1. Å, kor einsam ho sit,byen som før var ¬så folkerik!Ho som var stor mellom folka,sit no enkje.Fyrstinna mellom landamå gjera tvangsarbeid.
2. Ho græt så sårt om natta,tårene renn på hennar kinn.Mellom alle sine elskararhar ho ingen som trøystar.Alle hennar vener har svike,dei har vorte hennar fiendar.
3. Bort frå landet laut Juda fara,ut or naud og tung trældom.No bur ho mellom folkaog finn ikkje ro.Alle hennar forfylgjarar ¬nådde henne attmidt i trengslene.
4. Vegane til Sion syrgjerfordi ingen kjem til høgtidene.Alle portane i byen er aude,og prestane der må sukka.Dei unge jentene er fulle ¬av sut,og sjølv har ho bitter sorg.
5. Dei som står henne imot, ¬har makta,hennar fiendar ¬kjenner seg trygge.Herren har late henne lidafordi hennar synder ¬var mange.Borna hennar laut fara ¬i fangenskap,fienden førte dei bort.
6. Sions dotter har mistall sin prydnad.Hennar stormenn ¬vart som hjortarsom ikkje finn beite.Kraftlause gjekk dei av stadframfor han som dreiv dei.
7. I si naud og heimløysemå Jerusalem minnastalt det herlege ho haddeheilt ifrå gamle dagar.Men folket fall i fiendehandog hadde ingen til å hjelpa.Fiendane såg på henne og lofordi det var ute med henne.
8. Jerusalem har synda grovt,difor har dei uvilje mot henne.Alle som æra henne,vanvørder henne no,for dei har sett henne naken.Sjølv må ho sukka ¬og snu seg bort.
9. Ureinskapen viser seg ¬på hennar slep;ho hadde ikkje tenkt ¬det skulle enda så.Utruleg djupt har ho sokke,og ingen trøystar henne.«Herre, sjå mi naud,sjå korleis fienden triumferer!»
10. Fienden rette ut handaetter alle hennar skattar.Ho laut sjå at heidningarkom inn i hennar heilagdom,endå ho hadde nekta deiå vera med i din lyd.
11. Alt hennar folk må sukkamedan dei leitar etter brød.Dei byter sine skattar i mat,så dei kan berga livet.«Sjå, Herre, og legg merke tilkor vanvørd eg er!»
12. Å, alle de ¬som fer framom på vegen,gjev akt og sjå ¬om det finst ei liding så tungsom den eg har røynt,den Herren har late meg lidapå sin brennande vreidedag.
13. Herren sende eld ¬frå det høge,som gjekk meg ¬gjennom merg og bein.Han sette ut garn for mine føterog støytte meg unna.Han har gjort meg einsam,all dagen er eg sjuk.
14. Han vakta på mine syndersom var knytte saman ¬i hans hand.Dei låg som eit åk ¬på min nakkeog har brote mi kraft.Herren har gjeve meg ¬i hendenepå folk eg ikkje ¬kan stå meg imot.
15. Herren har vrakaalle dei kjemper ¬som fanst hjå meg.Han kalla saman ein flokk ¬imot meg,ville knusa mine unge menn.I vinpressa har Herren trakkaJuda, den unge møy.
16. Dette er det eg græt for,tårene strøymer frå augo mine.For langt borte frå meger dei som kunne trøysta ¬og gje meg mot.Det er ute med borna mine,fienden var for sterk.
17. Sion retter ut sine hender,men det er ingen ¬som trøystar henne.Til strid mot Jakob ¬har Herren mønstraalle hans fiendar rundt ikring.Jerusalem byd dei imotsom ei urein kvinne.
18. Herren har fare rettvist fram,for eg var ulydig ¬mot hans bod.Høyr på meg, alle folk,og sjå kva eg må lida!Mine unge jenter og gutarlaut fara i fangenskap.
19. Eg ropa på mine elskarar,men dei sveik meg.Mine prestar og styresmennomkom her i byenmedan dei leita etter mat,så dei kunne berga livet.
20. Herre, sjå, eg er i naud,det gjærer i min barm.Hjarta snur seg i mitt bryst,fordi eg var trassig og ulydig.Ute har sverdet ¬drepe mine born,inne i huset rår døden.
21. Dei høyrer kor eg sukkar,og ingen trøystar meg.Alle mine fiendar ¬høyrer om mi ulukke,og det gleder dei ¬at du har sendt henne.Lat han koma, ¬den dagen du varsla,så det går dei like ille ¬som meg.
22. Lat all deira vondskap ¬koma deg for auga!Gjer med dei ¬som du gjorde med megfor alle mine synder.For mine sukkar er mange,og mitt hjarta er sjukt.