1. Trannoeth gorchmynnodd Holoffernes i'w holl fyddin, a phawb a ddaethai'n gynghreiriaid iddo, symud yn erbyn Bethulia, a meddiannu bylchau'r mynydd-dir, ac ymosod ar yr Israeliaid.
2. Y diwrnod hwnnw symudodd yr holl ryfelwyr eu gwersyll, yn dyrfa enfawr: eu lluoedd arfog yn gant saith deg o filoedd o wŷr traed a deuddeng mil o wŷr meirch, heb gyfrif y gwŷr traed a oedd yn cludo cyfreidiau'r fyddin.
3. Ar ôl iddynt wersyllu yn y dyffryn ger Bethulia, wrth y ffynnon, yr oedd eu gwersyll yn ymestyn i gyfeiriad Dothan mor bell â Belbaim yn ei led, ac yn ei hyd o Bethulia i Cyamon gogyfer ag Esdraelon.
4. Pan welodd yr Israeliaid y llu enfawr ohonynt, daeth ofn mawr arnynt, ac meddent bob un wrth ei gymydog, “Dinoethir yn awr holl wyneb y ddaear gan y rhai hyn; ni ddichon y mynyddoedd uchel na'r dyffrynnoedd na'r bryniau ddal eu pwysau.”
5. Cymerodd pob un ei arfau rhyfel, ac wedi cynnau coelcerthi ar eu tyrau, arosasant ar wyliadwriaeth ar hyd y noson honno.
6. Y diwrnod wedyn, arweiniodd Holoffernes ei holl wŷr meirch allan yng ngolwg yr Israeliaid oedd yn Bethulia.
7. Wedi chwilio'r ffyrdd i fyny i'w tref hwy, cafodd hyd i'w ffynhonnau dŵr a'u meddiannu, ac wedi gadael milwyr i'w gwarchod, dychwelodd at ei bobl.
8. Yna, daeth ato holl lywodraethwyr yr Edomiaid, arweinwyr y Moabiaid a phenaethiaid yr arfordir, a dweud,
9. “Gwrandawed ein harglwydd ar ein gair, rhag i'w fyddin ddioddef colled.
10. Nid yn eu gwaywffyn y mae'r bobl hyn, yr Israeliaid, yn ymddiried, ond yn uchder y mynyddoedd lle y maent yn preswylio, oherwydd nid yn hawdd y gellir cyrraedd copaon eu mynyddoedd hwy.
11. Felly, f'arglwydd, paid â rhyfela yn eu herbyn yn y dull arferol, ac ni chollir un gŵr o'th fyddin.
12. Aros yn dy wersyll a diogela bob un o'th filwyr; a goresgynned dy weision y ffynnon ddŵr sy'n llifo allan o odre'r mynydd,
13. oherwydd ohoni hi y caiff holl drigolion Bethulia eu dŵr. Fe'u difethir gan syched, ac fe ildiant eu tref. Yna fe awn ninnau a'n pobl i fyny i gopaon y mynyddoedd cyfagos a gwersyllu arnynt, i ofalu na all neb fynd allan o'r dref.
14. Dihoenant o newyn, hwy a'u gwragedd a'u plant, ac fe'u gwasgerir hwy'n gyrff ar heolydd eu trigle cyn i gleddyf ddod yn agos atynt.
15. Dyma'r ffordd iti dalu'r pwyth yn ôl, drwg am eu drwg hwy yn gwrthryfela a gwrthod dy gyfarfod mewn heddwch.”
16. Yr oedd eu geiriau wrth fodd Holoffernes a'i holl osgordd, a gorchmynnodd weithredu yn ôl eu cynllun.
17. Symudodd yr Ammoniaid, ynghyd â phum mil o Asyriaid, eu gwersyll a'i sefydlu yn y dyffryn, a goresgyn y ffynhonnau, cyflenwad dŵr yr Israeliaid.
18. Yna, aeth yr Edomiaid a'r Ammoniaid i fyny a gwersyllu yn y mynydd-dir gyferbyn ag Egrebel ger Chusi, ar lan ceunant Mochmur. Gwersyllodd gweddill byddin Asyria ar y gwastatir, gan orchuddio holl wyneb y tir; yr oedd eu pebyll a'u cyfreidiau yn wersyll enfawr, a hwythau'n dyrfa dra lluosog.
19. Gwaeddodd yr Israeliaid ar yr Arglwydd eu Duw; yr oeddent wedi digalonni am i'w holl elynion eu hamgylchynu, a hwythau heb fodd i ddianc rhagddynt.
20. Bu holl fyddin Asyria, yn wŷr traed, yn gerbydau, ac yn wŷr meirch, yn gwarchae arnynt am dri deg a phedwar o ddyddiau.
21. Yr oedd holl lestri dŵr trigolion Bethulia yn wag, y cronfeydd yn mynd yn sych, a chan fod dogni ar y dŵr yfed, nid oedd diwrnod pan gaent ddigon i'w diwallu.
22. Llesgaodd eu plant, llewygodd eu gwragedd a'u gwŷr ifainc o syched, a syrthio ar heolydd y dref ac ar fynedfeydd y pyrth; yr oeddent wedi llwyr ddiffygio.
23. Yna ymgynullodd yr holl bobl, yn wŷr ifainc, yn wragedd ac yn blant, o amgylch Osias ac arweinwyr y dref; gwaeddasant â llais uchel, a dweud gerbron yr holl henuriaid,
24. “Barned Duw rhyngoch chwi a ninnau. Oherwydd gwnaethoch gam mawr â ni drwy wrthod trafod heddwch gyda'r Asyriaid.
25. Yn awr, nid oes gennym neb i fod yn gefn inni, oherwydd y mae Duw wedi ein gwerthu i'w dwylo hwy, fel y'n ceir ganddynt wedi ein gwasgaru ar lawr mewn syched a diymadferthedd llwyr.
26. Am hynny, galw hwy i mewn, ac ildia'r holl dref yn ysbail i bobl Holoffernes ac i'w fyddin i gyd.
27. Bydd mynd yn anrhaith iddynt yn well i ni, oherwydd fel caethweision fe gawn gadw ein heinioes, a'n harbed rhag gweld ein babanod yn marw o flaen ein llygaid, a'n gwragedd a'n plant yn trengi.
28. Galwn yn dyst yn eich erbyn y nefoedd a'r ddaear, a'n Duw ni ac Arglwydd ein hynafiaid, yr hwn sy'n ein cosbi yn ôl ein pechodau ni ac yn ôl gweithredoedd pechadurus ein hynafiaid. Na foed iddo ef heddiw weithredu yn ôl y geiriau hyn.”
29. Yna bu wylofain mawr a chyffredinol ymhlith y gynulleidfa, a gwaeddasant yn uchel ar yr Arglwydd eu Duw.
30. Ond dywedodd Osias wrthynt, “Codwch eich calon, gyfeillion; gadewch inni ddal ati am bum diwrnod eto; erbyn hynny, bydd yr Arglwydd ein Duw wedi adfer ei drugaredd tuag atom, oherwydd ni bydd ef yn cefnu arnom yn y diwedd.
31. Ond os â'r dyddiau hyn heibio heb i gymorth ddod inni, gwnaf yn ôl eich dymuniad.”
32. Gollyngodd y bobl, a'u hanfon bob un i'w safle ei hun, ac aethant hwythau ymaith i furiau a thyrau eu tref, ac anfon eu gwragedd a'u plant i'w cartrefi; a thrwy'r dref yr oedd digalondid mawr.