บท

  1. 1
  2. 2
  3. 3
  4. 4
  5. 5
  6. 6
  7. 7
  8. 8
  9. 9
  10. 10
  11. 11
  12. 12
  13. 13
  14. 14
  15. 15
  16. 16
  17. 17
  18. 18
  19. 19
  20. 20
  21. 21
  22. 22
  23. 23
  24. 24
  25. 25
  26. 26
  27. 27
  28. 28
  29. 29
  30. 30
  31. 31
  32. 32
  33. 33
  34. 34
  35. 35
  36. 36

พันธสัญญาเดิม

พันธสัญญาใหม่

กันดารวิถี 35 ฉบับมาตรฐาน (THSV11)

เมือง​ของ​คน​เลวี

1. พระ‍ยาห์‌เวห์​ตรัส​กับ​โม‌เสส ณ ที่‍ราบ​โม‌อับ​ริม​แม่‍น้ำ​จอร์‌แดน​ตรง‍ข้าม​เมือง​เย‌รี‌โค​ว่า

2. “จง​บัญชา​คน​อิสรา‌เอล​ให้​ยก​เมือง​จาก​มรดก​ที่​พวก‍เขา​ได้​รับ​เป็น​กรรม‍สิทธิ์​นั้น​ให้​คน​เลวี​อาศัย​บ้าง ทั้ง​ทุ่ง‍หญ้า​รอบๆ เมือง​เหล่า‍นั้น​ก็​ยก​ให้​พวก‍เขา​ด้วย

3. ให้​เมือง​แก่​เขา​เพื่อ​จะ​ได้​อยู่​อาศัย และ​ให้​ทุ่ง‍หญ้า​เพื่อ​ฝูง‍โค ฝูง‍สัตว์‍เลี้ยง และ​สัตว์​ทั้ง‍หมด​ของ​เขา

4. ทุ่ง‍หญ้า​ของ​เมือง​ต่างๆ ที่​เจ้า​ยก​ให้​แก่​คน​เลวี​นั้น ให้​มี​ขอบ‍เขต​นับ​จาก​กำ‌แพง​เมือง​ห่าง​ออก​ไป 450 เมตร​โดย​รอบ

5. และ​เจ้า​จง​วัด​บริ‌เวณ​รอบ​นอก​ของ​เมือง​ด้าน‍ตะ‌วัน‍ออก​ให้​ยาว 900 เมตร ด้าน‍ใต้​ยาว 900 เมตร ด้าน‍ตะ‌วัน‍ตก​ยาว 900 เมตร และ​ด้าน‍เหนือ​ยาว 900 เมตร โดย​ให้​ตัว‍เมือง​อยู่​ตรง‍กลาง และ​นี่​จะ​เป็น​บริ‌เวณ​ทุ่ง‍หญ้า​สำหรับ​พวก‍เขา​ใน​เมือง​เหล่า‍นั้น

6. เมือง​ที่​พวก‍เจ้า​จะ​ยก​ให้​แก่​คน​เลวี​นั้น คือ​เมือง‍ลี้‍ภัย​หก​เมือง​ซึ่ง​เจ้า​จะ​อนุญาต​ให้​ผู้​ที่​ฆ่า​คน​หลบ‍หนี​ไป​ที่​นั่น และ​เจ้า​จง​เพิ่ม​ให้​พวก‍เขา​อีก​สี่‍สิบ‍สอง​เมือง

7. เมือง​ทั้ง‍หมด​ที่​เจ้า​ยก​ให้​คน​เลวี​ก็​จะ​เป็น​สี่‍สิบ‍แปด​เมือง รวม​ทั้ง​ทุ่ง‍หญ้า​ของ​เมือง​เหล่า‍นั้น​ด้วย

8. เมือง​ต่างๆ ที่​เจ้า​จะ​ยก​ให้​พวก‍เขา​จาก​กรรม‍สิทธิ์​ของ​คน​อิสรา‌เอล​นั้น ให้​เอา​เมือง​มาก​หน่อย​จาก​เผ่า​ใหญ่ และ​เอา​เมือง​น้อย​หน่อย​จาก​เผ่า​เล็ก ให้​แต่​ละ​เผ่า​ยก​เมือง​แก่​คน​เลวี​ตาม​ส่วน​ของ​มรดก​ที่​ได้​รับ”

เมือง‍ลี้‍ภัย

9. พระ‍ยาห์‌เวห์​ตรัส​กับ​โม‌เสส​ว่า

10. “จง​กล่าว​กับ​คน​อิสรา‌เอล​และ​พูด​กับ​พวก‍เขา​ว่า เมื่อ​เจ้า‍ทั้ง‍หลาย​ข้าม​แม่‍น้ำ​จอร์‌แดน​เข้า​ใน​แผ่น‍ดิน​คา‌นา‌อัน

