บท

  1. 1
  2. 2
  3. 3
  4. 4
  5. 5

พันธสัญญาเดิม

พันธสัญญาใหม่

เพลงคร่ำครวญ 5 พระคริสตธรรมคัมภีร์ไทย ฉบับอมตธรรมร่วมสมัย (TNCV)

1. ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้าขอทรงระลึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับข้าพระองค์ทั้งหลายขอโปรดทอดพระเนตรดูความอัปยศอดสูของข้าพระองค์ทั้งหลาย

2. มรดกของข้าพระองค์ทั้งหลายตกไปเป็นของคนต่างด้าวเหย้าเรือนของข้าพระองค์ทั้งหลายตกเป็นของคนต่างชาติ

3. ข้าพระองค์ทั้งหลายกลายเป็นลูกกำพร้า เป็นลูกไม่มีพ่อแม่ของข้าพระองค์ทั้งหลายเป็นเหมือนแม่ม่าย

4. ข้าพระองค์ทั้งหลายต้องซื้อน้ำไว้ดื่มข้าพระองค์ทั้งหลายต้องซื้อฟืนไว้ใช้

5. ผู้รุกไล่ตามติดส้นเท้าของข้าพระองค์ทั้งหลายข้าพระองค์ทั้งหลายอ่อนระโหยและไม่ได้พักผ่อน

6. ข้าพระองค์ทั้งหลายยอมจับมือกับอียิปต์และอัสซีเรียเพื่อให้มีอาหารพอกิน

7. บรรพบุรุษของข้าพระองค์ทั้งหลายทำบาปและตายไปแล้วส่วนข้าพระองค์ทั้งหลายต้องมารับโทษแทน

8. พวกทาสปกครองข้าพระองค์ทั้งหลายและไม่มีใครช่วยข้าพระองค์ทั้งหลายให้พ้นจากเงื้อมมือของพวกเขา

9. ข้าพระองค์ทั้งหลายต้องเสี่ยงชีวิตในถิ่นกันดารเพื่อให้มีอาหารกิน

10. ผิวหนังของข้าพระองค์ทั้งหลายร้อนผ่าวเหมือนเตาผิงระบมไข้เพราะความหิวโหย

11. พวกผู้หญิงถูกข่มขืนในศิโยนและสาวพรหมจารีในหัวเมืองของยูดาห์ถูกย่ำยี

12. บรรดาเจ้านายถูกมัดมือแขวนไว้พวกผู้อาวุโสไม่ได้รับความเคารพนับถือ

13. คนหนุ่มๆ ถูกเกณฑ์ไปโม่แป้งเด็กๆ แบกฟืนล้มลุกคลุกคลาน

14. บรรดาผู้อาวุโสไม่นั่งอยู่ที่ประตูเมืองอีกต่อไปบรรดาคนหนุ่มก็เลิกบรรเลงเพลง

15. ความชื่นชมยินดีหายลับไปจากใจของข้าพระองค์ทั้งหลายการเต้นรำของข้าพระองค์ทั้งหลายกลับกลายเป็นการคร่ำครวญ

16. มงกุฎร่วงหล่นไปจากศีรษะของข้าพระองค์ทั้งหลายวิบัติแก่ข้าพระองค์ทั้งหลาย เพราะข้าพระองค์ทั้งหลายได้ทำบาป!

17. เพราะสิ่งเหล่านี้ ดวงใจของข้าพระองค์ทั้งหลายจึงอ่อนระโหยดวงตาของข้าพระองค์ทั้งหลายจึงพร่ามัว

18. เนื่องด้วยภูเขาศิโยนซึ่งเริศร้างเป็นที่เพ่นพ่านของฝูงหมาใน

19. ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้าพระองค์ทรงครอบครองอยู่เป็นนิตย์พระบัลลังก์ของพระองค์ยั่งยืนตลอดทุกชั่วอายุ

20. เหตุใดพระองค์ทรงลืมข้าพระองค์ทั้งหลายอยู่ร่ำไป?เหตุใดทรงทอดทิ้งข้าพระองค์ทั้งหลายไปนานถึงเพียงนี้?

21. ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ขอทรงกอบกู้ข้าพระองค์ทั้งหลายกลับคืนสู่พระองค์ เพื่อข้าพระองค์ทั้งหลายจะหวนกลับมาโปรดทรงฟื้นฟูอดีตอันรุ่งเรืองของข้าพระองค์ทั้งหลายกลับคืนมา

22. เว้นเสียแต่ว่าพระองค์ทรงทอดทิ้งข้าพระองค์ทั้งหลายไปอย่างสิ้นเชิงและทรงพระพิโรธข้าพระองค์ทั้งหลายเกินกว่าจะวัดได้