1. Παιδί μου, αμάρτησες; Μην αμαρτήσεις πάλι, και για τις περασμένες σου αμαρτίες προσευχήσου.
2. Απόφευγε την αμαρτία όπως φεύγεις μπροστά από το φίδι, γιατί θα σε δαγκώσει άμα την πλησιάσεις· τα δόντια της είναι σαν δόντια λιονταριού, που τη ζωή αφαιρούνε των ανθρώπων.
3. Κάθε ανομία είναι σαν σπάθα δίκοπη· μένει αθεράπευτη η πληγή που ανοίγει.
4. Ο τρόμος κι η βία τα πλούτη τα ρημάζουνε· έτσι θ’ αφανιστεί το σπίτι του υπερόπτη.
5. Η δέηση του φτωχού πάει απ’ το στόμα του ως του Θεού τ’ αυτί, κι εκείνου η απόκριση αμέσως φτάνει.
6. Όποιος τον έλεγχο μισεί, ακολουθεί του αμαρτωλού τ’ αχνάρια· μα όποιος τον Κύριο σέβεται, θα νιώθει τη μετάνοια στην καρδιά.
7. Αυτός που ξέρει ωραία να μιλάει, είναι γνωστός παντού· μα ο μυαλωμένος άνθρωπος βρίσκει τα λάθη του.
8. Εκείνος που χτίζει το σπίτι του με ξένα χρήματα, είναι σαν να μαζεύει πέτρες για τον τάφο του.
9. Η σύναξη των παρανόμων είν’ ένα μάτσο από στουπιά, που μες στη φλόγα της φωτιάς θα καταλήξει.
10. Ο δρόμος των αμαρτωλών είναι ομαλός και λιθαροστρωμένος, αλλά του άδη ο λάκκος βρίσκεται στο τέρμα του.
11. Όποιος τηρεί το νόμο, κυριαρχεί στη σκέψη του, κι ο σεβασμός στον Κύριο έχει τελείωσή του τη σοφία.
12. Δε θα μπορέσει τίποτα να μάθει αυτός που δεν είν’ έξυπνος· υπάρχει όμως κι εξυπνάδα που πίκρα περισσή γεννάει.
13. Η γνώση του σοφού καθώς νερά κατακλυσμού θ’ αυξαίνει κι η συμβουλή του σαν πηγή που δίνει τη ζωή.
14. Ο νους του ανόητου ανθρώπου είναι λαγήνι ραγισμένο· δεν μπορεί να συγκρατήσει γνώση καμιά.
15. Αν ένας άνθρωπος με μάθηση ακούσει μια σοφή κουβέντα, θα την παινέψει και θα προσθέσει πάνω σ’ αυτήν· την ακούει κι ο άσωτος μα δεν του αρέσει και την πετάει πίσω του.
16. Του ανόητου τα λόγια είναι βαριά καθώς φορτίο σε οδοιπορία, ενώ τα λόγια ενός ανθρώπου συνετού είναι γεμάτα χάρη.