1-8. Gwrandewch fy nysgeidiaeth, fy mhobl,Damhegion anhraethol eu gwerthA draethodd ein tadau gynt wrthymAm Dduw a’i weithredoedd a’i nerth.Rhoes arnom ddyletswydd i’w traethuI’n plant dros yr oesau a fydd,Rhag iddynt hwy fod fel eu tadau’nGenhedlaeth derfysglyd, ddi-ffydd.
9-18. Gorchfygwyd gwŷr Effraim am iddyntAnghofio’r cyfamod a wnaethYr Arglwydd â’u tadau, a’u hachubPan oeddynt yn Soan yn gaeth.Fe rannodd y môr, a’u dwyn trwyddo,A’u harwain â chwmwl a thân.Fe holltodd y creigiau’n ddŵr yfed,Ond heriol a chwantus eu cân:
19-31. “Gall ddwyn dŵr o’r graig, mae’n wir,” meddent,“Ond beth am ein bara a’n cig?A all hulio bwrdd yn yr anial?”Pan glywodd yr Arglwydd, bu ddig,A glawiodd y manna, bwyd engyl,A’r soflieir fel tywod ar draeth;Ond cododd ei ddig yn eu herbyn,A lladd y grymusaf a wnaeth.
32-39. Er hyn, fe ddaliasant i bechu,Ac felly fe’u cosbodd ef hwy.Pan drawai hwy, ceisient ef eto,Gan dwyllo a rhagrithio yn fwy.Sawl gwaith y maddeuodd ef iddyntEu trosedd, sawl gwaith trugarhau,Gan gofio mai chwa o wynt oeddynt,Meidrolion diffygiol a brau?