Kapitel

  1. 1
  2. 2
  3. 3
  4. 4
  5. 5
  6. 6
  7. 7
  8. 8
  9. 9
  10. 10
  11. 11
  12. 12
  13. 13
  14. 14
  15. 15
  16. 16
  17. 17
  18. 18
  19. 19
  20. 20
  21. 21
  22. 22
  23. 23
  24. 24
  25. 25
  26. 26
  27. 27

Altes Testament

Neues Testament

S Brendertuem 10 De Bibl auf Bairisch (BAI)

1. Yn n Ärenn seine Sün, dyr Nädäb und Äbihu, naamend ayn Ieder sein Rauckfässl, gakenddnd s selbn an, gstraeund aynn Waaßrauck drauf und brangend yn n Herrn ayn Opfer mit Fremdfeuer dar, auf was dyr Herr kain Bot lögt.

2. Ayn Feuer, wo von n Herrn ausgieng, gverzört s, und sö kaamend vor n Herrn um.

3. Daa gmaint dyr Mosen zo n Ärenn: "I haan s dyr ja glei gsait; dyr Trechtein haat doch gsprochen: 'Yn Opferer bewusst sein mueß mein Herrlichkeit, mein Rued! Däß Eerfarcht sö für mi entbietnd, mueß kennen s gantze Volk.'" Daa fiel yn n Ärenn nix meer ein.

4. Dyr Mosen rief önn Mischyheel und Elzyfän, d Sün von n Ärenn seinn Onckl Usiheel, und gsait ien: "Gee, tragtß diend enkerne Leut von n Heiligtuem vonhin, vür s Lager aushin!"

5. Sö gapackend an und truegnd s zamt n Gwand vür s Lager aushin, wie s ien dyr Mosen gsait hiet.

6. Zo n Ärenn und seine Sün Lazer und Ittymär gsait dyr Mosen: "Entbloesstß nit s Haaupt und zreisstß enk aau nit de Gwänder, wenntß trauertß! Sünst ghoertß yn n Tood, und dyr Herr zürnt über de gantze Gmain. Laasstß enkerne Brüeder, allsand Isryheeler, über dönn Feuertood aus n Herrn seiner Hand wainen!

7. Verlaasstß nit önn Vürschopf von n Bekemmzeltt, sünst sterbtß; ös seitß ja mit n Herrn seinn Öl gweiht." Sö taatnd, was dyr Mosen gsait hiet.

8. Dyr Herr gsait zo n Ärenn:

9. "Wenntß zo n Dienst eyn s Bekemmzeltt kemmtß, du und deine Sün, derfftß kainn Wein und kain Bier trinken; sünst sterbtß. Und dös giltt für enk von Kunn zo Kunn.

10. Überhaaupt solltß ös zwischn heilig und unweih, unrain und rain scheidn.

11. D Isryheeler solltß über allsand Satzungen beleern, wo enk dyr Herr über n Mosenn verkünddt haat."

12. Dyr Mosen gsait zo n Ärenn und seine non übrignen Sün Lazer und Ittymär: "Nemtß dös Speisopfer, wo von n Herrn seine Feueropfer überbleibt, und össtß is unghöflter bei n Altter, denn es ist öbbs Hoohheiligs.

13. An aynn weihen Ort össtß is, denn es ist dös, was dir und deine Sün von n Herrn seine Feueropfer zuesteet; yso haan s i gsait kriegt.

14. Aber de Brust von n Darschwung und d Schultter von n Darhub künntß ös, du und deine Leut, an iewign ainn rainen Ort össn, denn dös steet ja dir und deinn Heiwisch aus de Heilsopfer von de Isryheeler zue.

15. D Schwingschultter und d Höbbrust, wo bei de Fäistnstücker von n Feueropfer seind, sollnd s vor n Herrn darschwingen; und sö ghoernd enk als ayn Regl für all Zeit."

16. Wie dyr Mosen um önn Sündopferbok gfraagt und erfuer, däß s n verbrennt hietnd, wurd yr arg fuchtig über n Lazern und Ittymär, de übrignen Sün von n Ärenn:

17. "Zwö habtß n s Sündopfer nit an aynn Weihort gössn? Es ist öbbs Hoohheiligs; und ös habtß is schließlich dyrfür kriegt, däßß yn dyr Gmain d Schuld wöggnemtß, indemtß is vor n Herrn versuentß.

18. Sein Bluet wurd ja nit hinein eyn s Heiligtuem brungen. Drinn haettß ys Fleish össn solln, wie i s angorddnet haan."

19. Dyr Ären aber gaab yn n Mosenn z bedenken: "Ja, aber heint +habnd d Leut iener Sünd- und Brandopfer vor n Herrn darbrungen, und zamtdönn haat mi öbbs Sölchers troffen! Wenn ietz heint i dös Sündopfer gössn haet, wär s aft yn n Herrn wol recht gwösn?"

20. "Ja, daa, main i, haast aau wider recht", gaab dyr Mosen zue.