Kapitel

  1. 1
  2. 2
  3. 3
  4. 4
  5. 5
  6. 6
  7. 7
  8. 8
  9. 9
  10. 10
  11. 11
  12. 12
  13. 13
  14. 14
  15. 15
  16. 16
  17. 17
  18. 18
  19. 19
  20. 20
  21. 21
  22. 22
  23. 23
  24. 24
  25. 25
  26. 26
  27. 27
  28. 28
  29. 29
  30. 30
  31. 31
  32. 32
  33. 33
  34. 34
  35. 35
  36. 36

Altes Testament

Neues Testament

De Zalrach 32 De Bibl auf Bairisch (BAI)

1. D Ruber und Gäder hietnd närrisch vil Vih. Wie s d Lönder Jäser und Gilet saahend, gakennend s, däß s für iener Vihzucht grad recht wärnd.

2. Drum kaamend s zo n Mosenn, zo n Priester Lazer und de Dietwärt und schluegnd ien vor:

3. "Also, Ätterott, Dibon, Jäser, Nimry, Heschbon, Elal, Sibnau, Nebo und Beun,

4. dös Land, wo dyr Herr yn n Volk Isryheel erobert haat, ist grad grecht für s Vih; und mir habnd halt hübsch vil Vicher.

5. Wenn s dyr recht ist", gsagnd s weiter, "naacherd haetn myr halt eyn n Liebern glei dös als Bsiz. Über n Jordn wolln myr gar nit umhin."

6. Dyr Mosen gantwortt yn de Gäder und Ruber: "Ja, sollnd n öbbenn enkerne Brüeder yllain önn Kopf hinhaltn, und ös bleibtß daa hucken?

7. Daa verliesnd y de Andern glei önn Muet, däß s umhinzieghnd eyn dös Land, wo ien dyr Herr verhaissn haat.

8. Gnaun yso habnd s schoon enkerne Vätter gmacht, wie i s von Kädisch-Bärnau ausgschick, däß s ys Land ausspehend.

9. Sö warnd hinst eyn s Traubntal aufhinkemmen, hietnd allss gseghn und naamend aft yn de Isryheeler önn Muet, däß s auf aynmaal niemer eyn dös Land einhingwollnd, wo ien dyr Herr zuegsprochen hiet.

10. Daamaals wurd dyr Trechtein zünddig, und er schwor syr:

11. 'Auf kainn Fall gaand die, wo von Güptn aufherkemmend seind, d Wörmannen von zwainze aufwärts, dös Land seghn, wo i yn n Abryham, Eisack und Jaaggenn zuegschworn haan. Daa haetnd s myr schoon treu bleibn müessn.'

12. Grad dyr Kenäser Käleb Iefaunennsun und dyr Josen Nunnsun warnd ausgnummen, weil s treu zo n Herrn stuenddnd.

13. Yn n Herrn sein Zorn entbrann über Isryheel; und er ließ s vierzg Jaar lang eyn dyr Wüestn umaynandschwaiffen, hinst däß dös gantze Kunn ausgstorbn war, wo vor n Herrn übl ghanddt hiet.

14. Und ietz kaemtß ös statt enkerne Vätter dyrher, ös Sünderbruet, ös, und mechetß dyrmit yn n Herrn seinn Zorn und Grimm grad non groesser machen?!

15. Wenntß von iem nix meer wissn wolltß, naacherd laasst yr halt dös gantze Volk daader non lönger eyn dyr Wüestn bleibn; und d Schuld seitß aber dann +ös, wenn s zgrundgeet."

16. "Nän, päß auf", gversuechend s is nonmaal mit n Mosenn, "mir baund üns daader Ötzställ für s Vih, ünserne Schaaf und Hetn, und bringend ünserne Heiwischer gscheid unter.

17. Mir selbn aber rüstnd üns und zieghnd sogar yn de Isryheeler voran, hinst däß myr s in iener Land brungen habnd. Dyrweil künnend ünserne Leut in dene Stötn wonen, die wo zo n Schuz vor de Eingebornen beföstigt seind.

