บท

  1. 1
  2. 2
  3. 3
  4. 4
  5. 5
  6. 6
  7. 7
  8. 8
  9. 9
  10. 10
  11. 11
  12. 12
  13. 13
  14. 14
  15. 15
  16. 16
  17. 17
  18. 18
  19. 19
  20. 20
  21. 21
  22. 22
  23. 23
  24. 24
  25. 25
  26. 26
  27. 27
  28. 28
  29. 29
  30. 30
  31. 31
  32. 32
  33. 33
  34. 34
  35. 35
  36. 36
  37. 37
  38. 38
  39. 39
  40. 40
  41. 41
  42. 42
  43. 43
  44. 44
  45. 45
  46. 46
  47. 47
  48. 48
  49. 49
  50. 50
  51. 51
  52. 52
  53. 53
  54. 54
  55. 55
  56. 56
  57. 57
  58. 58
  59. 59
  60. 60
  61. 61
  62. 62
  63. 63
  64. 64
  65. 65
  66. 66
  67. 67
  68. 68
  69. 69
  70. 70
  71. 71
  72. 72
  73. 73
  74. 74
  75. 75
  76. 76
  77. 77
  78. 78
  79. 79
  80. 80
  81. 81
  82. 82
  83. 83
  84. 84
  85. 85
  86. 86
  87. 87
  88. 88
  89. 89
  90. 90
  91. 91
  92. 92
  93. 93
  94. 94
  95. 95
  96. 96
  97. 97
  98. 98
  99. 99
  100. 100
  101. 101
  102. 102
  103. 103
  104. 104
  105. 105
  106. 106
  107. 107
  108. 108
  109. 109
  110. 110
  111. 111
  112. 112
  113. 113
  114. 114
  115. 115
  116. 116
  117. 117
  118. 118
  119. 119
  120. 120
  121. 121
  122. 122
  123. 123
  124. 124
  125. 125
  126. 126
  127. 127
  128. 128
  129. 129
  130. 130
  131. 131
  132. 132
  133. 133
  134. 134
  135. 135
  136. 136
  137. 137
  138. 138
  139. 139
  140. 140
  141. 141
  142. 142
  143. 143
  144. 144
  145. 145
  146. 146
  147. 147
  148. 148
  149. 149
  150. 150

พันธสัญญาเดิม

พันธสัญญาใหม่

สดุดี 38 พระคริสตธรรมคัมภีร์ไทย ฉบับอมตธรรมร่วมสมัย (TNCV)

(บทสดุดีของดาวิด คำทูลวิงวอน)

1. ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ขออย่าทรงลงโทษข้าพระองค์ขณะที่ทรงกริ้วหรือตีสั่งสอนข้าพระองค์ขณะที่ทรงพระพิโรธ

2. เพราะลูกศรของพระองค์ปักลึกในตัวข้าพระองค์พระหัตถ์ของพระองค์วางเหนือข้าพระองค์อย่างหนักหน่วง

3. ร่างกายของข้าพระองค์ทรุดโทรมเพราะพระพิโรธของพระองค์กระดูกของข้าพระองค์เสื่อมโทรมเพราะบาปของข้าพระองค์

4. ความผิดของข้าพระองค์ท่วมท้นข้าพระองค์เหมือนภาระอันหนักหน่วงเกินจะแบกไว้

5. บาดแผลของข้าพระองค์ร้าวระบมและกลัดหนองเพราะบาปอันโง่เขลาของข้าพระองค์

6. ข้าพระองค์ถูกทำให้ทรุดลงและตกต่ำอย่างมากข้าพระองค์คร่ำครวญอยู่วันยังค่ำ

7. หลังของข้าพระองค์ปวดร้าวร่างกายของข้าพระองค์ทรุดโทรม

8. ข้าพระองค์อ่อนระโหยและบอบช้ำข้าพระองค์ครวญครางด้วยความร้าวรานใจ

9. ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ความปรารถนาทั้งสิ้นของข้าพระองค์เปิดเผยอยู่ต่อหน้าพระองค์เสียงทอดถอนใจของข้าพระองค์ไม่ได้ถูกปิดกั้นจากพระองค์

10. ใจของข้าพระองค์เต้นระรัว กำลังวังชาของข้าพระองค์ถดถอยและตาของข้าพระองค์ก็มืดมัวไป

11. เพื่อนฝูงปลีกตัวออกห่างเพราะบาดแผลของข้าพระองค์เพื่อนบ้านหลบลี้หนีหน้า

12. บรรดาผู้ที่หมายเอาชีวิตข้าพระองค์ก็วางกับดักบรรดาผู้ที่จะทำร้ายข้าพระองค์ก็พูดถึงแต่ความหายนะของข้าพระองค์และคิดหาอุบายอยู่วันยังค่ำ

13. แต่ข้าพระองค์เป็นเหมือนคนหูหนวกที่ไม่ได้ยินและเป็นเหมือนคนใบ้ที่พูดไม่ได้

14. ข้าพระองค์กลายเป็นเหมือนคนที่ไม่ได้ยินอะไรผู้ซึ่งไม่สามารถปริปากโต้ตอบ

15. ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ข้าพระองค์รอคอยพระองค์อยู่ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของข้าพระองค์ พระองค์จะทรงตอบ

16. เพราะข้าพระองค์ทูลว่า “ขออย่าให้พวกเขากระหยิ่มยิ้มย่องหรือจองหองพองขนเมื่อเท้าของข้าพระองค์พลาดไป”

17. เพราะข้าพระองค์กำลังจะล้มลงอยู่รอมร่อและความเจ็บปวดอยู่กับข้าพระองค์เสมอ

18. ข้าพระองค์สารภาพความชั่วช้าของข้าพระองค์ข้าพระองค์ร้อนใจในความบาปของตน

19. ศัตรูตัวฉกาจของข้าพระองค์มีมากมายผู้ที่เกลียดชังข้าพระองค์โดยไม่มีสาเหตุก็เหลือคณานับ

20. คนที่ตอบแทนความดีของข้าพระองค์ด้วยความชั่วให้ร้ายข้าพระองค์ขณะที่ข้าพระองค์ใฝ่หาความดี

21. ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ขออย่าทรงทอดทิ้งข้าพระองค์ข้าแต่พระเจ้าของข้าพระองค์ ขออย่าทรงห่างไกลข้าพระองค์

22. ขอทรงรีบรุดมาช่วยข้าพระองค์เถิดองค์พระผู้เป็นเจ้าพระผู้ช่วยให้รอดของข้าพระองค์