22. Τον ταρακούνησε πέρα δώθε σαν καλάμι που το κουνάει ο άνεμος και έπεσε κάτω στο έδαφος αναίσθητος. Παρέλυσαν τα μέλη του χωρίς να μπορεί να αρθρώσει λέξη, χτυπημένος από τη δίκαιη τιμωρία.
23. Μετά απ’ αυτό, όταν οι φίλοι και οι σωματοφύλακές του είδαν τη βαριά τιμωρία που τον χτύπησε, φοβήθηκαν μην πεθάνει· τον έσυραν λοιπόν γρήγορα έξω σαστισμένοι και γεμάτοι τρόμο.
24. Όταν μετά από λίγο ο Φιλοπάτωρ συνήλθε, δεν μετανόησε, παρά την τιμωρία που υπέστη, αλλά αναχώρησε από την Ιερουσαλήμ εκστομίζοντας φοβερές απειλές.
25. Φτάνοντας στην Αίγυπτο, ο Φιλοπάτωρ, συνέχισε την κακία του παρασυρμένος από τους συμπότες και τους φίλους του, που αναφέρθηκαν προηγουμένως, και που δεν είχαν ιδέα από δικαιοσύνη.
26. Δεν αρκέστηκε στις αναρίθμητες ακολασίες του, αλλά έφτασε και σε τέτοιο βαθμό αυθάδειας, ώστε παντού διέδιδε συκοφαντίες εναντίον των Ιουδαίων και πολλοί από τους φίλους του παρασύρονταν από τις διαθέσεις του.
27. Αποφάσισε λοιπόν και δημόσια να κατηγορήσει το έθνος μας. Έστησε μια στήλη πάνω στον πύργο του παλατιού και χάραξε μια επιγραφή που έλεγε:
28. «Όσοι Ιουδαίοι δεν θυσιάζουν σ’ εμένα, δεν επιτρέπεται να μπαίνουν στους ναούς τους. Να καταγραφούν όμως όλοι οι Ιουδαίοι σε καταλόγους και να γίνουν δούλοι. Κι όσοι αντιδρούν, να συλλαμβάνονται με τη βία και να εκτελούνται.
29. Αυτοί που θα απογράφονται, θα σημαδεύονται στο σώμα τους με πυρακτωμένο σίδερο με το σήμα του θεού Διονύσου, δηλαδή ένα φύλλο κισσού, και θα υποβιβάζονται στην ταπεινή κοινωνική θέση που προαναφέρθηκε».
30. Για να μη γίνει, όμως, μισητός στο σύνολο των Ιουδαίων, πρόσθεσε: «Αν υπάρχουν, ωστόσο, Ιουδαίοι που θέλουν να προσχωρήσουν σ’ εκείνους που έχουν μυηθεί στα μυστήρια, αυτοί θα έχουν το δικαίωμα να εξισώνονται με τους πολίτες της Αλεξάνδρειας».
31. Μερικοί, λοιπόν, που απέφευγαν να πάνε στην πόλη της ευσέβειας, επιπόλαια σκεπτόμενοι υποχώρησαν εύκολα, γιατί πίστεψαν ότι θ’ αποκτήσουν μεγάλη δόξα από την επικοινωνία τους με το βασιλιά.