Kapitel

  1. 1
  2. 2
  3. 3
  4. 4
  5. 5
  6. 6
  7. 7
  8. 8
  9. 9
  10. 10
  11. 11
  12. 12
  13. 13
  14. 14
  15. 15
  16. 16
  17. 17
  18. 18
  19. 19
  20. 20
  21. 21
  22. 22
  23. 23
  24. 24

Altes Testament

Neues Testament

Dyr Laux 4 De Bibl auf Bairisch (BAI)

1. Erfüllt von n Heilignen Geist verließ dyr Iesen d Jordngögnet wider. Aft gfüert n dyr Geist vierzg Täg lang in dyr Wüestn umaynand,

2. und dyrbei wurd dyr Iesen von n Teufl antoerlt. De gantze Zeit lang aaß yr nixn; wie aber dö Zeit umhin war, ghungert n halt.

3. Daa kaam dyr Teufl zo iem: "Wennst dyr Sun Gottes bist, naacherd befilh halt yn dönn Stain, däß yr zo Broot werd!"

4. Dyr Iesen gantwortt iem: "In dyr Schrift haisst s: 'Dyr Mensch löbt nit von n Broot yllain.'"

5. Daa gfüert n dyr Teufl auf aynn Berg aufhin und gazaigt iem in ainer Handweil allsand Reicher von dyr Erdn.

6. Und er gsait zo iem: "De gantze Macht und Herrlichkeit von dene Reicher gib i dyr, wennst di vor mir spraittst und mi anbettst. Allsand seind myr über

7. laassn, und i gib s, yn wem i will."

8. Dyr Iesen gantwortt iem: "In dyr Schrift steet: 'Vor n Trechtein, deinn Got, sollst di niderwerffen und iem yllain dienen.'"

9. Drauf gfüert n dyr Teufl auf Ruslham, eyn de Zinnenn von n Templ aufhin, und gsait iem: "Wennst dyr Sun Gottes bist, spring halt abhin,

10. denn in dyr Schrift haisst s: 'Yn seine Engln schafft yr an, di z hüettn.',

11. und: 'Sö gaand di auf de Höndd tragn, dyrmitst mit n Fueß nit an aynn Stain anhinrennst.'"

12. Daa gantwortt iem dyr Iesen: "D Schrift sait: 'Du sollst önn Herrn, deinn Got, nit auf de Prob stölln.'

13. Naach dene Anfechtungen ließ n dyr Teufl ayn Zeit lang steen.

14. Erfüllt von n Geist seiner Kraft gakeert dyr Iesen wider auf Gälau zrugg, und de Kund von iem gverbraitt si in dyr gantzn Gögnet.

15. Er gleert in de Samnungen; und allsand globnd n, wenn s von iem grödnd.

16. Iewet kaam yr aau auf Nazerett, daa wo yr grooß wordn war, und gieng wie sünst aau eyn n Sams eyn d Samnung. Wie yr aufstuendd, um aus dyr Schrift vürzlösn,

17. graichend s iem s Buech von n Weissagn Ieseien. Er schlueg s auf und kaam auf dö Stöll, daa wo s haisst:

18. Dyr Geist von n Trechtein ruet auf mir, denn dyr Trechtein haat mi gsalbt. Gschickt haat yr mi, däß i yn de Armen d Frookund bring, yn de Gfangnen d Freiheit kündd, yn de Blindn s Augnliecht ghaiß und de Pfrengling ausherhol,

19. und däß i ayn Gnaadnjaar von n Herrn ausruef."

20. Dann schloß yr s Buech, gaab s yn n Mösner und gsitzt si nider. Allss in dyr Samnung gschaut grad non auf iem hin.

21. Daa fieng yr an, ien darzlögn: "Heint haat si dös Schriftwort, woß gnetty ghoert habtß, erfüllt."

22. Sein Prödig kaam bei ien guet an; und sö gwundernd si, wie der guet prödignen künneb. Daa gfraagnd s aynand: "Dös ist y +schoon dyr Sun von n Joseff, older?"

