1. “มนุษย์มีงานเหนื่อยยากบนแผ่นดินมิใช่หรือ?และชีวิตเขาเหมือนชีวิตลูกจ้างมิใช่หรือ?
2. เหมือนทาสผู้โหยหาร่มเงาและเหมือนลูกจ้างผู้เฝ้าคอยค่าแรง
3. เช่นเดียวกัน ข้าได้ส่วนแบ่งเป็นเดือนแห่งความอนิจจังและคืนแห่งความทุกข์ถูกจัดสรรแก่ข้า
4. เมื่อข้านอนลง ข้าว่า ‘เมื่อไรหนอข้าจะลุกขึ้น?’แต่กลางคืนก็ยาวและข้าก็พลิกไปพลิกมาจนรุ่งเช้า
5. เนื้อของข้าห่มด้วยหนอนและฝุ่นหนังของข้าด้านแข็งและปริออก
6. วันคืนของข้าเร็วกว่ากระสวยของช่างทอและจบลงอย่างสิ้นหวัง
7. “ขอทรงระลึกว่า ชีวิตข้าพระองค์เป็นเพียงลมหายใจดวงตาข้าพระองค์จะไม่เห็นสิ่งดีอีกเลย
8. ดวงตาที่เคยเห็นข้าพระองค์จะไม่เห็นข้าพระองค์อีกต่อไปฝ่ายพระเนตรของพระองค์มองหาข้าพระองค์ แต่ข้าพระองค์ก็ไม่อยู่เสียแล้ว
9. เมฆจางและหายไปฉันใดผู้ที่ลงไปยังแดนคนตายก็มิได้ขึ้นมาฉันนั้น
10. เขาไม่กลับไปเรือนของเขาอีกและที่อยู่ของเขาก็ไม่รู้จักเขาอีกเลย
11. “เพราะฉะนั้น ข้าพระองค์จึงไม่ยั้งปากข้าพระองค์จะพูดด้วยใจระทมข้าพระองค์จะบ่นด้วยใจขมขื่น
12. ข้าพระองค์เป็นทะเล หรือเป็นมังกรหรือพระองค์จึงทรงวางยามเฝ้าข้าพระองค์?
13. เมื่อข้าพระองค์พูดว่า ‘เตียงของข้าจะปลอบโยนข้าที่นอนของข้าจะผ่อนคลายทุกข์ของข้า’
14. พระองค์ก็ทรงทำให้ข้าพระองค์กลัวด้วยความฝันและทำให้ข้าพระองค์หวาดเสียวด้วยนิมิต
15. ข้าพระองค์จึงเลือกที่จะถูกรัดคอตายดีกว่าจะเหลือแต่กระดูกอย่างนี้
16. ข้าพระองค์เบื่อชีวิต ข้าพระองค์จะไม่อยู่ค้ำฟ้าปล่อยข้าพระองค์ตามลำพังเถิด เพราะวันเวลาของข้าพระองค์เป็นแต่เพียงลมหายใจ
17. มนุษย์เป็นผู้ใดเล่า พระองค์จึงทรงถือว่าเขาสำคัญนักและเป็นผู้พระองค์ใส่พระทัย
18. ทรงเยี่ยมเขาทุกเช้าทรงทดสอบเขาทุกขณะ?
19. พระองค์จะไม่ละพระเนตรจากข้าพระองค์สักครู่หรือปล่อยข้าพระองค์ตามลำพัง เพื่อข้าพระองค์จะกลืนน้ำลายได้บ้างเชียวหรือ?
20. ข้าแต่พระองค์ผู้ทรงเฝ้าดูมนุษย์ ถ้าข้าพระองค์ทำบาป ข้าพระองค์ทำอะไรแก่พระองค์เล่า?ทำไมพระองค์จึงทรงทำให้ข้าพระองค์เป็นเป้าหมายของพระองค์?ทำไมข้าพระองค์จึงเป็นภาระแก่พระองค์?
21. ทำไมพระองค์ไม่ทรงอภัยการละเมิดของข้าพระองค์และนำเอาความผิดของข้าพระองค์ไปเสีย?เพราะบัดนี้ข้าพระองค์จะนอนลงในผงคลีดินพระองค์จะทรงเสาะหาข้าพระองค์ แต่ข้าพระองค์ก็ไม่อยู่เสียแล้ว”