1. Τώρα όμως έχω γίνει ο περίγελωςανθρώπων που ’ναι νεότεροί μουκαι που οι πατεράδες τουςήταν πιο καταφρονεμένοικι από του κοπαδιού μου τα σκυλιά.
2. Τι να τους έκανα άλλωστε,αφού στα χέρια δύναμη δεν είχαν;
3. Εξαντλημένοι απ’ τις στερήσεις κι απ’ την πείναέφευγαν στην κατάξερη τη γητη σκοτεινή, κατεστραμμένη κι έρημη.
4. Γύρω απ’ τους θάμνους αρμυρήθρες μάζευανκαι τρώγανε τις ρίζες απ’ τα σπάρτα.
5. Τους διώχναν μέσ’ απ’ την κοινότητακαι φώναζαν ξωπίσω τους,όπως στους κλέφτες.
6. Στ’ απόκρημνα φαράγγια κατοικούσαν,στης γης τις τρύπεςκαι στων βράχων τις σπηλιές.
7. Σαν ζώα φώναζαν ανάμεσα στους θάμνουςκαι συγκεντρώνοντανκάτω απ’ τις αγκαθιές.
8. Άνθρωποι ποταποί και κακοφημισμένοι,αποδιωγμένοι από τη χώρα μακριά.
9. Μα να που τώρα μ’ έκαναν τραγούδι περιπαιχτικόκαι θέμα για να συζητούνκαι να χλευάζουν.
10. Μ’ αποστροφή με βλέπουν, μ’ αποφεύγουνκαι δε διστάζουν να με φτύσουν κατά πρόσωπο.
11. Χαλάρωσε του τόξου μου τη χορδή ο Θεός,μ’ άφησε ανυπεράσπιστον·γι’ αυτό κι εκείνοι καταπάνω μουαχαλίνωτοι ορμήσαν.
12. Το φιδομάνι με χτυπάει κατακέφαλα,με αναγκάζουνε να υποχωρήσω·για να μ’ εξουθενώσουνπροχώματα ετοιμάζουνε.
13. Όλες τις διεξόδους μου τις έκοψανκαι προσπαθούνε να με καταστρέψουνχωρίς να ’χουν ανάγκηνα τους βοηθά κανείς.
14. Χύνονται απ’ των οχυρών μου τις ρωγμέςκι ορμούν απάνω μουμέσ’ από τα ερείπια.
15. Ο φόβος με κυρίεψε·έφυγε σαν ανέμου φύσημα η αξιοπρέπειά μουκαι πέρασε η ευτυχία μου σαν σύννεφο.
16. Και τώρα πλησιάζω να πεθάνω·της δυστυχίας οι μέρες με πολιορκούν.