1. Jakob, Guds og Herren Jesu Kristi tenar, helsar dei tolv ættene som lever i framandt land.
2. Hald det berre for ei glede, mine brør, når de møter alle slag prøvingar;
3. for de veit at når trua dykkar vert prøvd, lærer de tolmod.
4. Men tolmodet må syna seg i fullført gjerning, så de kan vera fullkomne og heile og ikkje liggja etter i noko.
5. Dersom nokon av dykk vantar visdom, skal han be til Gud, og han skal få; for Gud gjev alle, viljug og utan vondord.
6. Men han må be i tru, utan å tvila. For den som tvilar, liknar havbåra som vert driven ikring og kasta hit og dit av vinden.
7. Ikkje må eit slikt menneske venta å få noko av Herren,
8. tvihuga som det er og ustøtt i all si ferd.
9. Den bror som står lågt i verda, skal rosa seg av sitt høge stand.
10. Men den rike skal rosa seg av sitt låge stand; for som blomen i graset skal han gå til grunne.
11. Sola stig og brenn, graset visnar, blomen fell og all hans venleik kverv. På same måte skal den rike visna midt i alt sitt arbeid.
12. Sæl er den som held ut i freistingar. Når han har stått si prøve, skal han få livsens krone, som Gud har lova dei som elskar han.
13. Ingen må seia når han vert freista: «Eg vert freista av Gud.» For Gud vert ikkje freista av det vonde, og sjølv freistar han ingen.