8. Να την καταραστούν οι μάγοι που ’χουνε τη δύναμητις μέρες να τις καταριούνται,αυτοί που άφοβα μπορούννα ξεσηκώνουν τον Λεβιάθαν.
9. Ας μη λάμψουν τ’ αστέρια της αυγής τηςκι ας περιμένει μάταια το φως·ποτέ της να μη δει το γλυκοχάραμα.
10. Γιατί τις πύλες να μην κλείσειτης κοιλιάς της μάνας μου,για να μη δουν τα μάτια μου τη θλίψη;
11. Γιατί να μην πεθάνω στην κοιλιά της μάνας μου;Γιατί τουλάχιστον δε χάθηκα στης γέννας τη στιγμή;
12. Γιατί βρεθήκαν γόνατα να με δεχτούν,μαστοί για να θηλάσω;
13. Θα ’μουνα τώρα ήσυχος στον τάφο μου·θα κοιμόμουν και θ’ αναπαυόμουνα
14. αντάμα με τους βασιλιάδεςκαι με τους άρχοντες της γης,που βάζανε για χάρη τους να χτίζουν πυραμίδες.
15. Θα ήμουν με τους ηγεμόνες που είχαν άφθονο χρυσάφι,που με ασήμι γέμισαντους νεκρικούς θαλάμους τους.
16. Ή πάλι σαν καταχωμένο έκτρωμαδε θα υπήρχα·καθώς τα βρέφη που δεν είδανε το φως.
17. Στον τάφο οι ασεβείς παύουν να κάνουν το κακό·εκεί βρίσκουν κι οι κουρασμένοι ανάπαυση.
18. Βρίσκουν την ησυχία τους και οι δεσμώτες,χωρίς ν’ ακούνε των φυλάκων τις φωνές.
19. Εκεί αντάμα βρίσκονται κι ο άσημος κι ο ξακουστός,κι ο δούλος είναι ελεύθεροςαπό τον κύριό του.
20. Γιατί να συνεχίζει ο κουρασμένοςνα βλέπει της ζωής το φως;Γιατί σε μάκρος να τραβάη ζωή των πικραμένων;
21. Καρτερούν το θάνατοκι αυτός δεν έρχεταικαι τον γυρεύουν πιότεροκι από κρυμμένο θησαυρό.
22. Θα ’ταν πανευτυχείς, θα ’ταν πασίχαροιαν βρίσκαν έναν τάφο.