1. Då Israel var ung, ¬fekk eg han kjær,frå Egypt kalla eg son min.
2. Men di meir eg ropa på folket,di meir gjekk dei bort frå meg.Dei ofra til Ba’al-gudane,brende offer for gudebilete,
3. – endå eg lærte Efraim å gåog tok dei på armane mine;men dei skjøna ikkje ¬at eg lækte dei.
4. Eg drog dei med milde band,ja, med kjærleiks taumar.Eg stelte med dei ¬liksom bondensom lyfter åket frå nakken;eg bøygde meg ned ¬og gav dei mat.
5. Dei skal ikkje koma attende ¬til Egypt,men Assur ¬skal vera kongen deira,for dei vil ikkje venda om.
6. Sverdet skal rasa i byane deira,bryta sund bommane ¬og eta om seg,for deira planar er vonde.
7. Mitt folk heng fast ¬ved sitt fråfall frå meg.Dei ropar alle til Den Høge,men han reiser dei ikkje opp.
8. Korleis kan eg gje deg opp, ¬Efraim,la deg fara, Israel?Korleis gje deg opp som Adma,gjera med deg ¬som med Sebojim?Hjarta vender seg i meg,all min medynk vaknar.
9. Eg vil ikkje fylgja ¬min brennande vreide,vil ikkje atter tyna Efraim.For eg er Gud ¬og ikkje eit menneske,heilag midt imellom dykk;eg vil ikkje koma med harme.
10. Dei skal halda seg til Herren.Han skal brøla som ei løve.Og når han brøler, ¬skal sønene hanskoma skjelvande frå vest.
11. Skjelvande skal dei komasom ein fugl frå Egypt,som ei due frå Assur.Eg vil la dei bu i husa sine,lyder ordet frå Herren.