Kapitel

  1. 1
  2. 2
  3. 3
  4. 4
  5. 5
  6. 6
  7. 7
  8. 8
  9. 9
  10. 10
  11. 11
  12. 12
  13. 13
  14. 14
  15. 15
  16. 16
  17. 17
  18. 18
  19. 19
  20. 20
  21. 21
  22. 22
  23. 23
  24. 24
  25. 25
  26. 26
  27. 27
  28. 28
  29. 29
  30. 30
  31. 31
  32. 32
  33. 33
  34. 34
  35. 35
  36. 36
  37. 37
  38. 38
  39. 39
  40. 40
  41. 41
  42. 42
  43. 43
  44. 44
  45. 45
  46. 46
  47. 47
  48. 48
  49. 49
  50. 50
  51. 51
  52. 52
  53. 53
  54. 54
  55. 55
  56. 56
  57. 57
  58. 58
  59. 59
  60. 60
  61. 61
  62. 62
  63. 63
  64. 64
  65. 65
  66. 66

Altes Testament

Neues Testament

Dyr Ieseien 46 De Bibl auf Bairisch (BAI)

1. Dyr Begl bricht zamm; mit n Nebo ist s gar. De Bäbler Götter werdnd auf Vicher verladn. Die armen, müedn Tierer müessnd enk umaynandschlaipfen.

2. D Vicher krümpfend si und bröchend zamm. Daa hilfft ien iener Götznlast gar nix meer; dö selbn mueß mit eyn de Gfangenschaft zieghn.

3. Lostß auf mi, ös Jaaggner, ös, woß von de Isryheeler non übrig seitß, ös, woß myr aufbürdt seitß von n Mueterleib an, wo i tragn haan, seit däßß daa seitß.

4. I bleib, wer i bin, und wenntß non so alt werdtß; tragn gaa i enk, hinst däßß graaub werdtß. Yso wie allweil schoon, trag i enk aau weiterhin; i kräxnt enk und rött enk.

5. Mit wem mechetß n mi vergleichen; wer kännt myr n s Wasser raichen? An wem wolletß n mi mössn, däßß aynn Maaßstab habtß?

6. Mir schütt ayn Gold von n Beutl ausher und wögt ayn Silber mit dyr Waag. Mir zalt aynn Schmid, däß yr aynn Got draus macht. Aft knie'nd sö si nider und bettnd dönn an.

7. Mir tragt n auf dyr Axl und schlaipft n umaynand; aft stöllt myn n wider auf seinn Plaz hin, und daadl bleibt yr steen und tuet kainn Muxer. Bal myn n anruefft, gibt yr nit an; und haet myn öbbs, kan yr nit helffen.

8. Denktß an dös und lustertß; nemtß is z Hertzn, ös Sündergschwerl!

9. Denktß an dös, was früehers galt, in dyr Urzeit: I bin dyr Herrgot, und sunst niemdd; dyr Herrgot bin +i, und wie i ist kainer.

10. I haan von Anfang an de Zuekumft verkünddt und lang vorher gsait, was eerst gscheghn wurdd. I tue meinn Raatschluß kund, und yso werd s aau.

11. Aus n Oostn haan i aynn Adler grueffen, aynn Man von ganz weit wögg, dönn wo i für meinn Blich brauch. I haan s gsait und sach s aau kemmen. I haan s blicht und füer s aau aus.

12. Lostß auf mi, ös Verzagtn, woß ys Heil gar nit verdient haettß!

13. I selbn bring enk s Heil. Es geet gar niemer lang her; nän, i hilf enk eilweil. Zien erloes i; yn Isryheel erweis i mein Macht, meinn Rued.