1. Είπαν λοιπόν μέσα τους χωρίς να σκεφτούν σωστά: «Σύντομη και γεμάτη λύπες είναι η ζωή μας· ο θάνατος του ανθρώπου δεν μπορεί να αποτραπεί· μήπως γνωρίσαμε κανέναν που να γύρισε απ’ τον άδη;
2. Τυχαία δημιουργηθήκαμε· και μετά το θάνατο θα πάμε στην ανυπαρξία. Η αναπνοή μας είναι σαν την πάχνη κι οι σκέψεις μας είναι σπίθες που πετάγονται καθώς χτυπάει η καρδιά μας.
3. Όταν αυτή η σπίθα σβήσει, στάχτη το σώμα μας θα γίνει και σαν αδύναμο αεράκι το πνεύμα μας θα σκορπιστεί.
4. Με τον καιρό οι άνθρωποι θα μας ξεχάσουν· κανείς δε θα θυμάται πια τα έργα μας. Η ζωή μας σαν σύννεφο θα περάσει και σαν καταχνιά θα σκορπιστεί κυνηγημένη από του ήλιου τις αχτίδες, διαλυμένη απ’ τη θερμότητά του.
5. Η ζωή μας περνάει σαν σκιά και η στιγμή του τέλους μας δεν επαναλαμβάνεται. Το τέλος μας είναι προκαθορισμένο κι από το θάνατο δεν υπάρχει γυρισμός.
6. «Εμπρός λοιπόν, να χαρούμε τη ζωή!» σκέφτονται. «Όλα να τ’ απολαύσουμε σ’ αυτό τον κόσμο με την ανεμελιά της νιότης μας!
7. Ας τρέξει άφθονο το εκλεκτό κρασί και τα αρώματα· ας μη χάσουμε κανένα ανοιξιάτικο λουλούδι.
8. Γιορντάνια ας φτιάξουμε με ροδοπέταλα πριν μαραθούν·
9. Κανένας να μη μείνει απ’ έξω απ’ το τρελό ξεφάντωμά μας. Παντού ας αφήσουμε τα ίχνη της ξέφρενης χαράς μας. Γι’ αυτά είμαστε πλασμένοι στη ζωή.
10. »Τι κι αν καταπιέσουμε», λένε, «τον φτωχό, που ζει σύμφωνα με του Θεού το θέλημα; Ποιος για τη χήρα νοιάζεται ή για το γέροντα τον ασπρομάλλη;
11. Η δύναμή μας είναι νόμος που ρυθμίζει τι είναι δίκαιο· ο αδύναμος τίποτα δεν αξίζει».