1. Ve dei sorglause på Sionog dei trygge på Samarias fjell,dei gjævaste av det fremste folkeslaget,dei som Israels hus vender seg til.
2. Far til Kalne og sjå,gå derifrå til Hamat-Rabbaog far ned til Gat i Filistarland!Er de betre enn desse rika?Har dei eit større område enn de?
3. De vil jaga ulukkedagen bort,men set vald i høgsetet.
4. Dei ligg på elfenbeinsbenkerog strekkjer seg på divanar,dei et lam frå saueflokkenog gjøkalvar frå buskapen.
5. Dei skrålar til harpespelsom var dei David,og reknar instrumenta hans som sine.
6. Dei drikk vin av offerskålerog salvar seg med den finaste olje,men lid ikkje under Josefs samanbrot.
7. Difor skal dei no drivast i eksil,fremst mellom dei bortførte.Då blir det slutt på festsamlinganeder dei ligg og dreg seg.
8. Herren Gud har svore ved seg sjølv,seier Herren, allhærs Gud:Eg avskyr Jakobs byrgskapog hatar borgene der.Eg utleverer byen og alt som er i han.
9. Er det ti overlevande i eit hus, skal dei døy.
10. Når ein ven eller slektning ber knoklane ut or huset,spør han den som er inst i huset:«Er det fleire att hos deg?»Og han svarar: «Nei, ingen.»Då seier han: «Hysj!»for Herrens namn må ikkje nemnast.
11. Sjå, Herren byd,og han slår det store huset i knasog det vesle huset i bitar.
12. Spring vel hestar opp bratte fjellet,pløyer ein det med oksar?Men de gjer retten om til giftog rettferds frukt til malurt.
13. De gleder dykk over Lo-Dabar og seier:«Sanneleg. Det var med eiga kraft vi tok Karnajim.»
14. Sjå, no reiser eg eit folkmot deg, Israels hus,seier Herren, allhærs Gud.Dei skal undertrykkja dykkfrå Lebo-Hamat til Araba-bekken.