1. Przyglądający się temu Szaweł w pełni akceptował karę śmierci wymierzoną Szczepanowi.Tego dnia rozpoczęło się masowe prześladowanie kościoła w Jerozolimie. Wszyscy, z wyjątkiem apostołów, rozproszyli się po Judei i Samarii.
2. Ciało Szczepana zostało zaś w wielkim żalu pochowane przez kilku pobożnych ludzi.
3. Szaweł w tym czasie zaczął wszędzie tępić członków kościoła. Wpadał do domów, wywlekał wierzących – mężczyzn oraz kobiety – i osadzał ich w więzieniu.
4. Ci, którzy uciekli z Jerozolimy, w drodze głosili dobrą nowinę.
5. Filip zaszedł wtedy do pewnego miasta w Samarii i opowiadał tam o Mesjaszu.
6. A przychodziły do niego wielkie tłumy, bo ludzie słyszeli już o czynionych przez niego cudach.
7. Złe duchy z wielkim krzykiem opuszczały bowiem zniewolonych przez siebie ludzi, a wielu sparaliżowanych i niemogących chodzić odzyskiwało zdrowie.
8. Z tego powodu wielka radość napełniła całe to miasto.
9. Mieszkał tam również niejaki Szymon, który od dawna uprawiał czarną magię. Zadziwiał Samarytan i twierdził, że jest kimś niezwykłym.
10. Wszyscy więc, od najmniejszego do największego, darzyli go ogromnym szacunkiem, mówiąc: „Ten człowiek ma potężną moc Boga”.
11. Liczono się z nim, ponieważ już od dłuższego czasu ludzie byli zdumieni jego magią.
12. Teraz jednak wielu uwierzyło Filipowi, głoszącemu dobrą nowinę o królestwie Bożym i o Jezusie Chrystusie. W rezultacie tego, wielu mieszkańców – zarówno mężczyzn, jak i kobiet – zostało zanurzonych w wodzie.
13. Wśród nich był Szymon – on także uwierzył i przyjął chrzest. Potem zaś wiernie towarzyszył Filipowi, a widząc jego potężne cuda, nie mógł się im nadziwić.
14. Gdy apostołowie w Jerozolimie dowiedzieli się, że mieszkańcy Samarii przyjęli słowo Boże, posłali do nich Piotra i Jana.
15. Ci modlili się, aby nowi wierzący otrzymali Ducha Świętego.
16. Na nikogo z nich bowiem Duch jeszcze nie zstąpił. Byli jedynie zanurzeni w wodzie w imię Jezusa, Pana.
17. Piotr i Jan kładli więc na nich ręce, a ci przyjmowali Ducha Świętego.
18. Szymon, widząc, że apostołowie przez nałożenie rąk udzielają innym Ducha, przyniósł im pieniądze i powiedział:
19. – Sprzedajcie mi tę moc i sprawcie, aby ten, na którego nałożę ręce, otrzymywał Ducha Świętego.
20. – Przepadnij razem ze swoimi pieniędzmi! – odparł Piotr. – Jak mogłeś sądzić, że dar Boga można kupić!
21. Nie masz żadnego udziału w głoszonym tu słowie Bożym, bo twoje serce nie jest szczere wobec Boga.
22. Opamiętaj się więc, zerwij ze złem i proś Pana, a może przebaczy ci ten nikczemny pomysł.
23. Widzę bowiem, że jesteś pogrążony w zgorzknieniu i nieprawości.
24. – Módlcie się za mnie do Pana – zawołał Szymon – żeby nie spotkało mnie to, o czym powiedzieliście.
25. Piotr i Jan potwierdzili wiarę Samarytan i przekazali im słowo Boże. A w drodze powrotnej do Jerozolimy jeszcze w wielu samarytańskich wioskach głosili dobrą nowinę.
26. W tym czasie Filip otrzymał następujące polecenie od anioła Pana:– Idź na południe, na pustynną drogę prowadzącą z Jerozolimy do Gazy.
27. Filip wstał więc i poszedł. Właśnie wtedy wracał tą drogą wysoki urzędnik etiopskiej królowej Kandaki, który zarządzał jej finansami. Odwiedził on Jerozolimę, aby w świątyni oddać pokłon Bogu.
28. Siedząc w swoim powozie, czytał na głos księgę proroka Izajasza.
29. Wtedy Duch Święty powiedział Filipowi:– Zbliż się do niego i idź obok powozu.
30. Gdy Filip podbiegł, usłyszał, że urzędnik czyta księgę. Zapytał więc:– Czy rozumiesz to, co czytasz?
31. – Jak mogę rozumieć, skoro nikt mi tego nie wyjaśnia? – odpowiedział urzędnik.Następnie poprosił Filipa, aby usiadł przy nim w powozie.
32. A czytał właśnie następujący fragment Pisma:„Jak owca prowadzona na rzeźi jak baranek milczący wobec strzygących Go,tak On nie otwiera swoich ust.
33. Poniżono Go i odmówiono Mu sprawiedliwości.Jak mógłby doczekać potomków,skoro mordując, usunięto Go ze świata?”.
34. – Wyjaśnij mi, czy prorok Izajasz mówi tu o sobie, czy o kimś innym – poprosił urzędnik.
35. Wówczas Filip, zaczynając od tego fragmentu, przedstawił mu dobrą nowinę o Jezusie.
36-37. W końcu, w trakcie podróży dotarli nad jakąś wodę.– Spójrz, tu jest woda! – zawołał urzędnik. – Co stoi na przeszkodzie, abym został w niej zanurzony?
38. Następnie polecił zatrzymać powóz. Obaj zeszli do wody i Filip ochrzcił urzędnika.
39. A gdy wyszli z wody, Duch Pana zabrał Filipa i urzędnik już go więcej nie zobaczył. Mimo to pełen radości udał się w dalszą drogę.
40. Filip natomiast znalazł się w Azocie. I kierując się w stronę Cezarei, głosił dobrą nowinę we wszystkich tamtejszych miastach.