมสมัย (TNCV)

(มัสคิลของอาสาฟ)

1. ข้าแต่พระเจ้า เหตุใดจึงทรงทอดทิ้งข้าพระองค์ทั้งหลายเป็นนิตย์?เหตุใดพระพิโรธของพระองค์จึงคุกรุ่นขึ้นต่อแกะในทุ่งหญ้าของพระองค์?

2. ขอทรงระลึกถึงเหล่าประชากรที่ทรงซื้อมาตั้งแต่ครั้งเก่าก่อนเผ่าพันธุ์ที่ทรงไถ่ไว้เป็นกรรมสิทธิ์ของพระองค์ภูเขาศิโยนที่ประทับของพระองค์

3. ขอทรงหันย่างพระบาทมายังซากปรักหักพังตลอดกาลเหล่านี้ความย่อยยับทั้งหลายที่ศัตรูนำมาสู่สถานนมัสการ

4. บรรดาคู่อริของพระองค์โห่ร้องในพระนิเวศของพระองค์พวกเขาตั้งธงรบของตนขึ้นเป็นหมายสำคัญ

5. พวกเขาทำตัวเหมือนคนตัดไม้เงื้อขวานโค่นป่า

6. พวกเขาจามไม้ที่แกะสลักทั้งสิ้นพังลงด้วยขวานด้ามใหญ่น้อย

7. พวกเขาเผาสถานนมัสการของพระองค์วอดวายพวกเขาย่ำยีที่สถาปนาพระนามของพระองค์

8. พวกเขาคิดในใจว่า “เราจะขยี้ให้แหลกลาญ!”พวกเขาเผาผลาญที่นมัสการพระเจ้าทุกแห่งในแผ่นดิน

9. เราไม่ได้รับหมายสำคัญใดๆ เลยไม่มีผู้เผยพระวจนะเหลืออยู่สักคนเดียวไม่มีสักคนในพวกเรารู้ว่า จะเป็นเช่นนี้ไปนานสักเท่าใด

10. ข้าแต่พระเจ้า ศัตรูจะเย้ยหยันพระองค์ไปนานเท่าใด?ข้าศึกจะจาบจ้วงพระนามของพระองค์ตลอดไปหรือ?

11. เหตุใดจึงทรงยั้งพระหัตถ์ขวาของพระองค์ไว้?ขอทรงยื่นพระหัตถ์ขวาของพระองค์ออกมา และทำลายพวกเขา!

12. ข้าแต่พระเจ้า แต่พระองค์ทรงเป็นกษัตริย์ของข้าพระองค์มาตั้งแต่เก่าก่อนพระองค์ทรงนำความรอดมายังแผ่นดินโลก

13. พระองค์นี่แหละคือผู้ที่แยกทะเลด้วยฤทธานุภาพของพระองค์พระองค์ทรงทำให้หัวของสัตว์ร้ายแห่งห้วงทะเลแหลกลาญ

14. พระองค์นี่แหละคือผู้ที่ขยี้หัวทั้งหลายของเลวีอาธานและโยนให้เป็นอาหารของสัตว์ทั้งหลายในถิ่นกันดาร

15. พระองค์นี่แหละคือผู้ที่เปิดบ่อน้ำพุและลำธารทรงให้แม่น้ำที่ไหลอยู่เสมอนั้นแห้งขอด

16. วันและคืนล้วนเป็นของพระองค์พระองค์ทรงตั้งดวงอาทิตย์และดวงจันทร์

17. พระองค์นี่แหละคือผู้ที่กำหนดพรมแดนต่างๆ ของโลกพระองค์ทรงกำหนดทั้งฤดูร้อนและฤดูหนาว

18. ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ขอทรงระลึกว่าศัตรูได้เย้ยหยันพระองค์อย่างไรชนชาติที่โง่เขลาได้หมิ่นประมาทพระนามของพระองค์อย่างไร

19. ขออย่าทรงหยิบยื่นชีวิตนกพิราบของพระองค์แก่สัตว์ป่าขออย่าทรงลืมประชากรผู้ตกทุกข์ได้ยากของพระองค์ไปตลอดกาล

20. โปรดระลึกถึงพระสัญญาของพระองค์เพราะความรุนแรงแฝงอยู่ทั่วทุกมุมมืดของแผ่นดิน

21. ขออย่าให้ผู้ถูกข่มเหงรังแกต้องจมอยู่ในความอัปยศอดสูขอให้ผู้ยากไร้และขัดสนสรรเสริญพระนามของพระองค์

22. ข้าแต่พระเจ้า ขอทรงลุกขึ้น และตรัสแก้คดีของพระองค์ขอทรงระลึกว่าคนโง่เย้ยหยันพระองค์วันยังค่ำ

23. ขออย่าทรงเพิกเฉยต่อเสียงอึกทึกของเหล่าปฏิปักษ์ของพระองค์ต่อเสียงอึงคะนึงของศัตรูของพระองค์ซึ่งดังขึ้นเรื่อยๆ