1. Wino czyni szydercą, ostry napój – zgiełkliwym; nikt nie jest mądrym, kto się nim odurza.
2. Niczym ryk lwa jest uniesienie króla; kto go jątrzy – zawinia przeciw sobie.
3. Jest zaszczytem dla męża, gdy stroni od kłótni, bo każdy głupiec je wszczyna.
4. Leniwy nie orze z powodu zimna; lecz nic nie znajdzie, kiedy będzie szukał w trakcie żniwa.
5. Zamiar spoczywa w ludzkim sercu niby głęboka woda; lecz mąż rozumny umie go wydobyć na wierzch.
6. Prawie każdy człowiek natrafia na człowieka mu życzliwego; ale wiernego przyjaciela – któż takiego znajdzie?
7. Gdy sprawiedliwy chodzi w swej nieskazitelności – szczęśliwe są po nim jego dzieci.
8. Kiedy król zasiada na tronie sprawiedliwości – rozwiewa swymi oczyma każdą niecność.
9. Kto może powiedzieć: Zdjąłem z mojego serca zmazę, jestem czysty od moich grzechów.
10. Dwojaka waga i dwojaka miara – obie są ohydą dla WIEKUISTEGO.
11. Już chłopiec daje się poznać w swych postępkach; czy jego działalność będzie czystą i prawą.
12. Ucho, które słyszy i oko, które widzi – oba utworzył WIEKUISTY.
13. Nie kochaj się w spaniu, byś nie zubożał; trzymaj swe oczy otwarte, a nasycisz się chlebem.
14. Liche to, liche! – mówi kupujący; ale gdy odchodzi, chwali się zakupem.
15. Jest mnóstwo złota i korali; lecz najcenniejszym klejnotem są rozumne usta.
16. Zabierz mu jego szatę, bo za obcego zaręczył; zabierz mu ją w zastaw za tą cudzą sprawę.
17. Słodkim jest dla człowieka chleb obłudy; lecz w następstwie jego usta napełniają się żwirem.
18. Plany utwierdzają się przez wspólną radę; prowadź wojnę tylko rozważnymi sposobami.
19. Kto zdradza tajemnice – krąży jako oszczerca; dlatego nie zadawaj się z takim, co tak otwiera swe usta.
20. Kto złorzeczy ojcu, lub swojej matce – tego światło zgaśnie pośród ponurej ciemności.
21. Spuścizna zdobyta z początku szybko – nie będzie błogosławiona na końcu.
22. Nie mów: Odpłacę złem! Ufaj WIEKUISTEMU, a ci dopomoże.
23. Ohydą dla WIEKUISTEGO jest dwojaka waga i fałszywe szale – niedobra to rzecz.
24. Ludzkie kroki kierowane są przez WIEKUISTEGO; jakże człowiek mógłby zrozumieć swoją drogę?
25. Zasadzką jest dla człowieka, gdy bez namysłu woła: Poświęcone! A dopiero potem rozważa śluby.
26. Mądry król oddziela niegodziwych, a następnie puszcza po nich koło młockarni.
27. Dusza człowieka jest światłem WIEKUISTEGO; ono przenika wszystkie tajniki wnętrza.
28. Króla strzeże miłosierdzie i prawda; on wspiera miłosierdziem swój tron.
29. Ozdobą młodzieńców jest ich siła, a strojem starców siwy włos.
30. Wrzynające się pręgi leczą zło cięgi wnikające do tajników wnętrza.