18. Mir geend nit eender haimher, hinst däß ayn ieder Isryheeler seinn Örbbsiz kriegt haat.

19. Enter n Jordn verlang myr gar kainn Örbgrund wie sö, wenn myr non grad herenterhalb in n Oostn ainn kriegnd."

20. Dyr Mosen gantwortt ien: "Also guet, wenntß enk unter n Herrn seine Augn zo n Kampf rüsttß

21. und ayn Ieder von enk vor n Herrn seine Augn önn Jordn überschreitt und kömpft, hinst däß yr önn Feind vertribn haat,

22. und wenn s Land yn n Trechtein unterworffen ist, aft keertß meinetwögn um und seitß bei n Herrn und Isryheel unstraefflich. Dann künntß dös Land daa herent vor de Augn von n Herrn als Aign habn.

23. Tuetß aber dös nit, versündigtß enk gögn önn Herrn; und ös wisstß, däßß d Folgn von enkerner Sündd tragn müesstß.

24. Bautß also Stötn für enkerne Leut und Ötzställ für d Schaaf und Gäiss! Aber halttß aau ein, wasß herghaissn habtß!"

25. Daa gsagnd de Gäder und Ruber zo n Mosenn: "Daa faelt syr nix; mir tuend schoon, wasst gsait haast!

26. Ünserne Kinder und Weiber und ünserne Vicher allsand laass myr daa herentn z Gilet.

27. Aber deine Knecht allsand rüstnd si und zieghnd vor n Bundesschrein voraus über n Jordn eyn n Krieg, wiest ys gsait haast."

28. Dyr Mosen gaab dann zwögns ien yn n Priester Lazer, yn n Josenn Nunnsun und yn de Stammsfürstn dö Weisung daader:

29. "Also, falls de Gäder und Ruber wirklich mit enk wolgrüstt vor n Bundesschrein her önn Jordn überzwerchend, dann göbtß ien, wenn s Land unterworffen ist, Gilet als Bsiz.

30. Wenn sö si aber +nit rüstnd und mitgeend, habnd s aynn Örbgrund unter enk eyn Ort z Käning z kriegn."

31. De Gäder und Ruber gantwortnd: "Nän, nän, mir tuend schoon, was üns dyr Trechtein angschafft haat.

32. Mir rüstnd üns und zieghnd an dyr Spitzn, vor n Bundesschrein, auf Käning umhin, dyrmit myr non ja ünsern Örbbsiz ooster n Jordn ghaltnd."

33. Daa übergaab dyr Mosen yn de Gäder, de Ruber und yn n halbetn Stamm von n Mantzn, yn n Sun von n Joseff, s Reich von n Ämaurerkünig Sihon und s Reich von n Og, yn n Künig von Bäsn, zamt seine Stötn und seinn Erderich.

34. De Gäder gabaund und gabföstignend d Stötn Dibon, Ätterott, Äror,

35. Ätrott-Schofän, Jäser, Jogbach,

36. Bett-Nimry und Bett-Härän und grichtnd Schaafställ her.

37. D Ruber gabaund Heschbon, Elal, Kiryteim,

38. Nebo und Bägl-Meun, daa wo s önn Nam göndernd, und Sibnau. Bei de wider aufbautn Stötn gataauffend s meerer um.

39. D Sippn von n Mächir, yn n Sun von n Mantzn, troch auf Gilet, gerobert s und vertrib de ämaurischn Eingebornen dort.

40. Daa übergaab dyr Mosen Gilet yn dyr Sippn aus n Mächir Mantznsun, und d Mächirer liessnd si dort nider.

41. Dyr Jeier von de Mantzer zog aus und gerobert de ämaurischn Zelttderffer, und er gnennt s "Jeierderffer".

42. Dyr Nobach troch aus, gerobert Kenet und sein Gard und gnennt dös Ort Nobach naach iem selbn.