11. เจ้า​จง​เลือก​เมือง​ต่างๆ ให้​เป็น​เมือง‍ลี้‍ภัย​สำหรับ​เจ้า‍ทั้ง‍หลาย เพื่อ​ให้​ผู้​ที่​ฆ่า​คน​โดย​ไม่​เจตนา​หลบ‍หนี​ไป​อยู่​ที่​นั่น​ได้

12. ให้​เมือง​เหล่า‍นั้น​เป็น​เมือง‍ลี้‍ภัย​จาก​ผู้​แก้‍แค้น​สำหรับ​พวก‍เจ้า เพื่อ​ไม่‍ให้​ผู้​ฆ่า​คน​ต้อง​ตาย​ก่อน​ที่​เขา​จะ​ยืน​ต่อ‍หน้า​ชุม‌นุม‍ชน​และ​รับ​การ​พิพาก‌ษา

13. เมือง​ต่างๆ ที่​เจ้า​ยก​ให้​นั้น​จะ​เป็น​เมือง‍ลี้‍ภัย​หก​เมือง​สำหรับ​พวก‍เจ้า

14. เจ้า​จง​ให้​สาม​เมือง​อยู่​ทาง​ฟาก​ตะ‌วัน‍ออก​ของ​แม่‍น้ำ​จอร์‌แดน และ​อีก​สาม​เมือง​อยู่​ใน​แผ่น‍ดิน​คา‌นา‌อัน ให้​เป็น​เมือง‍ลี้‍ภัย

15. ทั้ง​หก​เมือง​นี้​ให้​เป็น​เมือง‍ลี้‍ภัย​สำหรับ​คน​อิสรา‌เอล คน‍ต่าง‍ด้าว และ​คน​ที่​มา​อาศัย​อยู่​ท่าม‍กลาง​เขา เพื่อ​ให้​ผู้​ที่​ฆ่า​คน​โดย​ไม่​เจตนา​ทุก​คน​จะ​หลบ‍หนี​ไป​ที่​นั่น​ได้

เรื่อง​ผู้‍ฆ่า‍คน​และ​การ​แก้‍แค้น

16. “แต่​ถ้า​ใคร​ตี​คน​ด้วย​เครื่อง‍มือ​เหล็ก​จน​คน​นั้น​ตาย เขา​ก็​เป็น​ฆาต‌กร ฆาต‌กร​ต้อง​ถูก​ประ‌หาร​ชีวิต

17. และ​ถ้า​ใคร​ทุบ​คน​ด้วย​ก้อน‍หิน​ใน​มือ​ที่​มี​ขนาด​ฆ่า​คน​ได้ แล้ว​คน​นั้น​ตาย เขา​ก็​เป็น​ฆาต‌กร ฆาต‌กร​ต้อง​ถูก​ประ‌หาร​ชีวิต

18. หรือ​ใคร​ใช้​ไม้​ใน​มือ​ซึ่ง​มี​ขนาด​ฆ่า​คน​ได้​ตี​คน แล้ว​คน​นั้น​ตาย เขา​เป็น​ฆาต‌กร ฆาต‌กร​ต้อง​ถูก​ประ‌หาร​ชีวิต

19. ให้​ผู้​แก้‍แค้น​แทน​โลหิต​เอง​เป็น​ผู้​ประ‌หาร​ชีวิต​ฆาต‌กร​นั้น ให้​ผู้​แก้‍แค้น​แทน​โลหิต​ประ‌หาร​ชีวิต​คน​นั้น​เมื่อ​พบ​เขา

20. ถ้า​ใคร​แทง​คน​อื่น​ด้วย​ความ​เกลียด‍ชัง หรือ​ซุ่ม‍คอย​ขว้าง​จน​คน​นั้น​ตาย

21. หรือ​ชก​ด้วย​มือ​จน​คน​นั้น​ตาย​เพราะ​เป็น​ศัตรู​กัน ให้​ประ‌หาร​ชีวิต​ผู้​ที่​ทำ​ให้​คน​นั้น​ตาย เขา​เป็น​ฆาต‌กร ให้​ผู้​แก้‍แค้น​แทน​โลหิต​ประ‌หาร​ชีวิต​ฆาต‌กร​เมื่อ​พบ​เขา

22. “แต่​ถ้า​ใคร​แทง​ถูก​คน​อื่น​อย่าง​กะ‍ทัน‍หัน​โดย​ไม่‍ได้​เป็น​ศัตรู​กัน หรือ​เอา​อะไร​ขว้าง​ถูก​เขา​โดย​ไม่‍ได้​ดัก‍ซุ่ม​อยู่

23. หรือ​ใช้​ก้อน‍หิน​ขนาด​ฆ่า​คน​ได้​ขว้าง​ถูก​เขา​โดย​ไม่​เห็น แล้ว​คน​นั้น​ตาย แต่​เขา​ไม่‍ได้​เป็น​ศัตรู และ​ไม่‍ได้​มุ่ง​ทำ‍ร้าย​คน​นั้น

