27. Αποφάσισε λοιπόν και δημόσια να κατηγορήσει το έθνος μας. Έστησε μια στήλη πάνω στον πύργο του παλατιού και χάραξε μια επιγραφή που έλεγε:
28. «Όσοι Ιουδαίοι δεν θυσιάζουν σ’ εμένα, δεν επιτρέπεται να μπαίνουν στους ναούς τους. Να καταγραφούν όμως όλοι οι Ιουδαίοι σε καταλόγους και να γίνουν δούλοι. Κι όσοι αντιδρούν, να συλλαμβάνονται με τη βία και να εκτελούνται.
29. Αυτοί που θα απογράφονται, θα σημαδεύονται στο σώμα τους με πυρακτωμένο σίδερο με το σήμα του θεού Διονύσου, δηλαδή ένα φύλλο κισσού, και θα υποβιβάζονται στην ταπεινή κοινωνική θέση που προαναφέρθηκε».
30. Για να μη γίνει, όμως, μισητός στο σύνολο των Ιουδαίων, πρόσθεσε: «Αν υπάρχουν, ωστόσο, Ιουδαίοι που θέλουν να προσχωρήσουν σ’ εκείνους που έχουν μυηθεί στα μυστήρια, αυτοί θα έχουν το δικαίωμα να εξισώνονται με τους πολίτες της Αλεξάνδρειας».
31. Μερικοί, λοιπόν, που απέφευγαν να πάνε στην πόλη της ευσέβειας, επιπόλαια σκεπτόμενοι υποχώρησαν εύκολα, γιατί πίστεψαν ότι θ’ αποκτήσουν μεγάλη δόξα από την επικοινωνία τους με το βασιλιά.
32. Οι περισσότεροι όμως έμειναν σταθεροί με γενναιότητα και δεν απομακρύνθηκαν από την πίστη τους· πρόσφεραν μάλιστα άφοβα τα χρήματα που είχαν για να ζήσουν, προκειμένου ν’ αποφύγουν την απογραφή.
33. Έλπιζαν ότι στο μεταξύ ο Θεός θα τους βοηθούσε. Εκείνους που απομακρύνονταν τους μισούσαν και τους θεωρούσαν εχθρούς· δεν είχαν καμιά επικοινωνία και κοινωνική σχέση μαζί τους.