1. Ar ôl iddi beidio â'i llefain ar Dduw Israel, a gorffen yr holl eiriau hyn,
2. cododd Judith o'r fan lle y gorweddai ar ei hyd, galwodd ar ei morwyn, ac aeth i lawr i'r tŷ lle'r arferai dreulio'r Sabothau a'i dyddiau gŵyl.
3. Wedi tynnu'r sachliain a osodasai amdani, a diosg gwisg gweddwdod, ac ymolchi drosti i gyd, fe'i heneiniodd ei hun â pheraroglau drud, trin ei gwallt a rhoi penwisg ar ei phen. Rhoes amdani'r dillad yr arferai eu gwisgo yn y dyddiau llawen pan oedd ei gŵr Manasse yn fyw.
4. Wedi rhoi sandalau am ei thraed, gwisgodd yddfdorchau, breichledau, modrwyau, clustlysau a'i holl emau. Fe'i haddurnodd ei hun yn ddigon deniadol i hudo unrhyw ddyn a'i gwelai.
5. Yna, rhoddodd i'w morwyn gostrel o win a stên o olew, ac wedi llenwi cod â bara'r radell, cacenni ffigys a thorthau o fara peilliaid, a phacio'r llestri gyda'i gilydd, rhoes y rhain hefyd i'w gofal.
6. Aethant allan at borth tref Bethulia, a chael Osias a henuriaid y dref, Chabris a Charmis, yn sefyll yno.
7. Pan welsant Judith â'i hwyneb wedi ei weddnewid a'i dillad mor wahanol, synasant yn fawr iawn at ei phrydferthwch, a dweud wrthi:
8. “Bydded i Dduw ein hynafiaid ganiatáu o'i ffafr iti gyflawni dy fwriadau er gogoniant i blant Israel a dyrchafiad i Jerwsalem.” Yna addolodd Judith Dduw a dweud:
9. “Gorchmynnwch iddynt agor porth y dref, ac mi af allan i gyflawni'r pethau y buoch yn siarad â mi amdanynt.” Gorchmynasant i'r gwŷr ifainc agor iddi, yn unol â'i chais. Gwnaethant felly,
10. ac aeth Judith allan, a'i llawforwyn gyda hi. Yr oedd gwŷr y dref yn ei gwylio hi'n mynd i lawr y mynydd nes iddi groesi'r dyffryn a diflannu o'u golwg.
11. Aeth y ddwy yn syth ymlaen trwy'r dyffryn, a daeth nifer o wylwyr yr Asyriaid i'w chyfarfod.
12. Wedi ei dal hi, dyma'i holi: “I ba bobl yr wyt ti'n perthyn? O ble y daethost? I ble'r wyt ti'n mynd?” Atebodd hithau: “Merch i'r Hebreaid wyf fi, yn ffoi oddi wrthynt gan eu bod ar gael eu rhoi i'w traflyncu gennych chwi.
13. Yr wyf ar fy ffordd at Holoffernes, prif gadfridog eich byddin, er mwyn rhoi gwybodaeth gywir iddo. Hysbysaf ger ei fron y ffordd i fynd a meddiannu'r holl ucheldir, a hynny heb golli'r un o'i ddynion, na cholli bywyd neb.”
14. Pan glywodd y gwŷr ei geiriau edrychasant ar ei hwyneb; yn eu golwg hwy yr oedd ei phrydferthwch yn eithriadol. Meddent wrthi:
15. “Arbedaist dy fywyd wrth frysio i lawr at ein harglwydd. Yn awr, dos i'w babell, a daw rhai o'n plith i'th hebrwng a'th drosglwyddo i'w ddwylo.
16. Pan fyddi'n sefyll o'i flaen, paid ag ofni yn dy galon, ond dywed wrtho yr hyn a ddywedaist wrthym ni, a chei dy drin yn dda ganddo.”
17. Yna, wedi dewis cant o ddynion o'u plith, fe'u hanfonasant yn osgordd iddi hi a'i morwyn, a'u harwain i babell Holoffernes.
18. Yna bu cynnwrf drwy'r holl wersyll, wrth i'r newydd am ddyfodiad Judith ymledu o babell i babell. A hithau'n sefyll y tu allan i babell Holoffernes yn disgwyl iddynt ddweud wrtho amdani, fe'i hamgylchynwyd gan dyrfa fawr.
19. Yr oeddent yn synnu at ei phrydferthwch, ac o'i hachos hi yn synnu at yr Israeliaid, a'r naill yn dweud wrth y llall: “Pwy a all fychanu'r bobl hyn, a'r fath wragedd yn eu plith? Gwell fydd peidio â gadael yn fyw yr un ohonynt; os caiff y rhain fynd yn rhydd, byddant yn gallu hudo'r holl fyd.”
20. Aeth amddiffynwyr Holoffernes allan, ynghyd â'i holl weision, a'i harwain hi i mewn i'r babell.
21. Yr oedd Holoffernes yn gorffwys ar ei wely dan len a oedd wedi ei gweu â phorffor, aur, emrallt a meini gwerthfawr.
22. Wedi iddynt ddweud wrtho amdani, aeth ef allan i gyntedd y babell, a chludwyd lampau arian o'i flaen.
23. Pan ddaeth Judith wyneb yn wyneb ag ef a'i weision, synasant oll at brydferthwch ei gwedd. Syrthiodd hi ar ei hyd o'i flaen, a thalu gwrogaeth iddo, ond fe'i codwyd ar ei thraed gan ei weision.