24. ก็​ให้​ชุม‌นุม‍ชน​ตัด‍สิน​ความ​ระหว่าง​ผู้​ฆ่า​คน​และ​ผู้​แก้‍แค้น​แทน​โลหิต​ตาม​กฎ‍หมาย​นี้

25. ให้​ชุม‌นุม‍ชน​ช่วย​ผู้​ที่​ฆ่า​คน​ให้​พ้น​จาก​มือ​ของ​ผู้​แก้‍แค้น​แทน​โลหิต ให้​ชุม‌นุม‍ชน​นำ​ตัว​เขา​กลับ​ไป​ยัง​เมือง‍ลี้‍ภัย​ที่​เขา​หลบ‍หนี​ไป​อยู่​นั้น ให้​เขา​อาศัย​อยู่​ที่​นั่น​จน‍กว่า​มหา‍ปุ‌โร‌หิต​ผู้​ได้​รับ​การ​เจิม​ด้วย​น้ำ‍มัน​บริ‌สุทธิ์​จะ​ถึง‍แก่‍กรรม

26. แต่​ถ้า​เมื่อ‍ไร​ที่​ผู้​ฆ่า​คน​ออก​จาก​เขต​เมือง‍ลี้‍ภัย​ซึ่ง​เขา​หนี​เข้า​ไป​อยู่​นั้น

27. และ​ผู้​แก้‍แค้น​แทน​โลหิต​พบ​คน​นั้น​ที่​นอก​เขต​เมือง‍ลี้‍ภัย แล้ว​ผู้​แก้‍แค้น​แทน​โลหิต​ฆ่า​ผู้​ฆ่า​คน​นั้น เขา​ก็​ไม่‍มี​ความ​ผิด​จาก​การ​ฆ่า​คน

28. เพราะ​ว่า​ผู้​ฆ่า​คน​นั้น​ต้อง​อยู่​ใน​เขต​เมือง‍ลี้‍ภัย​จน‍กว่า​มหา‍ปุ‌โร‌หิต​จะ​ถึง‍แก่‍กรรม หลัง‍จาก​มหา‍ปุ‌โร‌หิต​ถึง‍แก่‍กรรม​แล้ว ผู้​ฆ่า​คน​นั้น​จึง​จะ​กลับ​ไป​ยัง​ที่‍ดิน​ซึ่ง​เขา​ถือ​กรรม‍สิทธิ์​อยู่​นั้น​ได้

29. “สิ่ง‍เหล่า‍นี้​จะ​เป็น​หลัก‍เกณฑ์​แห่ง​กฎ‍หมาย​ของ​เจ้า​ตลอด‍ไป ใน​ทุกๆ ที่​ที่​เจ้า​อาศัย​อยู่

30. ใคร​ก็​ตาม​ที่​ฆ่า​คน ก็​ให้​ฆาต‌กร​นั้น​ถูก​ประ‌หาร​ชีวิต​ตาม​ปาก​คำ​ของ​พยาน แต่​อย่า​ประ‌หาร​ใคร​ด้วย​พยาน​เพียง​ปาก​เดียว

31. ยิ่ง‍กว่า‍นั้น ห้าม​เจ้า​รับ​ค่า‍ไถ่​ชีวิต​ของ​ผู้​ฆ่า​คน​ที่​มี​ความ​ผิด​ถึง​ตาย เพราะ​เขา​ต้อง​ตาย​แน่​นอน

32. และ​ห้าม​เจ้า​รับ​ค่า‍ไถ่​ของ​คน​ที่​หลบ‍หนี​ไป​ยัง​เมือง‍ลี้‍ภัย เพื่อ​ให้​กลับ‍มา​อยู่​ใน​ที่‍ดิน​ของ​เขา​ก่อน​ที่​มหา‍ปุ‌โร‌หิต​จะ​ถึง‍แก่‍กรรม

33. ดัง‍นั้น​พวก‍เจ้า​จึง​จะ​ไม่​ทำ​ให้​แผ่น‍ดิน​ที่​เจ้า​อยู่​เป็น​มลทิน เพราะ​โลหิต​ทำ​ให้​แผ่น‍ดิน​เป็น​มลทิน และ​ไม่‍มี​อะไร​ที่​จะ​ชำระ​แผ่น‍ดิน​ให้​หมด​มลทิน​จาก​โลหิต​ที่​หลั่ง​ลง​บน​นั้น นอก‍จาก​โลหิต​ของ​ผู้​นั้น​ที่​ทำ​ให้​โลหิต​หลั่ง​ลง

34. ห้าม​เจ้า​ทำ​ให้​แผ่น‍ดิน​ที่​เจ้า​อาศัย​อยู่​ซึ่ง​เรา​เอง​ก็​อยู่​ท่าม‍กลาง​นั้น​เป็น​มลทิน เพราะ​ว่า​เรา​คือ​พระ‍ยาห์‌เวห์​ผู้​อยู่​ท่าม‍กลาง​คน​อิสรา‌เอล”