23. Daa gaab yr ien an: "Ietz werdtß myr halt mit dönn altn Sprichwort kemmen: 'Dokter, mach di selber gsund! Wennst in Käffernaum so groosse Sachenn taan haast, wie myr ghoert habnd, naacherd tue s aau, wost dyrhaim bist!'"

24. Und weiter gmaint yr: "Dös Aine kan i enk sagn: Kain Weissag giltt öbbs in dyr Haimet.

25. Yso war s diend: In Isryheel gaab s grad gnueg Witibn zo n Eliesn seiner Zeit, wie s dreuaynhalb Jaar überhaaupt nit grögnt und dyr Sternholzhänsl über s Land kaam.

26. Aber zo kainer von ien wurd dyr Elies gschickt, nän, grad zo ainer in Zärfet bei Sidn.

27. Und grad gnueg Sundersieche haet s in Isryheel göbn zo n Weissagn Elysäus seiner Zeit. Aber glaaubst, ainer von ien wär ghailt wordn; nän, grad dyr Sür Naumen."

28. Wie dös d Samnungsgönger ghoernd, stig ien allsand s Mändl.

29. Auf sprangend s, und sö tribnd önn Iesenn vür d Stat aushin, hinst eyn de sel Gstöttn von n Berg, daa wo d Stat draufstuendd, und haetnd n abhingstürt.

30. Er aber schrit eiskalt durch d Menig durchhin und gwandert wögghin.

31. Dyr Iesen gieng abhin auf Käffernaum, was aau zo Gälau zölt, und gleert z Sams yn de Menschn.

32. Sö gwundernd si nit schlecht über sein Leer, weil yr s mit Vollmacht vürbrang.

33. In dyr Samnung gsitzt ayn Man, der wo von aynn Aixn, aynn unrainen Geist, bsössn war. Der fieng auf aynmaal zo n Plerrn an:

34. "He; was habnd n mir mit dir z tuenn, Iesen von Nazerett? Mechst üns ietz +ganz aufarechtn? Mainst, i wisset nit, werst bist?: dyr Heilige Gottes!"

35. Daa befalh iem dyr Iesen: "Staet ietz; und huss!" Dyr Aix warf dönn Man mittn ünter de Leut eyn n Bodm hin und fuer aus iem aus, +taat iem aber nix dyrbei.

36. Daa warnd allsand ganz verstaunt und dyrschrocken, und sö grödnd unteraynand: "Ja, was macht n +der?! Mit Vollmacht faudt yr yn de unrainen Geister, und schoon haund s ab aau!"

37. Und sein Ruef gverbraitt si in dyr gantzn Gögnet umaynand.

38. Wie dyr Iesen d Samnung verließ, gieng yr zo n Simenn haim. Dönn sein Schwiger hiet hoohs Fieber; und sö gabittnd n, ob yr irer nit helffeb.

39. Er traat zuehin dyrzue und gebot yn n Fieber; und auf dyr Stöll war s wögg. Und d Schwiger stuendd auf und gakümmert si um ien.

40. Wie auf Nacht dyr Sams umhin war, brangend d Leut ienerne gantzn Kranken mit all müglichnen Leidn gan n Iesenn. Er glögt ien allsand d Höndd auf und ghailt s.

41. Von vil dyrvon fuernd aau Aixn aus und schrirnd: "Du bist dyr Sun Gottes!" Daa gstaucht yr s zamm und verbot ien s Mäul, weil die ja gwissnd, däß yr dyr Heiland ist.

42. Bei dyr Üecht verließ yr d Stat und gieng eyn Ort eyn d Ainschicht aushin. Aber d Leut giengend iem naachhin und gsuechend n und haetnd n aft schierger niemer herlaassn.

43. Er aber gwört si: "Gee; i mueß y diend aau alsper d Froobotschaft von n Reich Gottes verkünddn! Für dös bin i schließlich ausgschickt."

44. Und er gaprödigt weiter in de Samnungen von n Judnland.