1. Είπαν λοιπόν μέσα τους χωρίς να σκεφτούν σωστά: «Σύντομη και γεμάτη λύπες είναι η ζωή μας· ο θάνατος του ανθρώπου δεν μπορεί να αποτραπεί· μήπως γνωρίσαμε κανέναν που να γύρισε απ’ τον άδη;
2. Τυχαία δημιουργηθήκαμε· και μετά το θάνατο θα πάμε στην ανυπαρξία. Η αναπνοή μας είναι σαν την πάχνη κι οι σκέψεις μας είναι σπίθες που πετάγονται καθώς χτυπάει η καρδιά μας.
3. Όταν αυτή η σπίθα σβήσει, στάχτη το σώμα μας θα γίνει και σαν αδύναμο αεράκι το πνεύμα μας θα σκορπιστεί.
4. Με τον καιρό οι άνθρωποι θα μας ξεχάσουν· κανείς δε θα θυμάται πια τα έργα μας. Η ζωή μας σαν σύννεφο θα περάσει και σαν καταχνιά θα σκορπιστεί κυνηγημένη από του ήλιου τις αχτίδες, διαλυμένη απ’ τη θερμότητά του.