1. Si iku që andej, Jezui shkoi në vendlindjen e tij dhe dishepujt i shkuan pas.
2. Kur erdhi e shtuna, filloi të mësojë njerëzit në sinagogë dhe shumë nga ata që e dëgjonin mrekulloheshin e thoshin: «Nga i vijnë këto gjëra? Ç’është kjo dituri që i është dhënë dhe këto mrekulli që bëhen prej duarve të tij?
3. A nuk është ky zdrukthëtari, i biri i Marisë, vëllai i Jakobit, i Josesë, i Judës dhe i Simonit? A nuk janë edhe motrat e tij këtu te ne?». Dhe kjo i pengonte të besonin në të.
4. Por Jezui u tha: «Asnjë profet nuk përçmohet askund, përveçse në vendlindjen e tij, te të afërmit e tij dhe në shtëpinë e tij».
5. Dhe atje nuk mundi të bënte asnjë mrekulli, përveçse shëroi disa të sëmurë, duke vënë duart mbi ta.
6. Ai u çudit për shkak të mosbesimit të tyre.Kështu, Jezui shkonte nëpër fshatra dhe mësonte njerëzit.
7. Ai i thirri pranë vetes të dymbëdhjetët dhe filloi t’i dërgojë dy nga dy. U dha pushtet mbi shpirtrat e ndyrë
8. dhe i porositi që të mos merrnin asgjë me vete për udhëtim përveç një shkopi, të mos merrnin as bukë, as trastë, as para në brez,
9. por të vishnin sandalet dhe të mos mbanin dy tunika.
10. Pastaj u tha: «Qëndroni në atë shtëpi në të cilën hyni, derisa të niseni prej aty.
11. E nëse ka ndonjë vend ku nuk do t’ju pranojnë dhe nuk do t’ju dëgjojnë, kur të dilni që andej, shkundni pluhurin nga këmbët tuaja, si dëshmi kundër tyre».
12. Dishepujt u nisën dhe predikonin që njerëzit të pendoheshin
13. si dhe dëbonin shumë djaj, lyenin me vaj shumë të sëmurë dhe i shëronin.
14. Mbreti Herod dëgjoi për Jezuin, sepse emri i tij ishte bërë i njohur dhe disa thoshin: «Gjon Pagëzori është ngjallur prej të vdekurve, prandaj veprojnë këto fuqi në të».
15. Disa të tjerë thoshin: «Ky është Elia». Dhe të tjerë: «Ky është profet si profetët e tjerë».
16. Kur i dëgjoi këto gjëra, Herodi tha: «Ky është Gjoni, të cilit i kam prerë kokën dhe është ngjallur».
17. Në të vërtetë, Herodi ishte ai që kishte dërguar njerëz që ta kapnin Gjonin, ta lidhnin e ta fusnin në burg, për shkak të Herodiadës, gruas së Filipit, vëllait të tij, me të cilën ishte martuar.
18. Gjoni i kishte thënë Herodit: «Nuk të lejohet ta marrësh për grua, gruan e vëllait tënd».
19. Herodiada e urrente për këtë dhe donte ta vriste, por nuk mundte,
20. sepse Herodi e kishte frikë Gjonin, meqenëse e njihte si njeri të drejtë dhe të shenjtë; prandaj e mbronte. Atij nuk i vinte mirë nga ato që dëgjonte prej Gjonit, por e dëgjonte me ëndje.
21. Një ditë erdhi rasti i duhur kur Herodi, për ditëlindjen e vet, shtroi një darkë për të mëdhenjtë, komandantët e kohortave dhe për parinë e Galilesë.
22. Bija e Herodiadës kërceu një valle që i pëlqeu Herodit dhe të ftuarve. Atëherë mbreti i tha vajzës: «Më kërko çfarë të duash e unë do të ta jap».
23. Dhe iu betua: «Çfarëdo që të më kërkosh do të ta jap, deri edhe gjysmën e mbretërisë sime!».
24. Ajo doli dhe i tha së ëmës: «Çfarë të kërkoj?».Ajo i tha: «Kokën e Gjon Pagëzorit».
25. Në çast u kthye me nxitim te mbreti dhe i bëri këtë kërkesë: «Dua që të më japësh menjëherë kokën e Gjon Pagëzorit në një pjatë».
