5. и, откако вкусија од убавата Божја реч и од силите на идниот век,
6. а потоа отпаднаа, – не е можно повторно да бидат обновени за покајание, кога повторно во себеси Го распнуваат Синот Божји и Го хулат.
7. Зашто земјата, која го впива дождот што често паѓа на неа и раѓа плод добар за оние што ја обработуваат, од Бога добива благослов;
8. а онаа што дава трње и боцки, таа е непотребна и близу е до проклетството кое завршува со изгорување.
9. Од вас, возљубени, ние очекуваме нешто подобро и спасително, иако така зборуваме.
10. Зашто Бог не е неправеден, та да го заборави делото ваше и трудот на љубовта што ги покажавте во Негово име, откако им послуживте и им служите на светиите.
11. А ние сакаме секој од вас да ја покажува истата усрдност за одржување на полната надеж докрај,
12. та да не станете мрзливи, туку да ги следите оние кои преку вера и трпение ги добиваат ветувањата.
13. Бог, кога му ветуваше на Авраам, бидејќи немаше ништо поголемо во што би се заколнал, се заколна во Себе,
14. велејќи: „Навистина ќе те благословам и ќе те размножам и преумножам.“
15. И така, со долготрпение тој го доби ветеното.
16. Луѓето, пак, се колнат во погорно од себеси, и заклетвата како потврда на секоја нивна препирка става крај.