Kapitel

  1. 1
  2. 2
  3. 3
  4. 4
  5. 5
  6. 6
  7. 7
  8. 8
  9. 9
  10. 10
  11. 11
  12. 12
  13. 13
  14. 14
  15. 15
  16. 16
  17. 17
  18. 18
  19. 19
  20. 20
  21. 21
  22. 22
  23. 23
  24. 24
  25. 25
  26. 26
  27. 27
  28. 28
  29. 29
  30. 30
  31. 31
  32. 32
  33. 33
  34. 34
  35. 35
  36. 36
  37. 37
  38. 38
  39. 39
  40. 40
  41. 41
  42. 42
  43. 43
  44. 44
  45. 45
  46. 46
  47. 47
  48. 48
  49. 49
  50. 50
  51. 51
  52. 52
  53. 53
  54. 54
  55. 55
  56. 56
  57. 57
  58. 58
  59. 59
  60. 60
  61. 61
  62. 62
  63. 63
  64. 64
  65. 65
  66. 66

Altes Testament

Neues Testament

Dyr Ieseien 65 De Bibl auf Bairisch (BAI)

1. I wär zo n Dyrraichen gwösn für die, wo nit um mi gfraagnd, und z finddn für die, wo mi nit aynmaal gsuechend. Zo dönn Volk, dös wo meinn Nam nit anrief, gsag i deuttlich gnueg: "Daa bin i doch!"

2. Dönn gantzn Tag gströck i meine Höndd aus naach aynn abtrünnignen Volk, dös wo auf n Holzwög war und seinn aignen Schedl hiet,

3. naach aynn Volk, dös wo myr nix wie zwerchschiesst. Schlachtopfer bringend s dyrhaim umaynand dar, und darraucken tuend s auf Ziegln older was.

4. Zwischn de Gräber sitznd s umaynand und tröffend si bei dyr Nacht in Hölnen. Ayn Schweiners frössnd s, und iener Suppn kochend s aus Graulfleish.

5. Zo Anderne sagnd s: "Kimm ja nit zueher; schließlich bin i heilig!" Nän, sölcherne Leut kan i nit habn; daa kimmt myr de Gall aufher!

6. I mörk myr fein allss; und derainst zal i ien allss haim, wie s is verdienend.

7. I gib ien schoon d Straaff für iener Sündd, und dö von ienerne Vorvätter aau non, spricht dyr Herr. Weil s auf de Nimetn dargrauckend und mi eyn de Buggln obn gyrbleckend, miß i ien ienern Loon aus und zal s ien haim, wie s is brauchend.

8. Yso spricht dyr Trechtein: Wenn non grad ayn Tail von de Rebn guet tragt, schmeisst myn s nit wögg; aau daa ist schoon ayn Sögn drinn. Netty yso will i s um meine Knecht willn machen, däß i nit allsand vernichtn mueß.

9. I laaß aus Jaaggen Naachkemmen vürherkemmen und aus Juden aynn Örbnemen für meine Berg. Meine Dyrkoornen sollnd s Land bsitzn und meine Knecht dort wonen.

10. Für die aus meinn Volk, dene wo mein Willn öbbs bedeutt, werd aft d Anfurtbraittn iener Schaafwaid und s Ächortal dyr Lagerplaz für d Rindvicher.

11. Enk aber, wo s yn n Trechtein abtrunnen seitß, meinn heilignen Berg vergösstß, yn n "Glücksgot" obbs opfertß und yn n "Schicksalsgot" Trankopfer darbringtß,

12. enk laaß i mit n Tood straaffen. Daa klapptß zamm, wenntß abgstochen werdtß! Denn ös gaabtß nit aynmaal an, wie i enk rief; und wie i mit enk grödt haet, glostß nit aynmaal, sundern ös taatß netty dös, was i nit mag; entschidn habtß enk für dös, was i nit habn kan.

13. Drum sait dyr Herr, mein Got, gaand meine Knecht iener Gnucht zo n Össn habn; ös aber gaatß Hunger leidn. Meine Knecht habnd gnueg zo n Trinken, ös dyrgögn bleibtß durstig. Meine Knecht habnd ayn rechte Freud; ös dyrgögn künntß enk eyn Ort verkriechen.

14. Meine Knecht sollnd aus vollen Hertzn jubln, aber ös gaatß schrein vor Pein und weusln vor Hartsal.

15. Meine Dyrkoornen gaand enkerne Nämm hernemen, däß s Anderne dyrmit verfluechend: "Netty yso sollt di dyr Herrgot, dyr Trechtein, abmurxn!" Yn meine Knecht aber gib i wider ayn Zuekumft.

16. Wer in n Land um aynn Sögn bitt, dyrbitt n von n Herrgot, yn n Treuen; und schwört öbber, macht yr s netty yso. De früeherne Hartsal ist vergössn, weil s i verschwinddn laaß.

17. Denn schoon bschaf i aynn neuen Himml und ayn neue Erdn. Niemdd meer denkt an dös Früeherne; dös kimmt ien nit aynmaal meer eyn n Sin.

18. Nän, freun solltß enk und jubln aane End über dös, was i bschaf. Denn i bschaf ayn Ruslham, dös wo dyr Jubl selbn ist, und Ruslhamer, wo weilete d Freud selbn seind.

19. I will jubln über Ruslham und mi freun über mein Volk. Nie meer hoert myn dortn öbbern schluchetzn older weusln.

20. Dös geit s +aau niemer, däß ayn Kindl grad ayn Öttlych Täg alt werd, und däß ayn Greis nit ayn gsögnts Öltter dyrraichet. Wer mit hundert Jaar stirbt, von dönn haisst s: "Hej, dönn haat s aber jung dyrwischt!"; und wer nit aynmaal +so alt werdn, der giltt von Haus aus als verfluecht.

21. Häuser gaand s baun und drinn wonen; Rebn gaand s einsötzn und selbn von de Frücht dyrvon öbbs habn.

22. Dösswögn baund s +nit, däß ayn Anderner in ienern Haus wont; und dösswögn pflantznd s niemer, däß Anderne öbbs von de Frücht habnd. In meinn Volk werdnd d Leut so alt wie de Baeum. Was meine Dyrkoornen müesam dyrarechtt habnd, frippend s aau selbn.

23. Die arechtnd niemer umysünst; und wenn s Kinder kriegnd, sterbnd s ien niemer auf aynmaal wögg. Denn sö seind d Naachkemmen von n Herrn seine Sögnling, von Kunn zo Kunn.

24. Non ee wenn s grueffen habnd, antwort i ien schoon; dyrweil s non bettnd, erhoer i s schoon aau.

25. Dyr Wolf und s Lämpl waidnend mitaynand, dyr Leeb frisst Stroo wie ayn Rindvich und d Schlang aynn Staaub. Nix Boess werd meer angstöllt, nix meer verbrochen auf meinn gantzn heilignen Berg, spricht dyr Trechtein.