15. Οι φίλοι μου όμως με ξεγέλασανκαθώς τ’ απατηλά ποτάμια,καθώς οι χείμαρροι που η κοίτη τους στεγνώνειόταν δε βρέχει πια.
16. Όταν οι πάγοι και τα χιόνια λιώνουν την άνοιξη,ρέματα κατεβάζουν θολωμένα.
17. Μα με τις ζέστες του καλοκαιριού στερεύουνε·στην πύρα του ήλιου η κοίτη τους μένει στεγνή.
18. Την κοίτη ακολουθώντας των χειμάρρωντα καραβάνια βγαίνουν απ’ το δρόμο τουςανοίγονται στην έρημο και χάνονται.
19. Τα καραβάνια απ’ την Ταιμάγια τους χειμάρρους αγναντεύουνε·οι ταξιδιώτες από τη Σαβάσ’ αυτούς ελπίζουν.
20. Αλλά απογοητεύονταικάθε φορά που μάταια φτάνουν ως εκεί.
21. Έτσι είσαστε κι εσείς για μένα τώρα·τη συμφορά μου την είδατε και φρίξατε.
22. Μήπως σας είπα κάτι να μου δώσετεή να δωροδοκήσετε για χάρη μου κανέναν
23. ή να με σώσετε απ’ τα χέρια του εχθρούή να μ’ εξαγοράσετε από τα χέρια των τυράννων;
24. Διδάξτε με, λοιπόν, κι εγώ σωπαίνω·δείξτε μου σε τι έσφαλα.
25. Απ’ τα ειλικρινή σας λόγιαέτοιμος είμαι να πεισθώ!Μα εσείς μου λέτε κατηγόριεςτέτοιες που δε με πείθουνε,γιατί δεν είν’ αληθινές.
26. Σκοπεύετε να κατακρίνετε τα λόγια μου;Μα όσα ο απελπισμένος λέειείναι του ανέμου λόγια.
27. Εσείς θα φτάνατε να βάλετε στον κλήρο ένα ορφανό,και να πουλήσετε τον ίδιο σας το φίλο.
28. Κοιτάξτε με κατάματα,ψέματα δε σας λέω.
29. Πάψτε πια τώρα να με αδικείτε!Σας ξαναλέω: σταματήστε!Το δίκιο μου είναι ολοφάνερο!
30. Δεν είναι άδικα αυτά που λέει η γλώσσα μου·το στόμα μου μιλάειμόνο για συμφορές.