1. ข้าแต่พระเจ้า ข้าพระองค์ทั้งหลายได้ยินกับหูบรรพบุรุษของพวกข้าพระองค์เล่าให้ฟังถึงพระราชกิจซึ่งพระองค์ทรงทำในสมัยของพวกเขาในสมัยโบราณกาลนั้น
2. พระองค์ทรงขับไล่บรรดาประชาชาติออกไปด้วยพระหัตถ์ของพระองค์เองแต่พระองค์ทรงปลูกบรรพบุรุษไว้พระองค์ทรงทำให้ชาวประเทศทั้งหลายทุกข์ใจแต่ทรงปล่อยบรรพบุรุษเป็นอิสระ
3. เพราะเขาทั้งหลายไม่ได้ยึดแผ่นดินนั้นด้วยดาบของเขาเองอีกทั้งแขนของเขาก็มิได้นำชัยชนะมาให้แต่โดยพระหัตถ์ขวา และพระกรของพระองค์และโดยความสว่างแห่งพระพักตร์ของพระองค์เพราะพระองค์พอพระทัยเขาเหล่านั้น
4. ข้าแต่พระเจ้า พระองค์ทรงเป็นกษัตริย์ของข้าพระองค์ขอประทานชัยชนะแก่ยาโคบ
5. ข้าพระองค์ทั้งหลายดันศัตรูออกไปโดยพระองค์พวกข้าพระองค์เหยียบบรรดาผู้ที่ต่อสู้ข้าพระองค์ลงโดยพระนามของพระองค์
6. เพราะข้าพระองค์มิได้วางใจในคันธนูของข้าพระองค์และดาบของข้าพระองค์ก็ช่วยข้าพระองค์ให้รอดไม่ได้
7. แต่พระองค์ได้ทรงช่วยข้าพระองค์ทั้งหลายให้พ้นจากศัตรูและทรงให้ผู้เกลียดชังพวกข้าพระองค์อับอาย
8. ข้าพระองค์ทั้งหลายอวดถึงพระเจ้าเสมอและพวกข้าพระองค์จะยกย่องพระนามของพระองค์เป็นนิตย์เส-ลาห์
9. แต่พระองค์ได้ทรงทอดทิ้งข้าพระองค์ทั้งหลาย และให้พวกข้าพระองค์ขายหน้าและมิได้เสด็จออกไปกับกองทัพของข้าพระองค์ทั้งหลาย
10. พระองค์ทรงให้ข้าพระองค์ทั้งหลายล่าถอยจากศัตรูและคนที่เกลียดพวกข้าพระองค์ก็ได้ของริบไป
11. พระองค์ทรงให้ข้าพระองค์ทั้งหลายเป็นเหมือนแกะที่ใช้เป็นอาหารและทรงกระจายพวกข้าพระองค์ไปท่ามกลางบรรดาประชาชาติ
12. พระองค์ทรงขายประชากรของพระองค์ไปด้วยราคาถูกไม่ทรงได้อะไรจากการขายนั้น
13. พระองค์ทรงทำให้ข้าพระองค์ทั้งหลายเป็นที่เยาะเย้ยของเพื่อนบ้านเป็นที่ดูถูกและดูหมิ่นแก่ผู้ที่อยู่รอบพวกข้าพระองค์
14. พระองค์ทรงทำให้พวกข้าพระองค์เป็นคำล้อเลียนท่ามกลางบรรดาประชาชาติเป็นที่หัวเราะท่ามกลางชาวประเทศทั้งหลาย
15. ความขายหน้าอยู่ตรงหน้าข้าพระองค์วันยังค่ำและความอับอายคลุมหน้าข้าพระองค์ไว้
16. เนื่องด้วยเสียงของคนเยาะเย้ยและคนด่าทอเนื่องด้วยศัตรูและผู้แก้แค้น
17. สิ่งทั้งปวงนี้เกิดกับข้าพระองค์ทั้งหลายแม้ว่าพวกข้าพระองค์ไม่ได้ลืมพระองค์หรือทำผิดต่อพันธสัญญาของพระองค์
18. จิตใจของข้าพระองค์ทั้งหลายก็มิได้หันเหย่างเท้าของพวกข้าพระองค์ก็มิได้พรากจากพระมรรคาของพระองค์
19. พระองค์ยังทรงบดขยี้ข้าพระองค์ทั้งหลายในที่ของหมาป่าและคลุมพวกข้าพระองค์ไว้ด้วยเงามัจจุราช
20. ถ้าข้าพระองค์ทั้งหลายได้ลืมพระนามพระเจ้าหรือพนมมือของตนไหว้พระอื่น
21. พระเจ้าจะไม่ทรงทราบเรื่องนี้หรือ?เพราะพระองค์ทรงทราบความลึกลับของจิตใจ
22. เพราะเห็นแก่พระองค์ ข้าพระองค์ทั้งหลายถูกฆ่าวันยังค่ำและถูกนับว่าเป็นแกะสำหรับเอาไปฆ่า
23. ข้าแต่องค์เจ้านาย ขอทรงตื่นเถิด ไฉนบรรทมอยู่?ขอทรงตื่นขึ้นเถิด ขออย่าทรงทอดทิ้งข้าพระองค์เป็นนิตย์
24. ไฉนพระองค์ซ่อนพระพักตร์เสีย?ไฉนทรงลืมความทุกข์ยากและการที่ข้าพระองค์ทั้งหลายถูกบีบบังคับ?
25. เพราะจิตใจข้าพระองค์ทั้งหลายโน้มถึงผงคลีร่างกายของพวกข้าพระองค์เกาะติดดิน
26. ขอทรงลุกขึ้นมาช่วยข้าพระองค์ทั้งหลายเถิดขอทรงไถ่พวกข้าพระองค์เพื่อเห็นแก่ความรักมั่นคงของพระองค์