4. Όσες φορές βλέπω στους ουρανούς σου–έργα της αξιοσύνης σου–τ’ αστέρια, τη σελήνη,που εσύ τα στέριωσες,αναλογίζομαι:
5. Τι τάχα είν’ ο άνθρωποςώστε να τον φροντίζεις;ο κάτοικος της γηςώστε να νοιάζεσαι γι’ αυτόν;
6. Τον έκανες ωστόσολίγο μικρότερο από σένα·με δόξα τον στεφάνωσες και με τιμή.
7. Κύριο τον έκανες πάνω στα πλάσματά σου,όλα στην εξουσία του τα ’δωσες.
8. Όλα τα πρόβατα, τα βόδια,ακόμη και τα ζώα τ’ άγρια,
9. τ’ ουρανού τα πετούμενα,της θάλασσας τα ψάριακι αυτά που πλέουν στους δρόμους των νερών.
10. Δέσποτα, Κύριέ μας,πόσο είναι θαυμαστή η ύπαρξή σουσ’ ολόκληρη τη γη!