26. Mbreti u trishtua shumë, por nuk deshi ta shkelte premtimin për shkak të betimit dhe të ftuarve.
27. Menjëherë mbreti dërgoi një rojë dhe e urdhëroi të sillte kokën e Gjonit. Roja shkoi dhe ia preu kokën në burg,
28. pastaj e solli kokën e tij në një pjatë, ia dha vajzës dhe vajza ia dha së ëmës.
29. Dishepujt e Gjonit, sapo e morën lajmin, erdhën dhe morën kufomën e tij dhe e vunë në një varr.
30. Apostujt u mblodhën pranë Jezuit dhe i treguan për gjithçka që kishin bërë e që u kishin mësuar njerëzve.
31. Ai u tha: «Ejani veçmas në një vend të vetmuar që të pushoni pak!». Në të vërtetë, aq shumë njerëz vinin e shkonin, saqë nuk kishin kohë as të hanin.
32. Kështu u nisën me varkë drejt një vendi të shkretë për të ndenjur vetëm.
33. Kur i panë se po largoheshin, shumë veta e kuptuan këtë dhe nga të gjitha qytetet vrapuan e arritën përpara tyre.
34. Kur po zbrisnin nga varka, Jezui pa një turmë të madhe e cila iu dhimbs, sepse ishin si delet pa bari. Atëherë ai filloi t’u mësojë shumë gjëra.
35. Tashmë ishte bërë vonë, prandaj dishepujt iu afruan dhe i thanë: «Vendi është i shkretë dhe është bërë vonë.
36. Lëri të shkojnë nëpër fushat dhe fshatrat përreth, që të blejnë diçka për të ngrënë!».
37. Ai u përgjigj: «Jepuni ju të hanë!».Ata i thanë: «A të shkojmë të blejmë dyqind denarë bukë, që t’u japim për të ngrënë?».
38. Jezui u tha: «Sa bukë keni? Shkoni e shikoni».Ata e dinin, prandaj i thanë: «Pesë bukë e dy peshq».
39. Atëherë ai u dha urdhër dishepujve t’i ulnin të gjithë në grupe mbi barin e gjelbër.
40. Ata u ulën në grupe nga njëqind e nga pesëdhjetë.
41. Pasi mori pesë bukët dhe dy peshqit, Jezui ngriti sytë drejt qiellit, tha lutjen e bekimit, theu bukët dhe ua dha dishepujve të vet, që t’i shtronin. Edhe dy peshqit ua ndau të gjithëve.
42. Të gjithë hëngrën e u ngopën
43. dhe mblodhën copat që tepruan, aq sa u mbushën dymbëdhjetë shporta, bashkë me ato që tepruan nga peshqit.
44. Ata që hëngrën bukët ishin pesë mijë burra.
45. Menjëherë Jezui i urdhëroi dishepujt të hipnin në varkë e të shkonin përpara tij në bregun tjetër, nga ana e Betsaidës, derisa ai të shpërndante turmën.
46. Kur u nda prej tyre, shkoi në mal për t’u lutur.
47. Kur ra mbrëmja, varka ishte në mes të liqenit dhe ai gjendej i vetëm në breg.
48. Jezui pa se dishepujt ishin lodhur duke vozitur, sepse kishin erën kundër dhe, në të gdhirë, erdhi drejt tyre duke ecur mbi liqen e donte t’i kalonte.
49. Kur ata e panë duke ecur mbi liqen, menduan se ishte fantazmë dhe bërtitën,
50. sepse të gjithë e kishin parë dhe ishin trembur. Por menjëherë ai u tha: «Merrni zemër! Jam unë. Mos kini frikë!».
51. Pastaj hipi në varkë tek ata dhe era pushoi. Ata u çuditën së tepërmi.
52. Nuk kishin kuptuar asgjë për bukët, se zemra e tyre ishte ngurtësuar.
53. Si kaluan në bregun tjetër, arritën në krahinën e Gjenesaretit dhe lidhën varkën.
54. Sapo dolën nga varka, njerëzit e njohën menjëherë Jezuin
55. dhe vrapuan nëpër gjithë atë krahinë e filluan të mbartnin të sëmurët në vigje dhe t’ia sillnin kudo që merrnin vesh se ishte.
56. Kudo që hynte, në fshatra, në qytete a nëpër ara, vendosnin të sëmurët nëpër sheshe dhe i luteshin t’i preknin së paku cepin e mantelit. Të gjithë ata që e preknin, shëroheshin.