6. Men no er vi løyste frå lova, fordi vi har døytt ifrå det som heldt oss bundne. Difor tener vi Gud i eit nytt liv, i Anden, og ikkje som før etter bokstaven.
7. Kva skal vi då seia? Er lova synd? Langt ifrå! Men utan lova hadde eg ikkje visst av synda. Eg hadde ikkje visst kva lyst er, om ikkje lova sa: Du skal ikkje lysta.
8. Men synda nytta bodet til å vekkja alle slag lyster i meg, for utan lov er synda død.
9. Eg levde ei tid utan lov. Då bodet kom, fekk synda liv,
10. men eg døydde. Såleis viste det seg at bodet som skulle gje liv, det førte til død for meg.
11. For synda nytta bodet til å dåra og drepa meg.
12. Så er då lova heilag, og bodet er heilagt, rett og godt.
13. Men har då det som er godt, valda meg døden? Langt ifrå! Det var synda som gjorde det. Ho nytta det gode til å føra meg i døden, og på den måten skulle det verta klårt korleis synda er. Gjennom bodet skulle synda verta over all måte syndig.
14. Vi veit at lova er åndeleg, men eg er eit vanmektig menneske, selt til synda.
15. For eg skjønar ikkje kva eg sjølv gjer. Det eg vil, gjer eg ikkje, og det eg hatar, det gjer eg.
16. Men gjer eg det eg ikkje vil, då gjev eg lova rett i at ho er god.
17. Så er det då ikkje eg som gjer det, men synda som bur i meg.
18. For eg veit at i meg, det vil seia slik eg er i meg sjølv, bur det ikkje noko godt. Viljen har eg, men å gjera det gode maktar eg ikkje.
19. Det gode som eg vil, gjer eg ikkje, men det vonde som eg ikkje vil, det gjer eg.
20. Men gjer eg det eg ikkje vil, då er det ikkje eg som gjer det, men synda som bur i meg.