1. เกียรติยศไม่คู่ควรกับคนโง่ก็เหมือนหิมะในฤดูร้อนหรือฝนในฤดูเก็บเกี่ยว
2. คำแช่งด่าที่ไร้เหตุก็ไม่ส่งผลก็เหมือนนกกระจอกหรือนกนางแอ่นบินร่อนไปมาไร้จุดหมาย
3. แส้สำหรับม้า บังเหียนสำหรับลาและไม้เรียวสำหรับหลังของคนโง่!
4. อย่าตอบคนโง่ด้วยความโง่ของเขามิฉะนั้นเจ้าเองจะเป็นเหมือนเขา
5. จงตอบคนโง่ด้วยความโง่ของเขามิฉะนั้นเขาจะคิดว่าตนเองฉลาด
6. วางใจคนโง่ให้เป็นทูตส่งสารก็เหมือนตัดเท้าออกหรือดื่มยาพิษ
7. ภาษิตในปากของคนโง่ก็เหมือนขาพิการที่ใช้การไม่ได้
8. การให้เกียรติคนโง่ก็เหมือนผูกหินติดกับสลิง
9. ภาษิตในปากของคนโง่ก็เหมือนพุ่มหนามในมือของคนขี้เมา
10. ผู้ที่จ้างคนโง่หรือใครก็ได้ที่ผ่านไปมาก็เหมือนนักธนูที่ยิงกราดไปมา
11. สุนัขหวนกลับไปหาสิ่งที่มันสำรอกออกมาฉันใดคนโง่ก็กลับไปทำสิ่งโง่เขลาซ้ำซากฉันนั้น
12. เจ้าเห็นพวกคนที่คิดว่าตัวเองฉลาดไหมยังมีความหวังในคนโง่มากกว่าพวกเขาเสียอีก
13. คนเกียจคร้านพูดว่า “มีสิงโตอยู่ที่ถนนมีสิงห์ร้ายเดินไปมาตามท้องถนน!”
14. ประตูเปิดปิดไปมาที่บานพับฉันใดคนเกียจคร้านก็พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงฉันนั้น
15. คนเกียจคร้านแช่มือคาอยู่ในชามขี้เกียจเกินกว่าจะหยิบอาหารใส่ปากตนเอง
16. คนเกียจคร้านคิดว่าตัวเองฉลาดกว่าคนเจ็ดคนที่ตอบอย่างมีเหตุมีผล
17. การแส่เข้าไปกลางวงวิวาทที่ไม่ใช่ธุระของตนเปรียบเหมือนคนที่กระชากหูสุนัขจรจัด
18. เหมือนคนบ้าที่กราดยิงลูกศรเพลิงหรือลูกศรอาบยาพิษ
19. คนที่โกหกหลอกลวงเพื่อนบ้านแล้วแก้ตัวว่า “ฉันล้อเล่นน่ะ!” ก็เป็นเช่นนั้น
20. เมื่อไม่มีฟืน ไฟก็ดับฉันใดเมื่อไม่มีการซุบซิบนินทา การทะเลาะวิวาทก็สงบลงฉันนั้น
21. คนชอบทะเลาะก่อเรื่องวิวาทได้ง่ายดายเหมือนถ่านแดงพร้อมลุกเป็นเพลิง และฟืนพร้อมลุกเป็นไฟ
22. ถ้อยคำซุบซิบนินทาเหมือนอาหารโอชะเข้าไปยังส่วนลึกที่สุดของคนเรา
23. ริมฝีปากที่พูดจารื่นหูจากจิตใจชั่วร้ายก็เหมือนขี้แร่เงินเคลือบเครื่องปั้นดินเผา
24. ศัตรูผู้เกลียดชังอำพรางตนเองด้วยริมฝีปากของเขาแต่ใจของเขาเต็มไปด้วยความหลอกลวง
25. ถึงจะพูดจาน่าฟัง ก็อย่าไปไว้ใจเขาเพราะในใจของเขาเต็มไปด้วยความชั่วร้ายที่น่าชิงชัง
26. เขาเสแสร้งปกปิดความเกลียดชังของตนแต่ในที่สุดความชั่วของเขาจะถูกเปิดโปงในที่ประชุม
27. ผู้ใดขุดหลุมพราง ผู้นั้นจะตกลงไปเองผู้ใดกลิ้งหินออกมา มันจะกลิ้งกลับไปทับผู้นั้นเอง