16. Χαλίκια με τα δόντια μου με έκανε να φάω.Μ’ έριξε μες στη στάχτη,
17. μου πήρε την ειρήνη της ψυχής μου,τι είναι ευτυχία το λησμόνησα,
18. και είπα: «Χάθηκε η δύναμή μου,αυτή η ελπίδα που ερχόταν απ’ τον Κύριο».
19. Ν’ αναλογίζομαι τη θλίψη και την ταλαιπωρία μουείναι δηλητήριο και χολή.
20. Αδιάκοπα τα σκέφτομαι και θλίβεται η ψυχή μου.
21. Μα η ελπίδα έρχεται ετούτο όταν θυμάμαι:
22. πως του Κυρίου η ευσπλαχνία δεν εξαντλήθηκε,ούτε και τέλειωσε το έλεός του.