Kapitel

  1. 1
  2. 2
  3. 3
  4. 4
  5. 5
  6. 6
  7. 7
  8. 8
  9. 9
  10. 10
  11. 11
  12. 12
  13. 13
  14. 14
  15. 15
  16. 16
  17. 17
  18. 18
  19. 19
  20. 20
  21. 21
  22. 22
  23. 23
  24. 24
  25. 25
  26. 26
  27. 27
  28. 28
  29. 29
  30. 30
  31. 31
  32. 32
  33. 33
  34. 34
  35. 35
  36. 36

Altes Testament

Neues Testament

De Zalrach 35 De Bibl auf Bairisch (BAI)

1. In dyr Mober Au an n Jordn bei Iereich spraach dyr Herr zo n Mosenn:

2. Schaf yn de Isryheeler an, sö sollnd von ienern Örbbsiz ainige Stötn yn de Brender umhinlaassn, daa wo sö si niderlaassn künnend. Aau d Waidschaft umydum ghoert dyrzue.

3. Dyrmit habnd s Stötn, daa wo s wonen künnend, und aynn Waidgrund für ienerne Rinder, Schaaf, Hetn und andern Vicher.

4. Ös solltß yn de Brender von dyr Statmauer danhin neunhundert Elln Waidschaft zuegsteen.

5. Mösstß in all vier Richtungen neunhundert Elln danhin, yso däß d Stat in dyr Mitt ligt. Dös ghoert yn de Brender zo de Stötn als Waid dyrzue.

6. Unter de Stötn, woß ien abgöbtß, sollnd söx Freiumen sein für ain, wo öbbern ungedanks umbrungen haat. Drüber aushin kriegnd de Brender non zwaiyvierzg weiterne Stötn.

7. Also seind s achtyvierzg Stötn mit dyr Waidschaft, woß ien göbn solltß.

8. Wievil Stötn däß ayn Stamm yn de Brender umhinlaassn mueß, richtt si dyrnaach, wievil Land däß er selbn kriegt haat. Ayn groesserner Stamm mueß meerer und ayn kläinerner weeniger hergöbn.

9. Dyr Herr spraach zo n Mosenn:

10. Richt yn de Isryheeler dös aus: Wenntß önn Jordn überschritn habtß und z Käning drinn seitß,

11. dann wöltß ainige Stötn als Freiumen aus. Dorthin kan ainer fliehen, der wo aynn Menschn ungedanks umbrungen haat.

12. Die Stötn dienend enk als Schuz vor n Bluetröcher; nit däß öbbenn der, wo öbbern seinn Tood gsacht haat, sterbn mueß, bevor yr überhaaupt vor s Gricht gstöllt wordn ist.

13. Von de Stötn, woß umhinlaasstß, sollnd söxe als Freiumen dienen.

14. Drei Freiumen bestimmtß ooster n Jordn und drei z Käning.

15. Die Stötn sollnd sowol yn de Isryheeler wie Beisaessn und Fremdling offsteen, wo ayn Freium brauchend. Ayn Ieds kan daahin fliehen, wo ungedanks öbbern dyrschlagn haat.

16. Dyrschlagt aber öbber ainn mit aynn Eisntrumm, ist dös Mord; und dann werd yr auf aynn iedn Fall toetigt.

17. Ayn Mörder ist yr aau, wenn s mit yso aynn groossn Stain gwösn ist, däß yr rechnen künnen haat, däß yr n umbringt. Dann ghoert yr hingrichtt.

18. Aau bei aynn Holztrumm, mit dönn wo myn von Haus aus öbbern umbringen kan, sötzt myn Mord voraus. Dyr Mörder ghoert mit n Tood gstraafft.

19. Aynn Mörder derf dyr Bluetröcher umbringen, so bald yr n dyrwischt.

20. Stoesst öbber ainn aus Hass older schmeisst iem aus dyr Päß öbbs aufhin, yso däß yr stirbt,

21. older schlagt n aus Feindschaft aau grad mit dyr Faust yso, däß yr stirbt, mueß yr gstörbt werdn, weil yr ayn Mörder ist. Dyr Bluetröcher kan n toetignen, so wie yr n dyrwischt.

22. Er kan aber aau allssgfaer, aane Hass und ungedanks öbbern gstoessn older öbbs drauf gschmissn habn; und der ist gstorbn.

23. Older er haat meinetwögn aynn schoon toedlichnen Stain aane Schaugn und aane Hintergedänken, nit aus Hass, auf öbbern gschmissn, was seinn Tood zuer Folg hiet.

24. In aynn sölchern Fall mueß de Gmain zwischn yn n Tootschlager und n Bluetröcher zo aynn Urtl kemmen.

25. De Gmain sollt önn Tootschlager vor n Bluetröcher schützn und eyn dö Freium, daa wo yr schoon hingfloohen war, zrugglaassn. Daadl kan yr bleibn, hinst däß dyr Hoohpriester stirbt, der wo mit n Weihöl gsalbt ist.

26. Waagt si allerdings dyr Tootschlager aus n Gebiet von dyr Freium ausher,

27. und dyr Bluetröcher dyrwischt n eyn Ort, ist yr für iem voglfrei. Er kan n umbringen, aane däß yr bluetschuldig werd.

28. Dyr Tootschlager mueß ja hinst eyn n Tood von n Hoohpriester in dyr Freium bleibn; eerst dyrnaach derf yr zo seinn Land und Haimet zrugg.

29. Dös sollt enk ayn fösts Recht sein von Kunn zo Kunn, wo dyrwöllß wontß.

30. Dyrschlagt öbber ainn, derf myn önn Mörder grad naach Zeugnaussagn hinrichtn; aber ain Zeug yllain ist z weeng.

31. Für aynn Mörder sein Löbn derfftß kain Suengeld nemen; der mueß auf aynn iedn Fall toetigt werdn.

32. Aau von ainn, der wo in ayn Freium gfloohen ist, derfftß kain Suengeld nemen, däß yr öbbenn vor n Hoohpriester seinn Hinzug haim kännt.

33. Schönddtß dös Land nit, in dönn woß wontß; denn wer bluetschuldig ist, der schönddt s Land. Und s Land kan grad durch s Bluet von dönn versuent werdn, der wo s dort vergossn haat.

34. Verunraintß nit dös Land, in dönn woß +ös wontß und i mittn unter enk; denn i, dyr Trechtein, bin gögnwärtig unter de Isryheeler.