บท

  1. 1
  2. 2
  3. 3
  4. 4
  5. 5
  6. 6
  7. 7
  8. 8
  9. 9
  10. 10
  11. 11
  12. 12
  13. 13
  14. 14
  15. 15
  16. 16
  17. 17
  18. 18
  19. 19
  20. 20
  21. 21
  22. 22
  23. 23
  24. 24
  25. 25
  26. 26
  27. 27
  28. 28
  29. 29
  30. 30
  31. 31
  32. 32
  33. 33
  34. 34
  35. 35
  36. 36
  37. 37
  38. 38
  39. 39
  40. 40
  41. 41
  42. 42
  43. 43
  44. 44
  45. 45
  46. 46
  47. 47
  48. 48
  49. 49
  50. 50
  51. 51
  52. 52
  53. 53
  54. 54
  55. 55
  56. 56
  57. 57
  58. 58
  59. 59
  60. 60
  61. 61
  62. 62
  63. 63
  64. 64
  65. 65
  66. 66

พันธสัญญาเดิม

พันธสัญญาใหม่

อิสยาห์ 17 พระคริสตธรรมคัมภีร์ไทย ฉบับอมตธรรมร่วมสมัย (TNCV)

พระดำรัสกล่าวโทษดามัสกัส

1. พระดำรัสเกี่ยวกับดามัสกัสมีดังนี้ว่า“ดูเถิด ดามัสกัสจะไม่เป็นนครอีกต่อไปแต่จะกลายเป็นซากปรักหักพัง

2. นครต่างๆ ของอาโรเออร์จะถูกทิ้งร้างทิ้งไว้ให้ฝูงแพะแกะซึ่งจะนอนลงที่นั่นและไม่มีใครทำให้พวกมันตกใจกลัว

3. เมืองป้อมปราการจะสาบสูญไปจากเอฟราอิมและอำนาจของดามัสกัสจะสิ้นสุดลงชนที่เหลืออยู่ของอารัมจะเป็นเหมือนศักดิ์ศรีของอิสราเอล”พระยาห์เวห์ผู้ทรงฤทธิ์ประกาศดังนั้น

4. “ในวันนั้นศักดิ์ศรีของยาโคบจะโรยราความอ้วนพีแห่งเรือนร่างของเขาจะหายไป

5. จะเป็นเหมือนเวลาที่มีคนมาเกี่ยวข้าวที่ชูรวงและแขนของเขาโอบฟ่อนข้าวไว้เหมือนเวลาที่คนเก็บเศษรวงข้าวที่ตกอยู่ในหุบเขาเรฟาอิม

6. ถึงกระนั้นก็ยังมีบางส่วนเหลืออยู่เหมือนเมื่อใช้ไม้ฟาดต้นมะกอกก็ยังมีเหลืออยู่สองสามผลบนยอดสูงหรือสี่ห้าผลบนกิ่งผลดก”พระยาห์เวห์พระเจ้าแห่งอิสราเอลประกาศดังนั้น

7. ในวันนั้นคนทั้งหลายจะมุ่งมององค์พระผู้สร้างของตนและหันมาจับตามองที่องค์บริสุทธิ์แห่งอิสราเอล

8. พวกเขาจะไม่มุ่งมองแท่นบูชาต่างๆอันเป็นฝีมือสร้างของตนพวกเขาจะไม่เคารพนับถือเสาเจ้าแม่อาเชราห์และแท่นเผาเครื่องหอมซึ่งตนสร้างขึ้นกับมือ

9. ในวันนั้นนครต่างๆ ที่เข้มแข็งซึ่งพวกเขาทิ้งไว้เพราะชาวอิสราเอลจะเป็นเหมือนที่ร้าง และมีพุ่มไม้น้อยใหญ่ขึ้นรกไปหมด และทุกสิ่งจะถูกทิ้งร้าง

10. เจ้าได้หลงลืมพระเจ้าองค์พระผู้ช่วยให้รอดของเจ้าเจ้าไม่ได้ระลึกถึงพระศิลาผู้เป็นป้อมปราการของเจ้าฉะนั้นถึงแม้ว่าพวกเจ้าปลูกพืชพันธุ์ที่ดีที่สุดและปลูกเถาองุ่นจากต่างแดน

11. แม้เจ้าทำให้มันงอกในวันเดียวกับที่เจ้าปลูกได้และทำให้มันผลิตาในเช้าวันที่เจ้าลงต้นได้ถึงอย่างนั้นก็จะไม่ได้เก็บเกี่ยวสิ่งใดในวันแห่งโรคภัยและความเจ็บปวดที่เกินเยียวยาได้

12. แน่ะ เสียงกระหึ่มของประชาชาติทั้งหลายกึกก้องดั่งทะเลคึกคะนอง!เสียงคำรามของชนชาติต่างๆ ดังสนั่นคล้ายกับทะเลคำราม!

13. แต่ถึงแม้ว่าพวกเขาคำรามลั่นเหมือนเสียงน้ำบ่าเมื่อพระเจ้าตรัสกำราบ พวกเขาก็หนีกระเจิดกระเจิงเหมือนแกลบต้องลมบนเนินเขาเหมือนหญ้าที่ถูกพายุพัดกระหน่ำ

14. ในยามเย็นมีความสยดสยองฉับพลัน!ก่อนรุ่งสางพวกเขาก็จากไปแล้ว!นี่คือส่วนของผู้ที่ปล้นและแย่งชิงของของเราไป