1. ข้าแต่พระเจ้า ข้าพระองค์ทั้งหลายได้ยินกับหูของตนบรรพบุรุษของข้าพระองค์ทั้งหลายเล่าให้ฟังถึงกิจการซึ่งพระองค์ทรงกระทำในสมัยของเขาในสมัยโบราณกาลนั้น
2. พระองค์ทรงขับไล่บรรดาประชาชาติ ออกไปด้วยพระหัตถ์ของพระองค์เองแต่พระองค์ทรงปลูกบรรพบุรุษทั้งหลายไว้พระองค์ทรงให้ชาติทั้งหลายทุกข์ใจแต่ทรงปล่อยบรรพบุรุษทั้งหลายเป็นอิสระ
3. เพราะเขาทั้งหลายไม่ได้แผ่นดินนั้นด้วยดาบของเขาเองมิใช่แขนของเขาที่มีชัยแต่โดยพระหัตถ์ขวา และพระกรของพระองค์และโดยความสว่างแห่งพระพักตร์พระองค์เพราะพระองค์ทรงปีติยินดีในเขาทั้งหลายเหล่านั้น
4. ข้าแต่พระเจ้า พระองค์ทรงเป็นพระราชาของข้าพระองค์ขอพระองค์ทรงสถาปนาชัยชนะไว้ให้ยาโคบ
5. ข้าพระองค์ทั้งหลายดันศัตรูออกไปโดยพระองค์ข้าพระองค์ทั้งหลายเหยียบคนที่ต่อสู้ข้าพระองค์ลงด้วยพระนามของพระองค์
6. เพราะข้าพระองค์ไม่วางใจในคันธนูของข้าพระองค์และดาบของข้าพระองค์ช่วยข้าพระองค์ไม่ได้
7. แต่พระองค์ได้ทรงช่วยข้าพระองค์ทั้งหลายให้รอดจากศัตรูและทรงให้ผู้เกลียดข้าพระองค์ได้ความอาย
8. ข้าพระองค์ทั้งหลายอวดถึงพระเจ้าได้เรื่อยไปและข้าพระองค์ทั้งหลายจะถวายโมทนาขอบพระคุณ พระนามของพระองค์เป็นนิตย์
9. แต่พระองค์ยังทรงทอดทิ้งข้าพระองค์ทั้งหลายเสีย และให้ข้าพระองค์ได้ความอัปยศและมิได้เสด็จออกไปกับกองทัพของข้าพระองค์ทั้งหลาย
10. พระองค์ทรงกระทำให้ข้าพระองค์ทั้งหลายถอยกลับ จากคู่อริและคนที่เกลียดข้าพระองค์ทั้งหลายก็ได้ของริบไป
11. พระองค์ทรงกระทำให้ข้าพระองค์ทั้งหลายเป็น ดังแกะที่จะเอาไปกินและทรงกระจายข้าพระองค์ทั้งหลายให้ไปอยู่ ท่ามกลางบรรดาประชาชาติ
12. พระองค์ทรงขายประชากรของพระองค์อย่างให้เปล่าตามราคาไม่ทรงได้อะไรเพิ่มเลย
13. พระองค์ทรงกระทำให้ข้าพระองค์เป็นขี้ปากของเพื่อนบ้านเป็นที่เยาะเย้ยและดูหมิ่นแก่ผู้ที่อยู่รอบข้าพระองค์
14. พระองค์ทรงกระทำให้ข้าพระองค์เป็นขี้ปากท่ามกลางบรรดาประชาชาติเป็นที่หัวเราะท่ามกลางชาติทั้งหลาย
15. ความอัปยศอดสูอยู่ตรงหน้าข้าพระองค์วันยังค่ำและความอับอายคลุมหน้าข้าพระองค์
16. เนื่องด้วยคำของคนเยาะเย้ย และคนด่าทอเนื่องด้วยศัตรูและผู้แก้แค้น
17. สิ่งทั้งปวงนี้เกิดแก่ข้าพระองค์ทั้งหลายแม้ว่าข้าพระองค์ไม่ลืมพระองค์หรือทุจริตต่อพันธสัญญาของพระองค์
18. จิตใจของข้าพระองค์ทั้งหลายก็มิได้หันกลับย่างเท้าของข้าพระองค์ทั้งหลายก็มิได้พรากจาก พระมรรคาของพระองค์
19. พระองค์ยังทรงให้ข้าพระองค์ทั้งหลายแหลกลาญ ในที่ของหมาป่าและคลุมข้าพระองค์ทั้งหลายไว้ด้วยเงามัจจุราช
20. ถ้าเราได้ลืมพระนามพระเจ้าของเราหรือพนมมือของเราให้แก่พระอื่น
21. พระเจ้าจะไม่ทรงทราบเรื่องนี้หรือเพราะพระองค์ทรงทราบความลึกลับของจิตใจ
22. เพราะเห็นแก่พระองค์ ข้าพระองค์ทั้งหลายถูกฆ่าวันยังค่ำและนับว่าเป็นแกะสำหรับเอาไปฆ่า
23. องค์พระผู้เป็นเจ้าเจ้าข้า ขอทรงตื่นเถิดข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ไฉนพระองค์บรรทมอยู่ขอทรงตื่นเถิดพระเจ้าข้า ขออย่าทรงทอดทิ้งข้าพระองค์เสียตลอดกาล
24. ไฉนพระองค์ทรงซ่อนพระพักตร์ของพระองค์เสียไฉนพระองค์ทรงลืมการที่ข้าพระองค์ทั้งหลาย ทุกข์ยากและถูกบีบบังคับเสีย
25. เพราะจิตวิญญาณข้าพระองค์ทั้งหลายโน้มถึงผงคลีร่างกายของข้าพระองค์ทั้งหลายเกาะติดดิน
26. ลุกขึ้นเถิดพระเจ้าข้า ขอเสด็จมาช่วยข้าพระองค์ทั้งหลายขอทรงช่วยกู้ข้าพระองค์เพื่อเห็นแก่ ความรักมั่นคงของพระองค์