22. Όλος ο κόσμος είναι μπροστά σου, Κύριε, σαν μια πλάστιγγα που γέρνει και σαν στάλα πρωινής δροσιάς, που πέφτει στη γη.
23. Όλους τους αγαπάς. Όλα τα μπορείς και γι’ αυτό παραβλέπεις τα αμαρτήματα των ανθρώπων όταν μετανοούν.
24. Εσύ αγαπάς όλα τα δημιουργήματά σου και κανένα απ’ αυτά δεν το αποστρέφεσαι· δε θα δημιουργούσες τίποτε αν το μισούσες.
25. Πώς λοιπόν θα ζούσε κάτι αν εσύ δεν το ήθελες ή και πώς θα διετηρείτο στην ύπαρξη αν εσύ δεν το καλούσες σ’ αυτήν;
26. Όλα είναι δικά σου και γι’ αυτό τα φροντίζεις, Κύριε, εσύ που αγαπάς τη ζωή.