2. Eg ber på ei stor sorg og ei stendig liding i hjarta mitt.
3. For eg skulle ynskja at eg sjølv var bannstøytt og skild frå Kristus, berre det hadde gagna mine brør og landsmenn.
4. Dei er då israelittar; dei har barnekåret og Guds herlegdom, paktene og lova, tempeltenesta og lovnadene;
5. deira er fedrane, og frå dei er Kristus komen som menneske, han som er Gud over alle ting, høglova i all æve. Amen.
6. Med dette vil eg ikkje ha sagt at Guds ord har vorte om inkje. For ikkje alle som er av Israels ætt, høyrer Israel til,
7. og ikkje alle som er ætta frå Abraham, er Abrahams born. Det står då: Gjennom Isak skal du få ei ætt som kallast di.
8. Det vil seia: Det er ikkje naturleg nedætting som gjer nokon til Guds born. Det er dei som er born etter lovnaden, som skal reknast for Abrahams ætt.
9. For dette er eit lovnadsord: Til års på denne tid kjem eg att, og då skal Sara ha ein son.
10. Og dette er ikkje alt. Rebekka fekk to søner med éin mann, Isak, ættefar vår.
11. Før dei var fødde, då dei korkje hadde gjort godt eller vondt, sa Gud til henne: Den eldste skal tena den yngste. Guds plan og utveljing skulle stå ved lag,
12. og den er ikkje avhengig av menneskegjerningar, men berre av han som kallar.
13. Det står då skrive: Jakob hadde eg kjær, men mot Esau hadde eg uvilje.
14. Kva skal vi seia til dette? Er Gud urettferdig? Langt ifrå!
15. For til Moses seier han: Eg vil miskunna den som eg miskunnar, og ynkast over den som eg ynkast over.
16. Så står det ikkje til den som vil, og ikkje til den som strevar, men til Gud som gjer miskunn.
17. For Skrifta seier til farao: Når eg lét deg stiga fram, var det av di eg ville syna mi makt på deg og la mitt namn verta kunngjort over heile jorda.